2015

2015
Αλλάζει κατι σε λίγες ωρες?
Αλλαζει.
Εδω άλλαξε μια ολόκληρη ζωη σε λίγα μονο λεπτά.
Μου φαινεται απίστευτο κάποιες φορές οταν το θυμάμαι.
Αν κλείσω τα ματια,φέρνω ολες τις στιγμές απο εκει και έπειτα με εξαίρεση την περίοδο που έμεινα μόνη με τα μικρά.
Ειναι αγκάθι θαρρώ και απ άμυνα και μονο το απορρίπτω θυμητικά.
Ευτυχια ευχομαι.
Την προσωπική,την αληθινή,αυτή που βγαίνει απο μεσα σου και σε γεμίζει.
Ως τώρα (τον ενάμιση χρονο που περαςε) επέλεγα ανθρώπους διπλα μου ερωτικά ως εκει που ηθελα εγω,χωρίς δεσμεύσεις,άδεια κρεβάτια συναισθηματικά και οσο το σκέφτομαι,ακομη και αν ηταν κανά δυο μονο αλλα με διάρκεια μεσα στο έτος,απορώ Μ εμένα.
Πως το εκανα εγω αυτο?Κι ομως.
Και πέρασα καλά και πήρα...πήρα,το φαντάζεσαι?πηρα πολλα και έδωσα ψίχουλα.
"Απομακρη σε καθε είδους τρυφερότητα" ετσι είχε πει ο Φώτης αρχές του καλοκαιριού.
Και ηταν αληθεια.
Εχθές βρέθηκα στο αυτοκίνητο του μικρού.μετα την βόλτα και την κουβέντα ,βρέθηκα ανάσκελα να ζω τον έρωτα που δεν έζησα ως τωρα...σκέφτηκα τ αμάξι μου,που πλήρωσα με πολλα πηγαινε ελα νυσταγμένος και πως το τράκαρε πηδώντας αυτην μέσα του.αηδίασα.
Με κοίταξε ο μικρός και με πηρε αγκαλια.αυτος με πηρε.με κράτησε εκει σα ΘΥΣΑΥΡΟ .
Μα δεν ειναι αυτο αρκετό σκέφτηκα και μάλλον άδικο και γι αυτόν.
Να θελει πολλα και να δινω τίποτα.
Ουτε κανέναν ανθρώπινο καφέ.
Σαν παράνομο ζευγαρι να γυρνάμε τη νυχτα μακρια απο τα ματια του κόσμου.
Τι μου φταίει κι αυτος?
Εγω φταίω.
Εγω δεν αφήνομαι,εγω δε δίνομαι.
Να εχεις μάθει να δίνεις και απο αυτο να ζεις και ξαφνικά να μην εχεις να νοιαστεις για κάποιον αλλο περα απο τον εαυτό σου και αυτο το τελευταίο να μη το κανεις και με ζήλο.
Περίεργο.
Ξύπναγα και με περίμεναν δυο γαβ και ηταν η ζωη μου.
Τωρα κενή.
Ανήμπορη να δώσω αγαπη.
Σαν να μην το αξίζω.
Ηλιθιό συναίσθημα.
Δε καταλαβαίνω γιατι υποβάθμιζω τοσο το ειναι μου.
Η ακομη χειρότερα...γιατι αφησα τον τιποτένιο να το κάνει.
Ξένη στους φίλους.
Απόμακρη απο την οικογενεια μου.
Άδεια απο αισθήματα.
Μονη.
Και αυτην την εσωτερική μοναξιά σαν να την αφησα να μπει στο πετσί μου και να ριζώσει.
Δε ξερω αν το κανω απο φόβο να προσπαθησω να βρω αυτο που λείπει ή απο φόβο μηπως δε τα καταφέρω.
Στην μια και στην αλλη περίπτωση,φόβος ειναι.
Φόβος.
Ρ
Το 2015 ευχομαι να φέρει ευτυχια.
Εσωτερική ευτυχια.να λάμπουν τα ματια ξανά απο έρωτα.το καθε τι να εχει σημασία και να μη προσπερνά Α διαφορα

Πράγματα...εγώ.

Αγαπώ τα φώτα της πόλης απο ψηλά,τα φωτάκια τα Χριστούγεννα και το ημίφως στο δωμάτιο κρατώντας χαμηλό το πατζούρι.
Lacta μπισκότο.
Καραμέλες zero κανέλλα.
Προτιμώ την Πράσινη κούπα του καφέ,στη μύτη μαύρη ζάχαρη και το καλοκαίρι 1/2pine μπύρας για τον φραπέ.
Διαλέγω Premier αλλαντικών στα goodys ή club φιλέτο κοτόπουλου με extra σως.
Το πιο όμορφο χαμόγελο το εχουν τα playmobil και την αγάπη που σου δίνει ενα ζώο δε στη δίνει κανένας άνθρωπος.
Ο καλύτερος μήνας του μέλιτος θα ηταν αραγμένοι σε εναν ήσυχο όρμο σε ενα μικρό νησι με ενα 4μετρο ιστιοφόρο με μια καμπίνα ,βουτιές ,κρασί,κουβέντα και ερωτας για λίγες μερες.
Ονειρεύομαι ενα μικρό σπιτι με κήπο και μεγάλα παράθυρα.
Δε μου αρέσουν τα κάλαντα και να στολίζω δέντρο.
Το χρώμα στις κουρτίνες που μισούσαν Μητροπάνος και Λάκης ,ηταν μωβ.
Θέλω να ζήσω στην Αυστραλία.
Φοβάμαι τ αυτοκίνητα αλλα θα ηθελα ενα wv cross touran ενω λατρεύω την ML 550 της Mercedes .
Δε φοβάμαι τον θάνατο,αλλα δεν αντέχω την απουσία.
Πάσχω απο σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 ο οποίος υπάγεται στην κατηγορία των ανιάτων ασθενειών.
Ειχα παντα περισσότερα κιλά απο αυτα που θέλετε και το αγαπημένο μου χρώμα ειναι το κόκκινο.
Οι καλύτεροι μου φίλοι ειναι άντρες,ο Τολης και ο Θανάσης με τον δεύτερο να με εκπλήσσει με την πορεία του ως οικογενειάρχης.
Παντα ηθελα δίδυμα και ναι δε μου αρέσουν τα φουστάνια.
Με πρόδωσε ο μονος άνθρωπος που δεν επρεπε ,για καποια αλλη και ετσι έληξα τον γάμο μου.

Διαβάζω Κυριακάτικες εφημερίδες και την μπουγάτσα μου την τρώω μιση-μιση.
Ο Robert frost και ο Shakespeare ειναι οτι πιο κοντά εχω σε ποίηση.
Λατρεύω το παγωτό μηχανής.
Θεωρώ τα μεταλλικά έπιπλα κρύα και τα μαξιλάρια Μ αρέσουν πολυ,πολλά και παντού.
Αν μπορούσα να διαλέξω το επάγγελμα μου θα ήταν χειρουργός στην εντατική,αν ήμουν ελεύθερος Επαγγελματίας θα ειχα το δικο μου B&B με μολις εφτά δωματια.
Φοράω αθλητικά,κοιμάμαι με ενα t-shirt και οι καλτσες μου δεν ειναι ποτε ζευγάρια...αν ειναι κατι δε παει καλα.
Πριν μπω σε ενα σπιτι ,σχεδόν παντα ισιωνω το πατάκι στη είσοδο.ψυχαναγκαστικο ξερω.
Με μεθας με το λευκό κρασί,ερωτεύομαι με το strawberry μοχιτο και τη γρανίτα φράουλα με μαύρο ρούμι.
Αγαπημένη τούρτα λευκή λεμόνι και αμύγδαλο.
Amaretto τον χειμώνα .
Δε χτενίζω ποτε τα μαλλιά μου εκτος πριν μπω για μπάνιο.
Αγαπημένο αφρόλουτρό Nivea ρόδι.
Το άρωμα μου θα ειναι οσο  το βρίσκω Gucci rush κόκκινο.
Δε φοράω παντόφλες γιατι σκονταφτω...τραγικό ξερω.
Μ αρέσουν οι ουλές και τα σημάδια σε εναν άνθρωπο και τα καθαρά βλέμματα.
Αν νυσταξω δε κολλάω να παρατήσω την παρέα και να σωθώ στα σκεπάσματα,ειμαι η κακοτερότερη παρέα για club.
Δε καπνίζω αν και για μια φορά θελω να πιω και να την ακούσω.
(To be continued)

Εμείς,οι ευαίσθητοι αυτής της γης...

Ο Φώτης με λέει επιπόλαιη.
Είμαι.
Καμιά φορά μάλιστα,είμαι και ενώ το καταλαβαίνω,όχι απλά δε κάνω κάτι να το αλλάξω,αλλά επιμένω να είμαι...ορίστε ,μόλις με είπα χαζή...
Εμείς οι διαβητικοί μαθαίνουμε να ζούμε με τα "οχι"...
Μαθαίνουμε να ζούμε με τα "πρεπει"...
Ζούμε με τα "μη"...
Δε παραπονιέμαι γιατί ειμαι και απο τους τυχερούς.
Έζησα κάποια "φυςιολογικά" χρόνια !
Οταν όμως πασχίζω να σηκωθώ απο το κρεββάτι τα πρωινά,μετριέμαι και βλέπω νούμερα που με τρομάζουν,κουράζομαι με το παραμικρό,ελέγχω το δέρμα στα χέρια και τα πόδια μου πριν κοιμηθώ,προσέχω μη κοπώ,τρέμω και δε μπορώ να περπατήσω...δε σου κρύβω πως τρελαίνομαι..
Δε σου κρύβω πως φοβάμαι.
Πιο πολύ απ ολα τρέμω στην ιδέα να μη γίνω μαμά...
Ορίστε,τι την ήθελα την κουβέντα βραδιάτικα?
Μ ακοϋς?
Τι την ήθελα.
Και μη μου πεις Μάρ μου τα γνωστά περί υιοθεσίας,ανάδοχης κλπ.
Τα ξέρω ολα αυτά.
ξερω και τις δυσκολίες τους και πιο πολυ τις προϋποθέσεις.
Και οι προϋποθέσεις ειναι που μου κόβουν τα πόδια και δε κλείνουν οι πληγές...
Οχι ο διαβήτης.
Αυτόν παει τωρα,τον παντρεύτηκα.
Ασε με σΗμερα να τα πω,χωρις κήρυγμα,ασε με να φωνάξω,να κλάψω,να πω τις μπούρδες μου έστω,να μην ειμαι δυνατή,να μη Προσπαθήσω για λιγο ακομη,να μην...να μην...να μην...
Ουφ...
Οχι,δεν ένιωσα καλα,εννοειται και δεν ένιωσα γιατι τίποτα δε λύθηκε...
Μονο η γλώσσα μου και είπα καποια απο αυτα...
Ειναι αληθεια...
Εμείς που με αλλο μάτι κοιτάμε τη ζωη,ειμαστε δυνατοί...
Μα για να φτάσουμε εδω σφίξαμε πολυ το στομάχι...
Καταπίαμε πολλούς Κόμπους...
Πήδηξα με πολλα εμπόδια...
Κλάψαμε πολλα ποτάμια...
Ειμαστε ευαίσθητοι κάτω απο την πανοπλία μας...
Εμείς,οι ευαίσθητοι της γης...
Καληνυχτα...

Ρου.

Το χρώμα της μοναξιας

-μωβ θήκη ειναι αυτή?
-οχι ρε ετσι ειναι η πίσω όψη του κινητού μου...της απάντησα.
-wicked!μου είπε η Στελιτσα στο γραφειο.το Λατρευω το μωβ.

Ξεκίνησα να της λεω πως εμένα δε μου άρεσε ποτε ,γιατι πίστευα παντα πως οι κουρτίνες στο χρώμα που μισουσες οταν τραγούδαγαν ο Λακης με τα ψηλά του και ο Θεός μου Μητροπάνος,είχε αυτο το χρώμα και εγω αυτο το χρώμα ουτε αδιάφορο το ειχα,ουτε δε μου άρεσε απλά...εγω το μωβ το μισούσα.

Πριν χρονια στο πρώτο μου τατουάζ,κάπου πίσω στο 2000 σας γυρνώ,οταν τύπωσα τον Άγγελο μου να με συντροφεύει για παντα,το πιο όμορφο και λαμπερό πράγμα πανω του,το φωτοστέφανο του ρε,μωβ το εκανα...
Θαμπό...
Σκοτεινό...
Μοναχικό...
(Γιατι αυτο φόβομουνα γι αυτόν,γιατι αυτο ηταν το πιο αληθινό επάνω του,γιΤι αυτο δεν ηθελα ποτε για κανενα...βέβαια αυτή τη σκέψη την κράτησα για εμένα...)

Τις γιορτές απο παιδι δεν της ηθελα.
Κάλαντα δεν είπα ποτε και δε μ αρεσει να τ ακούω.
Η πολυκοσμία με κάνει να σφίγγω τα δάχτυλα μου και τα γέλια αντιχουν τρομακτικά στ αυτιά μου.
Ενας λόγος ακομη μεγάλος ειναι τα παιδικά χαμόγελα.
"Μαζι με τα θελω τον άλλων,το κακό ειναι πως έρχονται και τα δικα σου θελω και σου χτυπάνε την πορτα"
Και αυτα τα "θελω" αυτόματα κανουν "ανασκόπηση"του χρόνου που περασε μεν αλλα άφησε τα σημάδια του και ρίζωσαν πανω μου δε...
Τα φώτακια ομως τα λατρεύω.
Ας επικεντρωθούμε κΑι φετος σε αυτα λοιπον...

-ρε συ Ρουλα πως τα καταφέρνεις?μωβ μπουφαν,μωβ γάντια,μωβ στέκα,μωβ σκιά,μωβ παπούτσια,μωβ...μωβ...μωβ
-ειδες Βαρβάρα?κομπλε ολα της απάντησα.

Και τοτε σαν απο ταινία κόλλησα.παγωσαν ολα.
Φόρεσα τη μοναξιά μου ΘΥΣΑΥΡΟ και την άφησα να μπει στο πετσί μου...
Εγω που τη σιχαινομουνα για τον Καθένα...
Και ας ειναι χιλιάδες γύρω σου...
Σημαντικοί διπλα σου...
Εσυ νιώθεις μονος...
Σου λείπει η χαρα που σου στέρησαν και πασχίζες να βρεις νιώθοντας ακομη μετα απο καιρο παραταιρος ...

Και το κακό ειναι πως πια δε παραπονιέμαι...
Φοράω τα μωβ μου και νιώθω και "όμορφη" μεσα Σ αυτα...

Ρου.

Ατιμη καρδιά...

Άτιμη καρδιά...
Αυτή που σε πονάει και δε μπορεις ν αναπνεύσεις...
Που σε ρίχνει κάτω και δε μπορεις να ελέγξεις χέρια και πόδια...
Αυτή η πανούργα που σε κάνει να νιώθεις σαν ανθρακικό σε αναψυκτικό...
Μπουρμπουλήθρες...
Αυτή που σε κάνει να πετάς...
Αυτή που κλείνεις τα ματια και την Ακους...
Την ακούς ,το καταλαβαίνεις?
Αυτή που κάποτε σου έκλεψε την ανάσα και πασχίζες να μείνεις όρθια απο τον πόνο...
Αυτή που -πολυ σοφά -σε κράτησε ζωντανή τοτε ενω εσυ πιστεύεις τ αντίθετο...
Τωρα σε ρίχνει στα πόδια του γυμνή και σου λέει ΖΗΣΤΟ....
Γιατι οτι σου μένει ειναι οι στιγμές μικρη μου...
Οι στιγμές...
Οχι αυτές που σου έκλεψαν ηλιοστάλαχτή μου,αλλα αυτές που σου χαρίζονται τωρα...
Και στο repeat να παίζει...
Ατιμη καρδιά...δίχως να ρωτήσεις,δίνεις τα κλειδιά...

Θοδωρής Κοτονιας-τα κλειδιά.

Αυτος,εκει,εδω,περίεργα ωραια.

Του το είπα προχθές...
Με μήνυμα πριν κοιμηθούμε...
Μαζί με τις προτάσεις για τη δουλειά,τα άγχος και τις ανησυχίες μου...
Το κράξιμο για τη συμπεριφορά του πού με τρελαίνει και την απαιτητικότητα μέσα στην αναμπουμπούλα,τα πασαλίματα και τα λάθη...
Α,ναι τι του είπα...
Του είπα το λοιπόν πως θέλω σταθερό μισθό ακόμη και το χειμώνα ,ακόμη κι αν δεν είναι όσα πέρνω το καλοκαίρι,για να μπορέσω να νοικιάζω το δικό μου σπίτι ακόμη κι αν είναι τρύπα(ακόμη κι αν θέλει να μου νοικιάσει σπίτι στο νησί,δείχνοντας μου πολλά για το αύριο),να φύγω απο το πατρικό μου το οποιο δε με καλύπτει στα 33μου πριν φρικάρω,να ανησυχώ για τους δικούς μου λογαριασμούς,να ζήσω εκει και να κανω και ενα παιδι να γλυκάνει η καρδιά μου...
Και η απάντηση ήταν..
Αντε γκρινιαααααα μη σε αρχίσω παλι ..
Και παρόλα αυτα ,να ξέρεις Σ αγαπάω.
Και ξαφνικά όλα πέρασαν.
Ειλικρινά. Ειναι ο μόνος που μπορώ να πάρω ανάσα μαζί του.
Με χαλαρώνει.
Νιώθω ασφάλεια.
Ο μόνος που οταν παω γραφείο με πέρνει και κάνουμε βόλτες αγκαλιά.
Στον μονο που αφήνομαι να με κρατήσει,αυτή ειναι η αληθεια.
Τον ακούω.
Του μιλάω.
Τον θυμώνω.
Μου γελάει.
Περιμένει απο μένα...
Επενδύει σε μένα.
Ακουμπάω πανω του κατα κάποιο τροπο.
Δε ξερω αν ειναι οκ αυτο.
Ξερεις.
Ο μεγάλος αδερφός.
Αυτος που δεν ειχα και ηθελα να εχω.
Περίεργο.
Ε,και?
Εμένα μου κάνει καλο.
Ρου

Καραγκιόζης απο κούνια.

Μαθήματα ζωής και γάμου.

Μάθημα πρώτον.
Οταν βρίσκεις γκόμενα/ο,κατηγορείς τον σύντροφό σου πως ...αυτος ειναι ο/η κερατάς.
Ειναι πιο εύκολο να ρίξεις το μπαλάκι αλλού.
Α,και φρόντισε να συνεχίσεις με τα κατηγορώ αυτά σε όλο σου το σόι,να φανεί αυτος/η η κακιά.
Που καιρός γι αλήθειες?

Μάθημα δεύτερον.
Όταν απομακρύνεσαι με τον σύντροφό σου,βρίσκεις άλλον να καλύψει τις ανάγκες σου.
Που ν ανοίγεις τωρα συζήτηση,να ψάχνεις λύση κλπ.
Καλύτερα να ρίξεις έναν πούτσο αλλού.

Μάθημα τρίτον.
Κάνε πράγματα χωρις να στα ζητήσουν.
Κάνε τους άλλους να Σ αγαπήσουν και μετά κατηγορήσε τους πως Σ εκμεταλλεύτηκαν.
Αντρίκια πράγματα ρε λέμε.

Μάθημα τέταρτον.
Κατηγόρησε όλους τους άλλους και ιδιαίτερα το /την σύντροφος σου για τα λάθη που εσύ δεν έχεις κότσια να παραδεχτείς.σοφή κίνηση λέμε.

Μάθημα πέμπτον.
Αυτή τη φορά απο τον /την σύντροφο.
Εισαι καραγκιόζης ρε.
Θέατρο σκιών και μάλιστα παράλογο.
Αλλά μάντεψε ,η σκιά σου δεν υπάρχει όταν δεν υπάρχεις και εσύ.
Καραγκιόζη που μου ήθελες και γάμο.
Άι σιχτήρ και εσύ και η πατσαβούρα σου.

Ρήμα Ξε-Αγαπώ,δεν υπάρχει...

Είναι αλήθεια...
Δεν υπάρχει...όσο και αν το προσπαθείς ,δεν υπάρχει...
Γι αυτό όλα όσα αγάπησες στη ζωή σου,επιστρέφουν και σε κυνηγάνε...
Σε φωτογραφίες που κρύβεις στο μαξιλάρι σου,σε μέρη που γέλαγες μαζί τους,σε λέξεις που σε έκαναν να ξεκλειδώσεις τα αιςθήματά σου,σε τραγούδια που πέρνουν μορφή τα βράδια...
Εσύ πηγαίνεις μπροστά και αυτά σε πάνε πάντα ένα βήμα πίσω...και θα είσαι τυχερή αν παλέψεις και καταφέρεις να σε πάνε απλα εκεί...
Ουτε πίσω...
Στάσιμη για λίγο,μόνο για μια στιγμή...
Κλείνεις τα ματια,πέρνεις μια ανάσα και όταν τα ανοίγεις...εύχεται να μην είναι εκεί...και ευτυχώς πια τα καταφέρνεις κάποιες φορές...
Οι άνθρωποι μου λείπουν,αυτοί που θυσιάστηκαν...
Αυτοί που δεν μπορώ να τους πω πως μου λείπουν,γιατί Θεέ μου ,μου λείπουν...

Ρήμα Ξε-Αγαπώ δεν υπάρχει.
Και το Σ αγαπώ δε το πιστεύεις πια...
Ωραια και τι γίνεται τώρα?
Ώρες δουλειάς και άγχος και άνθρωποι που κάνουν τα πάντα να σε πλησιάσουν και εσύ κλείνεις κάθε πόρτα ,όχι γιατί φοβάσαι αυτούς που θέλουν να μπούνε...
Η αληθεια είναι πως φοβάσαι περισσότερο εσένα που προσπαθείς να βγείς...
Προσπαθείς άρα αυτό είναι βήμα..
Δείχνει θέληση σωστά?
Δείχνει ναι...
Ουφ...
Η μεγαλύτερη μάχη δεν είναι αυτή με τον εαυτό σου μικρή μου,αλλά αυτή του εαυτού σου με το χρόνο...

Κυριακάτικα πρωινά..οικογενειακά!

Καλημέρα...
Καλημέρα Κυριακής,το λοιπόν αυτή η καλημέρα ήταν απο τα παιδικά μου χρόνια η πιο όμορφη!
Σήκωνόσουν υπο τον χτύπο των δαχτύλων του πατέρα μου στην πόρτα...
-τοκ,τοκ,τοκ μπουγααααατσα!Ξυπνήστεεεε!
ναι,στην οικογένεια μου είμασταν απο αναντάμ μπαμπαντάμ καλοφαγάδες, κάποιοι απο εμάς βέβαια ακόμη περισσότερο,αλλά αυτα ειναι τα ωραία μας σωστά?

Φωνές,γέλια,ζεστός καφές ν αχνίζει,παιδικά και κουβέντες μπερδεμένος...ανακατεμένες σαν τ αρώματα απο τα διαφορετικά πρωινά.χυμός φυσικός για τον πατέρα και μαρμελάδες σπίτικές,ακόμη μπουγάτσα με τυρί και με κρέμα για τη μαμά ,τη Στρατία και αργότερα για τη μικρή,εγω έτρωγα ...απ ολα ,άρα με τα χρόνια έγινε ανάμεικτη και εννοείται ροδοπάκι για όλους.Η μυρωδιά απο την πίτα να ψήνεται και το φρεσκοκομμένο κέικ δεν λείπουν ακόμη και τώρα απο το τραπέζι μας...

Δυστυχώς έχουν αλλάξει πολλά,αλλά ευτυχώς τα απλά πράγματα παραμένουν,Οικογένεια!Δε ταιριάζεις πάντα,όχι με όλους δηλαδή,αλλά είναι αυτοί που είναι πάντα εκεί και θέλουν πάντα το καλό σου,ακόμη και αν θυμώνεις,αντιδράς,διαφωνείς και ολα αυτά τα χαρακτηριστικά της οικογένειας που κρατάς μέχρι τα βαριά γεράματά σου.Η γιαγιά μου κερνάει καφέ και σοκολατάκια,ακόμη και αν δε θέλεις,και οι Ξανθιώτες καταφθάνουν πάντα με τα καλούδια τα ποντιακά της συμπεθέρας η οποία μετράει φέτος τον τελευταίο της χειμώνα.Κουβέντες για το φαγητό που ήδη μαγειρεύεται,ενώ ήδη υπάρχει η ερώτηση ρουτίνας του τι θα φάμε αυριο στο αέρα ...κλασική ελληνική οικογένεια!το φαγητό ειναι το επίκεντρο όλων.

Είμαι τυχερή,που έχω τέτοια οικογένεια!Έχει τα ψεγάδια της αλλά αυτο είναι το τέλειο της.Και οι Κυριακές είναι οικογένειά!Αρα και οι οικογένειες είναι Κυριακές.
Καλημέρα Κυριακή

Ένας χρόνος άδεια...

Ένας χρόνος.

Στο πετσί μου τον κουβαλώ,ρίζωσε εκεί και θα μείνει για πάντα,ακάλεστος,οπως σχεδόν και ολα τα ζόρια...

Που πας αδερφέ?με ρωτήσεις αν αντέχω?

"Αντέχεις" θα πει η Μάρ...

Ακομη δακρύζω...

Ακομη γυρίζω...

Τρέμει η φωνή,σπάει...

Προσεύχομαι να μην ειναι αληθεια,ενα κακό όνειρο σου λεω να ειναι και το πρωι να ειναι και τα δυο εδω...

Ανοίγω το πορτοφόλι μου,αυτήν τη μια μοναδική και χιλιοδιπλωμενη-ξαναδιπλωμενη φωτογραφία,την κρατώ θησαυρό που πονάει...

Δε μένω πίσω...

Μα δε παω μπροστα δίχως αυτα...

Απλα δε θέλω να παω...

Κατι ν αλλάξει προσεύχομαι...

Κατι να γινει καλο και να τα παρω πίσω...οσο εγωιστικό και ν ακούγεται...

Κατι να γινει και να μην το ζήσαμε οι τρεις μας αυτο ποτέ...

Μου θυμώνω...

Μου ρίχνω ευθύνες...

Μετα Με δικαιολογώ αλλα δε με πειθώ...

Προσπαθώ να γεμίζω το χρόνο που μένει άδειος...

Μου λείπει η χαρα στα ματια τους και δεν τα εχω εδω να μοίραστω τον καθε πόνο...την αρρώστια...ολα οσα μαζι τους πέρασα...Με αΥτα...γι αυτα...

Χαζό?μπορει...μα ειναι η αληθεια...

Η δική μου αληθεια.

Ένας χρόνος περασε και ετσι σημερα έπρεπε να ειμαι εδω...

Έφυγα απο το νησι... επέστρεψα...χωρις αυτα ...αλλα γι αυτα...

Μου λείπουν...

Ειναι καλα εκει μα μου λείπουν...

Θα μου λείπουν παντα...

Και πως άραγε να γεμίσεις το κενό που μένει παντα κενό?

Οι συνέπειες των επιλογών μας ειναι αυτές,λεω...

Ακομη και αν αυτή ηταν η Μονή επιλογή...

Μονόδρομος...

Έκλαψα...

Έκλαψα...

Έκλαψα...

Έσκασα...

Πήρα τηλέφωνο,τ άκουσα στο βάθος και χαμογέλασα με δάκρυα στα ματια...

Ειναι καλα ,είπα...

Οχι ,αυτο δε γέμισε το κενό...

Κάπως το μικρύνε ομως...

Ενα ευχαριστω σε αυτόν τον άνθρωπο που βρέθηκε στο διάβα μας...τωρα που εγω δεν ειμαι ικανή να τα φροντίζω...

Υποθέτω πως οι επιλογές ειναι αποτέλεσμα του γολγοθά του καθένας...

Ε,αυτος έμενε να ειναι ο δικός μου...

Σημερα ειμαι καλα...δυνατή...αυριο ομως δε ξερεις...

Ετσι λοιπον ηταν η καλύτερη επιλογή Ρου...

Ετσι λεω...

Η καλύτερη επιλογή...

Ακομη και αν ηταν η μοναδική...

Μονόδρομος..

Ένας χρόνος άδειος...

Ρ.

Cleaning closets

Οι Κυριακές στο πατρικό μου υπήρξαν πολύβουες  και πολυκοσμικές απο αναντάμ μπαμπαντάμ ,όπως συνηθίζουμε να λέμε εδώ..
Αυτή την Κυριακή λείπουν οι Ξανθιώτες αλλά την θέση τους πήραν οι φοιτήτριες φίλες της μικρής που -ευτυχώς για μένα- κάνανε κατάληψη στο δωμάτιο μου και έτσι κοιμήθηκα ,γι ακόμη μια φορά στον καναπέ.
Ξέρω,περίεργες ακόμη επιστροφές...

Μετράω τρεις μερες που επέστρεψα μετά από 4μήνες απουσίας και προσπαθώ να εγκληματιστώ για το λίγο που θα μείνω..αύριο εχω εκκρεμότητες να τακτοποιήσω με την δουλειά ,να πιω ενα καφέ με τον Φώτη για τις λεπτομέρειες και την Τρίτη αναχωρώ για Θεσσαλονίκη πρωι πρωι για να προλάβουμε το νοσοκομείο.

Κοιτάω δεξιά και αριστερά και δε ξέρω απο που ν αρχίσω.
Τι να πρώτο πετάξω και τι να κρατήσω.
Οι φωτογραφίες ακομη με ζορίζουν αλλα το μόνο σίγουρο ειναι πως κρατάω του Ζ και της Ν κάτω απο το μαξιλάρι και το "κουτί της Αλήθειας " κάτω απο το κρεββατι ...μου!
Οσο χαζό και αν ακουστεί δε τον νιώθω κρεββατι μου και θέλω να το ξεφορτωθώ...οπότε το βάζω στη λίστα με τα "άχρηστα"!

Οι ντουλάπες ειναι το βασικό θέμα,οι κούτες με τα αδιάφορα,με τα άχρηστα,με τα δικά του,με οσα πρέπει να επιστρέψουν και τα αλλα,τα σημαντικά που - θέλω -να επιστρέψουν.
Πρώτη αλλαγή ήταν οι κουρτίνες.
Χαρούμενα χρώματα ξανά μετά απο καιρό για να μπορέσω να εγκληματιστώ παλι,να νιώθω άνετα τον "χρόνο της αποθεραπείας" οπως λέω.
Στις  2/9 επιστρέφω στο νησι για τον γάμο και μετά δε ξέρω πόσο θα μείνω,ποτε θα 
έρθω,για πόσο,πότε πάλι κλπ.

-Δε με κορόιδευεις εμένα,μου είπε η Λένα στο αυτοκίνητο,η θλίψη θαμπώνει τα μάτια σου.

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη σιωπηλά,έχει δίκιο,αλλά ο χρόνος θ αλλάξει τα πάντα σιγά σιγά.
Και το σιγά σιγά, αργεί πολύ ακόμη?
Δραπετεύω απο τις παρέες ακόμη και τώρα...
Χαιρέτησα τη Λένα ,πήρα το δώρο μου ανα χείρας και μπήκα στο σπίτι.
Πήρα μια ανάσα βαθιά και μετά φωνές...

-Ρου γύρισες,μας έλλείψες ,πως πέρασες, πως νιώθεις...
αγκαλιές,φιλία,φωνές...πίεση,άγχος...
Ουφ,έκλεισα την πόρτα και ακούμπησα το κεφάλι στην πόρτα...
Πέρασε και αυτό.

Κι η ντουλάπα ηταν ακομη εκει και με περίμενε...
Χαμογέλασα...
Ναι ρε,δε μπορείς ν αποφύγεις το κακό,θα σε βρει...
"Starlight..."
Ο Φωτης καλούσε...
Τι ανακούφιση...
Πόσο μου λείπεις ρε,ακόμη και να τσακωνόμαστε,ζούμε μια άλλη ζωή...
Μια καινούργια.
Με το Μαράκι,με τη Ρένια και τον Τζιμμυ και τα φτερά και τον Βάγγο μου και την Κέλλυ και όλους.

Αυτό το παντελόνι και το πουκάμισο,δε θέλω ακόμη να τα πετάξω...
Ναι θα τα κρατήσω σε μια γωνιά.

Ρ.

Απο...λογισμός!

Ο χρόνος που έχασα...
Το κλάμα που έριξα...
Οι άνθρωποι που ζόρισα...
Αυτοί που με πρόδωσαν...
Όσοι έφυγαν και όσοι έμειναν...
Όσοι γνώρισα και κράτησα...
Άλλοι που ηρθΑν και έμειναν ..
Όσους έδιωξα με χαμόγελο...
Τα μικρά και το κενό που δε κλείνει...
Το νησι που με δέχτηκε...
Η δουλειά που αγάπησα...
Οι ώρες που επένδυσα...
Οι αποτυχίες ...
Τα λάθη που εκανα μα και οσα διόρθωσα...
Η κούραση που νίκησα ...
Η απογοήτευση σε πρόσωπα ...η αληθεια το ψέμα...
Οι καλεσμένοι μου...
Η κυρα Μαρίνα με το βασίλειο της και τα σεντόνια της...
Ο Πάνος με την κουζίνα του...
Ο Κώστας με το κορίτσι του...
Η Κέλλυ και τα βραδια μας...
Η Ελο με την Αννουλα...
Η κομπλεξάρααααααααααα...
Τόσοι που ήρθαν  και έμειναν,είτε για λίγο είτε ίσως για παντα...
Ο Φωτης...
Η Μαρία , ο Βαγγος ,η Ρένια ,τα φτερά ,ο Τζιμμυς...
Ο έρωτας ...
Τα βραδια ...

Οσα και αλλα τόσα δε καλύπτουν το κενό.
Ζ και Ν χωρίς εσάς μισή.
Και θέλω να μη κλαίω πια.
Φτάνει πια ο πόνος.

Ρ.

Σεπτέμβρης

Φθινοπώριασε λοιπόν...
Ανυπομονώ να τελειώσουν οι διακοπές σας για να ξεκινήσουν οι δικές μου...
Οι Αυστραλοί με περιμένουν στο σπίτι και εγώ ειμαι μια θάλασσα μακριά...
Μια θάλασσα μακριά...
Μακριά...

...

Φθινοπώριασε και αυτό σημαίνει Σεπτέμβρης...
Οκτωβρης...
Ένας ολόκληρος χρόνος...
Τρέμω...

Η κίνηση εχει σπάσει αλλα η κούραση πιο μεγάλη απο ποτέ.
Απο τη μια ξεχνιέμαι και απο την άλλη δε μπορώ να ξεφύγω...
Δε ξέρω τι θα κάνω ακόμη,η πρόταση υπάρχει αλλά δε ξέρω αν θέλω πια...
Εξάλλου το 'φεύγα' το αγαπούσα παντα πιο πολύ...
Το αγαπούσα πάντα πιο πολυ...
Το αγαπούσα πιο πολύ...
Το αγαπούσα...
Πιο πολύ!
Σεπτέμβρης.

Νεύρα απο όλους...
Εγω αλλού...αλλιώς...άλλη...
Κουρασμένη αλλα κρατιέμαι ακόμη...
Κρατιέμαι ακόμη αλλά...
Να,έτσι ο νους μου κολλάει απο όλα...σε όλα...και δε ξερω πια τι ειναι πιο δύσκολο...
Πέρνω άλλη μια ανάσα και τρέχω ν απαντήσω το τηλέφωνο...
Σκέφτομαι που θα με βρείτε ο Σεπτέμβρη..
Ωπ,μπήκε ο Σεπτέμβρης...
Καί ειμαι ακομη εδώ...

Ρ.

Μισή ...

Μα είναι σου λέω και σήμερα όμορφος ο ουρανός...
Και ας πέρασε η χθεσινή μεγάλη μπόρα...
Τ άστρα είναι πανέμορφα και εγώ ξεκλέβω χρόνο απ τους ανθρώπους για ν αράξω στην ξαπλώστρα...
Τα δωμάτια είναι όλα τσεκαρισμένα ,η κουζίνα λειτουργεί τέλεια και ο κόσμος για τη γιορτή της Μαρίας έρχεται σιγά σιγά...
Καιρός ν αράξω,σκέφτομαι...

Κοιτώ ξανά και ξανά τη φωτογραφία στο κρεββάτι με τα μικρά...
Αυτή που αράζουμε ξέγνοιαστοι οι τρεις μας και δακρύζω...
Είμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι οι τρείς μας...
Οι τρείς μας ...
Και ο κόσμος ξαφνικά ήταν μικρός και εμείς τόσο μεγάλοι...

Να παλεύεις καθε μελετά με τη συνείδηση σου και να κερδίζει τελικά η λογική...
Δε θέλω να ειμαι λογική...
Θέλω να μη περάσει αλλη μερα δίχως αυτα...
Γινεται?
Να σταματήσω πια να νιώθω μισή...

Σχέσεις...ανθρώπων...

Χρονια σου πολλα,μα παν απ ολα να ειναι χρονια καλα...
και να μη μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο να το πεις...
Να το σκέφτεσαι όλη μερα και τελικά να στέλνεις ενα μήνυμα,απρόσωπο ίσως ,αλλα έστω,ενα μήνυμα...

Οι άνθρωποι στη ζωη μου λιμάνια μικρά...
μα λιμάνια...
άραξα να κοπάσει η φουρτούνα και τ αγάπησα.
Και μια μερα κόβονται οι σχέσεις,οι επαφές,και ομως εσυ τους έχεις στην καρδιά σου...και πως τους αποχωρίζεσαι?ε?
Που έμαθες ν αγαπάς τα δύσκολα τους και να γελάς με τα καλα τους,ε?
Πως τους έκανες οικογένεια και τωρα πρέπει παλι να γίνουν ξένοι?ε?
Αφορμή τα γενέθλια της...
Μάνα...
Μάνα του...
Μάνα μου...

Χρονια καλα να ειναι,μονο καλα...παντα καλα και ας μη ειμαι εκει για σένα.
Σ ευχαριστώ για οσα...για ολα...

Αφορμή γι αυτο το ποστ...

"Δεν έχεις κανένα ίχνος στοργής απέναντι μου..."

"Δεν εχω ίχνος στοργής για κανέναν μετά τη χρονιά που πέρασε..."

Αφορμή για τα παρακάτω αυτή η κουβέντα πριν λίγο...

Δεν έχω αυτό είναι η μόνη αλήθεια.

Κανένα ίχνος στοργής.

Στα όμορφα λόγια γυρνώ το κεφάλι αλλού...

Στα χάδια τραβιέμαι...

Στις καθαρές ματιές φοβάμαι μη γίνω καθρέφτης...ή εγώ ή αυτές...

Δεν αφήνομαι ,δεν εμπιστεύομαι,δεν πιστεύω,δεν ,δεν ,δεν...και οταν νυχτωνει ειναι το χειρότερο μου.

Χωρίς αυτα.

Χωρίς.

Χωρίς κανένα ίχνος στοργής .

Για κανέναν .

Τα βενεθλια μου

Και ήταν και ο Θανάσης εδώ,με την Τζο και τη Στυλιάνα...
Ο Βαγγέλης της Μαρίας και η Μαρία δλδ,και η Ρένια και ο Αλέξανδρος και ο Ατούλ και η κ.Ραννια με τους άντρες της,τον κ.Αντωνη ,τον Βαγγέλη και τον Αποστολο που με κέρδιζαν στο uno!
Και η κ.Μαρίνα με την κυρα Λενη και τον κυρ Γίαννη και ο Παναγίωτης με την Τάνια και σαν πέρασε η ώρα ήρθε κόσμο ο άλλος κυρ Αντώνης για μια μπύρα...
Και ευχές στο Λυδία αποΝτάννυ και Λευτέρη και Ελεάννα και Σάββα νωρίτερα και Γιώτα και απο Ξένια ,Βασίλη και Φιλίω στο γραφείο...
Και η δική μου η Φιλίτσα ακόμη με τις δικές της ευχές...
Και το Μαρακι απο τη Ρόδο και η Ειρήνη απο το αεροδρόμιο για Χίο...
Και κάποιοι άλλοι πολλόι φίλοι μου ιντερνετική ευχές και αυτοί..
Και οι Βούλγαροι με τραγούδησαν και να σου τα κρασία ,η τούρτα και οι πίτσες...
Και αν ξεχνάω και κανέναν συγχωρήσει με...
Και ήταν όμορφα και ας έλειπαν κάποιοι ...

Και το Ραφακιιιι με την Μάρ ηταν σαν να ειναι εδώ..."να ζήσεις ρουλακι και χρόνια πολλά..."
Και ο Γιώργος να με στέλνει ευχές απο το τηλέφωνο...
"Χρόνια πουλλά θεία Λούλααααα"
Και ο Δημήτρης να λέει μονο χαμόγελα αυτή η ψυχή ,που ειναι η καλύτερη που εχει δει...
00:00 πρώτος ο Φώτης με πήρε και ας έπρεπε να φύγει απο το νησί για λίγες μερες...
Οι της φαμίλιας όλοι ένας ένας με τη σειρά τους και μετα εννοείται ο Μελιος και το Πουλάν μια μέρα μετά...

Και πέρασε και αυτή η μέρα...
Και ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όσους έμειναν ανα τα χρόνια και ενα μεγαλύτερο σ αυτούς που έφυγαν και άφησαν χώρο να έρθουν άλλοι...καλύτεροι...
Και έκανα πρώτη φορά φωναχτά ευχή...
"Ο χρόνος που πέρασε να παει στο διάολο ,μαζί και όσοι έφυγαν Μ αυτόν!"
Και η φωτογραφία με ταγορια μου ολα ειναι αυτό που θα μένει για φέτος ..
Και του χρόνου ενα ίσως και εγώ.

Χρονια καλα Ρου μου!

Αναγκαίο κακό...

Κάποια πράγματα σφινώνουν στη ψυχή σου και μένουν εκεί να σου ρουφάνε το αίμα...σαν τσιμπούρια!
Και το αίσθημα του σέρβερ έρχεται ξανά να σε πνίξει...
Και πάλι βουτάς...και πάλι παλεύεις και ευτυχώς για άλλη μια φορά καταφέρνεις να βγεις στην επιφάνεια και ν αναπνεύσεις...
Ευτυχώς να λεμε...

Κάποια πράγματα όμως , θες δε θες ,εκει θα είναι πάντα να σε πνίγουν...
Αναγκαίο κακό...
Σαν το τηλεφώνημα σημερα που ήθελα ν αποφύγω στέλνοντας απλά τα απαιτούμενα με ενα φάκελο...
Αλλά όταν κάνεις σχέδια ...κάποιος γελάει...και καλά κάνει...και καλά κάνεις και εσυ που γελάς πίσω...
Πάει και αυτό, φτάσαμε να λέμε επίσημα πια για διαζύγια ,διαφορετικές φορολογικές κλπ με το λογιστή ...οχι με αυτόν...
Με το δικηγόρο ...οχι με αυτόν....
Αυτόν ούτε ζωγραφιστό...
Είμαι πολύ καλά και δε θα επιτρέψω ούτε το θεό να μου στερίσει ούτε στάλα απο το χαμόγελο μου...
Ούτε τον θεό.

Καλημερα τώρα και καλο μας καλοκαίρι.
Σε πέντε μερες εχω γενέθλια ..
Σε πέντε μερες...

Η φουρτούνα της ψυχής μου...

Έχω μέρες στο νησί,ξεχνάω πόσες ,μα έιναι μέρες...
Ενα μήνυμα που δέχτηκα αδιάφορο και άφησα βουβό να περιμένει και μια μούντζα με νόημα ενώ ανέβαινα στο καράβι γι άλλη μια φορά...
Ο ήλιος δύει και η θάλασσα φουσκωμένη σημερα,φουρτουνιασμένη σαν τη ψυχή μου τον τελευταίο χρόνο...
Ολα ειναι όμορφα,όταν όμορφα τα κοιτάς ...ετσι έλεγα πάντα.
Υπαρχει ενα κενό που δε γεμίζει...
Δάκρυα που δε προλαβαίνω και θυμός...
"Μπροστά σου να το βρεις " φωνάζω στη θάλασσα...
Εννιά μήνες χωρίς τα μικρά...
Όσο και αν προσπαθώ να ειμαι καλά,το βραδυ κλαίω...
Στιγμές σαν και αυτή τώρα απλά κλαίω..
Και δε με νοιάζει που με κοιτάνε...
Και δεν απαντάω σαν με ρωτάνε...
Και τι να πω κιόλας δηλαδή 
..και σε ποιον!

Μπροστά σου να το βρεις το κακό που έκανες!
Και δε μετανιώνω για τα λόγια μου και ας με μεγάλωσαν με άλλες αξίες...με μεγαλύτερη αυτή του να συγχωρώ...
Μα δε μπορώ...
Απλά δε μπορώ ...
Φουρτούνα και σημερα στην ψυχή μου!

Ουφ

- Κάθαρμα ,μη με κοιτάς έτσι ...

-Πως έτσι δηλαδή ...

-Έτσι..ξέρεις...στα μάτια!

- Γιατί ?

- Γιατί τα μάτια λένε ,είναι ο καθρέφτης της ψυχής ...

- Ε,και?Φοβασαι τι θα δεις στην ψυχή μου...?

-Όχι...φοβάμαι αυτά που θα δεις στη δική μου...

Έτσι του είπα και έκανα να κοιτάξω αλλού.

Με τράβηξε πιο κοντά και χαμογέλασε...

Ύστερα σοβάρεψε και είπε :

- Μη τολμήσεις να πάρεις ξανά τα μάτια σου απ τα δικά μου,δεν έχεις ιδέα πόσο σπάνιος άνθρωπος είσαι κοριτσάρα μου..

Τραβήχτηκα.

Προσπάθησα να χαμογελάσω...είμαι σχεδόν σίγουρη πως τα κατάφερα δηλαδή.

Πλησίασε και ψέλλισε στο αυτί μου.

- Μη με διώχνεις!Δε θέλω να φύγεις! Εδώ να μείνεις κοριτσάρα μου, εδώ και θα τα καταφέρουμε μαζί !

- Δε πιστεύω πια στο μαζί ...

- Ωραία ,έστω ...μα μείνε!

- Με τους δικούς μου όρους ?

- Έστω...με όρους !

- Μ αρέσει που είμαι η κοριτσάρα σου..

- Ωπ! Χαμόγελο ήταν αυτό? Σου παει η ευτυχία κοριτσάρα μου...κράτησε την!

Χαμογέλασα πάλι! Να το πάλι αυτό το χαμόγελο που είχε λείψει...

Δεν έχω πολύ χρόνο να σου χαρίσω και το ξέρεις ,του είπα! Ενδεχομένως και όσος καιρός είναι να είναι δύσκολος και δε θέλω να δεθείς...και με κοίταγε και μου κράταγε το χέρι και με κοίταγε στα ματιά και ένιωθα αμήχανα σα να έδινα πανελλήνιες πάλι..και αυτός εκεί να χαμογελάει και να με φιλάει γλυκά...να προσέχει...δε ξέρω τι...μη λιώσω?μη φύγω?μη χαθώ?

Ουφ.ουφ

Happy thoughts,happy people!

- Ετσι είναι φίλε μου,πότε φουρτούνα,πότε μπουνάτσα!

Αλλαγές!
Το είπε η Μαριλένα μου,δε το είπε?
Ε,και έγινε!
Καλοκαίρι στο νησί λοιπόν!
Το είπε και ο γιατρός άλλωστε χα χα 

- θα σου κάνει καλό η θάλασσα!

Πάντα,μόνο καλό μου έκανε η θάλασσα και στη φουρτούνα της και στη μπουνάτσα!
Κρατάω τα βασικά στο πίσω μέρος του μυαλού μου :χρήματα,διαζύγιο,εισιτήριο κλπ και επικεντρώνομαι στα όμορφα :νησί,θάλασσα,ηρεμία.

Έν τάχει .
Θανάσης - Γεωργία- Στέλλα και Στυλιάννα μου ,έρχονται για τα γενέθλια μου στο νησί.
Τόλης για κράξιμο.Γραμμή στην ξυνή και σ άλλη παραλία.
Δημήτρης με Ισμήνη στο νησί και αυτοί τον Αύγουστο!
Το γόνατο μου ενοχλεί αλλά περπατάω έστω κουτσαίνοντας !
Γελάω! Η αλήθεια έρχεται και με βρίσκει πια και γελάω με όσα μαθαίνω!
Δύο πόνοι μόνο,ένας μαύρος και ένας καφέ ...χρειάζομαι χρόνο ακόμη!

Δε συγχωρώ.
Δε ξεχνώ!
Δε δικαιολογώ!

Έπαθα ,έμαθα και απομυθοποίησα...
Εύχομαι να το βρει τριπλό μπροστά του!
Happy thoughts,happy people!
Happy me...
Γιατί μου παει η ευτυχία...
...έτσι μου είπε!

το αίσθημα του σερφερ

Κύμα. Πάλη. Επιφάνεια. Ανάσα.
Κύμα. Αγωνία. Επιφάνεια.εξάντληση. γρηγορη ανάσα. Κοφτή. Μισή. Αρκετή.
Κύμα. Κι αλλο κύμα. Πάλη γι ανάσα. Αγωνία. Πρόλαβες και πήρες άλλη μια.αρκετή? Θα δείξει.

Έτσι νιώθω. Μετά απο 20μέρες επέστρεψα. Ξεπέρασα το πρόβλημα υγείας, Έκανα τις εξετασεις μου, είδα φίλους, δεν είδα κάποιους σημαντικούς μα ηρέμησα στην αγκαλιά του.Ήταν εκεί καθε λεπτό στα 39.9 μου, στο παραμιλητό, στη γκρίνια, στο κλάμα, στις κρίσεις...και δεν ήταν καν "υποχρέωση" του.
Σ ευχαριστώ...

Η επιστροφή, σαν το αίσθημα του σερφερ...προσπαθώ και εκει που λέω πέρασε και αυτο το κύμα, να σου ακόμη ενα μεγαλύτερο...ο θυμός τεράστιος για όσα, μαγικά πια ξεδιπλωνονται μπροστά μου, αλήθειες που μαρτυρούν το ψέμα του...τι κοροϊδία!

Ο δικηγόρος επιμένει να μη του χαριστω.
Εμένα με καινε μόνο δυο θέματα.
Ενα μαύρο και ενα καφέ...ο κόσμος μου που έχασα...
Και τ αμάξι, για ενα π****α χάθηκε.Ένα υποτιθέμενο γλέντι που ήταν ατομικό και όχι επαγγελματικό.
Είναι αξιοπερίεργο πως έρχεται μόνη της η αλήθεια και σε βρίσκει.
 Εν καιρό αλλα έρχεται...

Περιμένω καλά νέα σημερα, μόνο καλά. Ν αρχίσει κάτι νέο, να κλείσει η παλιά πληγή και να φωτίσει παλι το πρόσωπό μου..
Να δεις πως με αποκάλεσε?
Α! Ναι...
Ηλιοσταλαχτη...
Μα έχει στάλες ο ήλιος? Τον ρώτησα. ..
Όχι βέβαια,μου απάντησε. ..κι αυτό ειναι που σε κάνει μοναδική. ..
Χαμογέλασα.
Σου πάει η ευτυχία, συμπλήρωσε...
Να την κρατήσεις, μου ειπε.

Και την κρατώ. Σφιχτά.

Της τέντας το τίποτα.

Νέος Κόσμος , αρχή της δεύτερης και τελευταίας εβδομάδας. Ο Δ. επιμένει να μείνω κι άλλο ή έστω να φύγω και να ξανάρθω και εγώ τον κοιτώ με αυτό το βλέμμα.θα έλεγα πολλά παλιότερα, θα ένιωθα ακόμη περισσότερα αλλά χαμογελώ και ψελλίζω.
Σ ευχαριστώ για όλα.

Ήρθες τη στιγμή που ήθελα να λησμονισω που λέει και το άσμα.οι τελευταίοι μήνες με τον Δ.στο πλάι μου ηταν σωτηριοι.Είδα την άλλη μεριά, αυτή που είχα χάσει, ειδα όμως και μια μεριά μου που δε γνώριζα πως είχα-και σ αυτό με βοήθησε μόνο αυτός. Το λοιπόν οσα έμαθα πως μπορώ, τα κρατάω ΘΗΣΑΥΡΟ, μα σε φιλώ στα μάτια και συνεχίζω.

Οσο και αν προσπαθεί κάποιος, αν εσύ δε θέλεις, δε θα κάνεις, δε θα πεις, δε θα νιώσεις, δε θα δεις.Είναι αυτοί οι κάποιοι που θα παρεις χωρίς να δώσεις, αυτοί που χωρίς να το ξέρουν θυσιάζονται στη διαδρομή που ψάχνεις τον εαυτό σου...και αν είσαι τυχερή να βρεις πάλι ένα κομμάτι του, εκείνο που άξιζε. 《Είσαι η ρου που πάντα ήσουν, για μένα》, διαβάζω το μνμ του Τόλη ξανά και ξανά και ας ξέρουμε καλά πως εκείνη η ρου πέθανε εκείνη τη Παρασκευή.

Κάθε μπαλκόνι λέει έχει άλλη θέα και εγώ είναι ώρες που έχω κολλήσει να κοιτώ στο τίποτα της τέντας.
Καλό βράδυ. 

-μαμά ποιός είναι αυτος?

-Η δαδα, η θεια Χιτινα, ο μπαμπας, η μαμα, η θεια λουλα....
...μαμά ποιός ειναι αυτός?

Ήρθε ο πρίγκηπας με την αδερφή μου για το Πάσχα, ο γαμπρός μου θα δουλεύει ολη τη Μ.εβδομάδα και επειδή θα φύγω και εγώ και θα λείπω στις γιορτές, ήρθαν για να τους δω και να με δουν...βασικά εγώ να δω τον πρίγκηπα.

Δε φοράει παμπερς εδω και κάτι μέρες, τώρα που έχουν χρόνο και εν όψη καλοκαιριού προσπαθούν να το κόψουν.

-Γιώργο παμε να κατουρισουμε στην τουαλέτα? -ναι θεία Λουλα!
Και βαλαμε το πολυχρωμο παιδικο καθισματακι και μετά ξεφορτωθηκαμε τα περιττά ρούχα και τσρρρρρρρρ.

-την τιναξες Γιώργο?
Χαμογέλασα, να και κάτι που δεν ακούς συχνά σε ένα σπίτι με κορίτσια μόνο χα χα.Υποθέτω πως μαθαίνεις κάθε μέρα πως να είσαι μαμά γιού!

Συνήθως με το κτελ φτάνουν μεσημέρι οπότε βρεθήκαμε στο τραπέζι να τρώμε πολύ σύντομα! Γέλια χαρές και εννοείται ο πρίγκηπας να μονοπωλεί το ενδιαφέρον όλων και ομολογώ πως αυτό θα γίνεται πάντα. Στα πρώτα του βήματα, λέξεις, γράμματα, σκιρτήματα, χτυπήματα, βαθμούς, αποβολές, γιορτές, εκδρομές, πορειες, σχολείο, πανεπιστήμιο, στρατό.θα είναι πάντα ο δικός μου μικρός πρίγκηπας.

-ο θείος Κωστας είναι Γιώργο! -Α! Ο Θείος Κωστας είναι..
Γιατί θα είναι πάντα ολα τόσα απλά όσο παραμένεις παιδί.

Σφιχτηκα.χαμογέλασα.οι δικοί μου κρατάνε τις ισορροπίες και εγω το βαρύ φορτίο ενός "μυστικού" και το αφήνω να βαραίνει μονο εμένα.

Οικογένεια είναι όσοι βρίσκονται στο σπίτι, σαν κλείσει η πόρτα οταν βραδιάζει. Λίγες μέρες είναι, μετά θα φύγω!!!

collateral damages

Ετοιμάζοντας τα πράγματα μου για ένα ακόμη ταξίδι, σκέφτομαι ποσες αποφάσεις πήρα τον τελευταίο καιρό, πόσες απώλειες είχα, πόσες αλλαγές και χαμογελώ ακόμη και αν είναι μέσα απο τα δόντια γι αυτήν την τελευταία, τη Σημερινή.
Οι δυο καλύτεροι μου φίλοι λενε πως είναι μαζί μου ακόμη και αν διαφωνούν λέγοντας πως δεν είμαι εγω τέτοιος άνθρωπος. Και σας ρωτώ εγώ και αν επειδή οντως δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος μου φέρθηκαν έτσι?

Η απόφαση πάρθηκε, μένει μονάχα να σκεφτώ αν θα το κάνω πριν φύγω ή μόλις επιστρέψω.Είναι θέμα αξιοπρέπειας, ανθρώπινης υπόστασης και γυναικείας περηφάνιας. Δεν εχω κάτι να χάσω και θέλω να νιώσει οπως ένιωσα εγώ, που πάλευα να σώσω τα ασωστα χωρίς να ξέρω την αλήθεια. Να δούμε θα εκτιμήσει όσα έχει τώρα? Που δε της έφταναν ήθελε και τα δικά μου.
Χαλάλι της όμως, ενα μηδενικό και οι δυο.
Ενα τίποτα.
Παράπλευρες απώλειες θα το πω και ας με κρίνει ο ΜΕΓΑΛΟΣ οταν έρθει ή ωρα.
Εγώ παιχνίδια στη πλατη μου δε τα συγχωρώ. 

χάδι

Και πέρναγα τα δαχτυλα μου χαιδευοντας τα μαλλιά σου και οταν έφτανα στ αφτιά σου εσκυβες το κεφάλι σου στη φορά των δαχτυλων μου για να μη σταματησω...
Και ηταν η ευτυχία αυτή αρκετή για μένα.

αυτό νιώθω

Ο καιρος καιρό δεν εχει

Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός...
Σε καίει και σε σκοτώνει λέω εγώ...
Ο Τόλης κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες (και σ ευχαριστώ) μα ακόμη δεν είμαι έτοιμη και έτσι..."δραπετεύω" απ τις παρέες).
Εχθές και μετά απο δύο ώρες βόλτα με τη μηχανή στο κρύο...ω! Θεέ μου είχε κρύο...
"Με κατάφερε" να πάμε στην Όλγα και στον Αντώνη.
Με ζορίζουν τα ζευγάρια, αυτή είναι η αλήθεια.
Τα παιδια είναι μαζί 15χρόνια με τις δυσκολίες τους και με δυο παιδάκια σε ξένο τόπο που έκαναν δικό τους με τον καιρό-και τους παραδέχομαι!
Αυτά τα ζευγάρια με γυρνάνε αστραπιαία πίσω, όταν τρώγαμε όλοι μαζί στο μπαλκόνι μας...
Είναι αρκετή η ΞΕΦΤΙΛΑ που νοιώθω εγώ για μένα...δε θέλω με τίποτα να τη νιώσουν και οι άλλοι.
Ξέρω πως δεν έκανα εγώ κάτι για να ντρεπομαι, το γεγονός όμως απο μόνο του με κάνει να μη μπορώ να βγάλω τη βρωμιά τους απο πάνω μου.
Για μένα ο χρόνος λειτουργεί ΑΛΛΙΩΣ λοιπόν γιατί ξεδιπλώνονται και αλήθειες.
Και την ΑΛΗΘΕΙΑ όσο κι αν την ΑΓΑΠΩ καμιά φορά πρέπει να είμαι και έτοιμη να την αντέξω.
Επικεντρωνομαι σε άλλα πράγματα, κάπως... πιο σημαντικά ας το πω...
Αιματολογικές που αναβάλλω χωρίς λόγο...ή μάλλον ξέρω το λόγο, φοβάμαι τ αποτελέσματα, φοβάμαι τα "μη" και τα "οχι" που θ ακολουθήσουν.
Δουλειά πότε και πάνω απ όλα πού...με καίει το πού...αμφιταλλαντευομαι και δε ξέρω αν το "εδώ" θα λειτουργήσει αν το "αλλού" θα βοηθήσει...
Χαρτιά.
Γιατροί.
Δικηγόροι.
Διαζυγιο.
Ένα ένα λέω.
Ένα ένα τη φορά.
Πρώτα πρώτα δουλεύουμε το χαμόγελο.
Θα έρθουν όλα με τον καιρό τους...!
Χρειάζομαι απλά χρόνο.

Μέτρησα...χίλιες φορές

χέρια μπλεγμενα (defacto Κ.Β)

Στη ζωή μας υπάρχουν πολλών λογιών άνθρωποι.

Είναι οι βασικοί, αυτοί που είναι πανταχού παρόντες και χώρια τους δε φαντάζεσαι την ύπαρξή σου, είναι οι μηδαμινής σημασίας, αυτοί που τους διατηρείς εκεί και ποσώς σ’ ενδιαφέρει η διακοσμητική παρουσία τους και είναι και οι ξεχωριστοί.
Αυτή η τελευταία κατηγορία είναι και η πιο περίπλοκη.
Γιατί γι'αυτήν σπάνια μιλάς,ακόμη πιο σπάνια παραδέχεσαι την  ύπαρξή της.

Μόνο κάτι μεθυσμένα και ζαλισμένα βράδια, ξεμπερδεύεται η γλώσσα και η σκέψη μαγικά, και εκφράζεσαι με συναισθήματα.
Εκείνες τις νυχτιές ξεδιπλώνει, το άτσαλο κουβάρι της η καρδιά σου κι αποκαλύπτει το διαφορετικό.
Δεν προσχεδιάζεις τι θα ξεστομίσεις, αδυνατείς να κρατήσεις λογαριασμό.
Τ'απωθημένα, κόβουν βόλτες ένα ένα.
Θυμάσαι κάτι ανοιξιάτικα απογεύματα με μυρωδιές από φρεσκοανθισμένα κι ολοζώντανα στολίδια της φύσης και μαζί τους, άνθιζες και εσύ.
Έλαμπες χαμογελαστή μέσα στο ροζουλί σου φόρεμα και το μόνο που θυμάσαι, είναι να κρατιέσαι από ένα δυνατό χέρι.

Ένα χέρι που μ’ έναν εξαιρετικά ανεξήγητο τρόπο, ήταν πάντα παρόν σε όλες τις πολύτιμες στιγμές σου.
Πόση αξία έχουν τα χέρια ενός ανθρώπου;
Στην αρχή, σφίγγεις μια παλάμη, ξεκινάς μια γνωριμία.
Στη συνέχεια, προσπαθείς να εφεύρεις καινοτόμα τεχνάσματα για ν'ακουμπάς αυτό το χέρι όλο και πιο συχνά.
 Σου προκαλεί μια ανεξήγητη έλξη.
Αυτό το άγγιγμα, χωρίς λογική εξήγηση, μεταβάλλεται πηγαία σε αγκαλιά κι αυτή η αγκαλιά έχει αποκτήσει μια αίγλη, όμοια μ’ εκείνη που ένιωσες όταν έσφιξες για πρώτη φορά το πρώτο παιχνίδι που σου πήραν.

Τώρα πια, το χέρι δεν είναι ένα μα δυο, τα οποία πλέκονται γύρω σου με πρωτόγνωρο πάθος κι ορμή κι εσύ κουρνιάζεις μέσα τους γιατί αισθάνεσαι μια ασφάλεια και ζεστασιά όμοια με μητρικής αγκαλιάς.
Τα χέρια αυτά, ήταν παρόντα την πρώτη φορά που γκρεμοτσακίστηκες βίαια στο έδαφος κι έπεισες τον εαυτό σου πως αδυνατείς να σηκωθείς.
Σαν «από μηχανής θεός», με τα χέρια του, σε βοήθησε ν'ανυψωθείς ξανά.
Kαι θυμάσαι και τις φορές,που τα χέρια σας μπλεγμένα, έκαναν ζογκλερικά στον αέρα.

Ξαφνικά όμως, το τοπίο θόλωσε και πλέον οι δυο αυτοί μικροί θεοί σου απουσιάζουν.
Έφυγαν κλείνοντας μ’ ορμή πίσω τους την πόρτα αντηχώντας ένας βαρύγδουπος ήχος, και ακούστηκε η απώλεια.
Τη στιγμή εκείνη λοιπόν καλείσαι ν’ ανασυνταχθείς, να θέσεις μια νέα τάξη των πραγμάτων.
Η άνοιξη έχει έρθει και σε καλεί να χαρείς τα χρώματά της, φορώντας και πάλι το ροζουλί σου φόρεμα.
Κι ας μην κρατάς πια το ζευγάρι με τα μαγικά χέρια κι ας έχεις ξεχάσει πως έμοιαζε το πλατύ σου χαμόγελο.

Θέλοντας και μη λοιπόν, αφήνεις πίσω τον «από μηχανής θεό σου», μηδενίζεις το κοντέρ και ξεκινάς απ'την αρχή.  
Και κάπου εκεί, καταλαβαίνεις γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι ξεχωριστοί.
Είναι εκείνοι, που αναγκαστήκαμε να ξεχάσουμε.
Που έπρεπε ν'απεξαρτηθούμε με το στανιό, λες κι ήταν λέπρα.
Έτσι κι εμείς, σαν από αντίδραση και πείσμα τους κάναμε κατηγορία ολάκερη και τους κουβαλάμε μέσα μας, κάπου βαθιά ριζωμένους.
Τόσο βαθιά, που κι εμείς οι ίδιοι, συχνά ξεχνάμε πως υπάρχουν και μας τσιγκλάνε κάθε που 'χει υγρασία, σαν τραύμα παλιό.

Μόνο που τα τραύματα, είναι και εκείνα πεισματάρικα.
Και που και που μας εκδικούνται, όταν κοιτάνε κάτι άγνωστα ζευγάρια χέρια, να μπλέκονται μεταξύ τους, σφιχτά.
Και θυμόμαστε ξανά τα δικά μας.
Εκείνα, που τότε, με κόπο μπλέξαμε και τώρα έχουμε σχεδόν ξεχάσει πως έμοιαζε η αφή και η ζεστασιά τους, λες και τα τιμωρούμε για τη συμφορά που μας προκάλεσαν.
Ίσως είναι που μαζί με τα χέρια μπλέχτηκαν κι οι καρδιές μας.
Ίσως πάλι που επιμέναμε με πάθος, πως αυτά τα χέρια δε θα ξέμπλεκαν ποτέ και τώρα μας ντροπιάζει η αποτυχία μας
.Ίσως πάλι να μην είναι τίποτα απ’ αυτά.
Κι ίσως κάποια στιγμή, να ξαναβρεθούν μπλεγμένα.

And I died

Ξερεις καλά πως οι επιλογές μας, μας ακολουθουν παντού, οι επιλογές που κάνουν οι αλλοι για εμάς ΟΜΩΣ ας πάνε στο διάολο.
Βαρέθηκα να νιώθω εγώ Έτσι. ..
Εγώ. ..
Εγω που δεν έκανα τίποτα κακό, που ήμουν ΚΥΡΙΑ..
And I died...like a million times I died...

δραπετευω

Πρώτη εγώ θα σου πω πως, όπου γης και πατρίς, πως πας εκεί όπου πάει ο άντρας σου και οικογένεια είναι αυτοί που είναι στο σπίτι όταν το βράδυ κλειδώσει η πόρτα.

Εδώ μεγάλωσα, εκεί όμως αγάπησα, έτσι τώρα και μετά απ όλα αυτά, δεν έμεινε ν αγαπώ κάτι...περισσότερο πως με ζορίζουν όλα θα λεγα πια.Είναι χαζό.Δεν μπορώ οσα αγαπούσα, δεν αντέχω όσους λαχταρουσα, νιώθω ξένα τα γνωστά και τούμπαλιν. ..βασικά νιώθω πιο οικεία ανάμεσα σε ξένους...δρόμους και ανθρώπους.

Δεν υπάρχει όμως πιο όμορφη αίσθηση απο αυτήν της βόλτας στους άδειους δρόμους της πόλης μου με λιακάδα. Όπως σήμερα, έφυγα πιο Νωρίς, λέγοντας απλα ένα γειά και ξαμολυθηκα.Η διαδρομή ειναι σχεδόν πάντα η ίδια, σήμερα όμως έκανα στροφή και πήγα στα κόκκινα βράχια, εκεί πηγα εκείνη την Παρασκευή με την Ειρήνη, όταν το έπαιζα ήρεμη ενώ ήθελα να φωναξω στη θάλασσα.

Λιακάδα, ησυχία και καθαρός αέρας και απέναντι το βουνό χιονισμένο. Η αντίθεση. Σαν καθε τι καλό που κρύβει το κακό του.Σαν τη πραγματικοτητα.Πήρα μια ανάσα και γύρισα. Κουράστηκα αρκετά σήμερα και έπρεπε να ξαπλώσω. Να δραπέτευσω απο τις παρέες.

Όχι δε το πιστεύεις. ..

Ξέρω καθαρά πόσες μέρες πέρασαν...οχι δε τις μετράω, είναι όμως που δε μπορούν να σβηστούν απο μέσα μου, ριζωσαν εκεί και πεισμωσαν και βάλθηκαν να μου τα κάνουν όλα ζόρικα.

Και δεν άφησα ΚΑΝΕΝΑ ν ανακατεύτει , παρά πήρα το χρόνο μου, σκέφτηκα, έκρινα, διασταύρωσα, συγκρινα, θύμωσα, έλυσα, απόρησα, απογοητεύτηκα, δικαιώθηκα...αν εξαιρέσεις κάποιες κουβέντες που έκανα με το Δημήτρη που είναι "ξένος" τα κράτησα όλα για μένα.
Ως σήμερα.

-που είσαι?
-γύρισα και τεντωνω το κορμί μου.λεω να 'ρθω κατα τις 19:30
-ναι αμε...
-ν αραξουμε
-έξω θέλω
-ώπα! Εννοείται οτι θες.

Είναι λογικό για κάποιον που με ξέρει πως αν πω οτι θέλω έξω, σημαίνει, βόλτα, μπύρα, κουβέντα. Κάποτε κάναμε βόλτα με τ αμάξι τα τρια μας και τα προβλήματα μας ήταν χαζά, τώρα που ο άλλος ξενιτευτηκε μείναμε τα δυο μας, αλλά δε παραπονιέμαι, ξέρω πως θα του τα προφτασει τα νέα ο κροκοδειλος του άλλου και πως θα τα συζητήσουμε σαν να ειμασταν και οι τρεις.

Λύθηκα.μίλησα. άκουσα.το πιο σημαντικό απ όλα είναι πως άκουσα γιατί είμαι συνήθως ξεροκεφαλη και αν πληγωθω δεν ακούω κανέναν, ούτε εμένα, ούτε τη λογική, ούτε τους φίλους. ..την καρδια έπαψα απο καιρό να την ακούω έτσι κι αλλιώς.

Κάποτε ειχα σύμμαχο τον Τόλη, έλεγε εγω μαζί σου, τώρα δεν αξίζει καν να του πω...τι να του πω...άντρας είναι και τα βλέπει ολα αυτά. ..άνανδρα...και εγω το ίδιο, πως να προσπαθήσει ο άπιστος να πείσει την απιστη? Άστο σου λεω..

-και ξέρεις? Είμαι σίγουρη πως τη νύχτα που τράκαρε...
-και Εγώ, αλλά και να μην,το πιστευεις?

The doubts

Τα πρωινά μου ξυπνήματα είναι εδώ και αρκετό καιρό πολύ δύσκολα. Μυαλό και σώμα δε συνεργάζονται όταν είσαι διαβητικός και έτσι ζορίζομαι αρκετά.
Όπως και να έχει, προτιμώ να ξυπνάω έτσι, παρά με τις σκέψεις που ξύπνησα σήμερα.

Όταν ανακαλύπτεις πως έζησες σε ένα ψέμα, δε μπορείς να ξεχωρίσεις ποιες στιγμές ήταν οι αληθινές και ακόμη και όταν κρατήσεις κάποιες που σου φαίνονται αληθινές(βάση αποδείξεων δηλαδή)ακόμη και τότε...αμφιβάλλεις.

Δε θέλω να μιλήσω για τίποτα απ αυτά γιατί απλά δεν είμαι άνετη ακόμη να το κάνω. Ξέρω όμως πως είχα βάλει την Ζωή μου σε μια τάξη και έγινε αυτό και δε ξέρω πως να το αποβάλω, δε μου κάνει καλό, όλο αυτό δε μου κάνει καθόλου καλό.

Και δε μου κάνει καλό γιατί η αμφιβολία υπάρχει μόνο όταν δε ξέρεις την αλήθεια. Και η αλήθεια όσο και αν πονάει είναι αυτή που θέλω. Το λοιπόν αν κάποιος θέλει να τον συγχωρέσεις ας πούμε, ξεκινά από αυτό.

How about telling the truth once? 

πέρασε κι αυτό!

Με τις κρίσεις υπογλυκαιμίας συνηθιζεις με τον καιρό. ..
Νιώθεις κούραση χωρίς λόγο, αλλαγή διάθεσης, δυσκολία κινησης και προσανατολισμου και έρχεται το τρέμουλο...

Ανασαίνεις, μετριέσαι...βλέπεις το 69 γουρλώνεις τα μάτια, ηρεμείς οσο ΜΠΟΡΕΙΣ και πηγαίνεις στη κουζίνα.κόβεις μια φέτα ψωμί βάζεις βιταμ και μέλι προσέχοντας μη κοπεις ή μη λιποθυμισεις κατα τη διάρκεια...
Ωραία το ξεπερασες και αυτό.

Κάθεσαι στο κοντινότερο άνετο σημείο και ειδοποιεις κάποιον αν δεν ειναι κάποιος κοντά σου ήδη. ..
Τρως ήρεμα μέχρι να καθαρίσει λιγο η θολη όραση ή ενα απο τ αλλα συμπτώματα σου και μετριεσαι ανα δεκάλεπτο ή πιο σύντομα αν αυτο χρειάζεται. ..αν ανεβαινουν οι τιμές ηρεμεις περισσότερο, αν όχι καλείς πάλι βοήθεια.
Όπως σήμερα. ..
Φοβήθηκα.
Πέρασε ομως και αυτό.

Θα τον στρωσω τον Ζαχαρούλη μου που θα μου πάει?
Ως τότε απλα θυμώνω γιατί στα δύσκολα μου ψάχνω ακόμη αυτόν. ..
Και στα καλά αυτον σκέφτομαι. ..παρά τον θυμό μου...αλλα και στα δύσκολα. ..ήθελα να είναι εδώ, να μου κράταγε απλα το χέρι.
Ουφ.

Εμένα μου έφτανε.

Μη μου λες πως δεν ήθελες να με πληγώσεις...
Όταν με πληγωνες δε το σκεφτόσουν?
Ειναι πολυ χαζή ατάκα αυτή..
Καλύτερα να μην έκανες πράγματα για τα οποία λυπάσαι τώρα...
Όπως εγώ...πάντα μα πάντα σκεφτόμουν εσένα...και παραδοξος ήμουν ευτυχισμένη που ησουν και εσύ. ..
Γιατί αυτο ήθελα.
Να είσαι ΕΣΥ γαμωτο ευτυχισμένος και μια μέρα απλα δε σου έφτανε...
Μη μου λες λοιπόν πως δεν ήθελες να μκκε πληγώσεις, γιατί αν όντως δεν ήθελες. . Δε θα με πληγωνες.
Τόσο απλά.

Δε θα με πιάσουν πάλι...

τρεις ευχες

empty inside

Δε ζητάω τα ρέστα, έμαθα να δίνω και να δίνω και να δίνω ...και έδωσα.
Μα όσο και αν το παίζω δυνατή, λυγιζω και σπάω. ..πονάω και αυτό το λιγοτερο μου δείχνει πως είμαι ζωντανή.
Μα φοβάμαι και είναι ανθρώπινο και ας δείχνει αδυναμία.
Φοβάμαι να κοιμηθώ γιατι θα πεταχτώ παλι απο το ίδιο όνειρο και θα κλάψω με λυγμούς.
Φοβάμαι να σκεφτώ γιατι θα θυμηθώ πράγματα που μας πόνεσαν διχως λόγο.
Φοβάμαι να ονειρευτώ γιατί...
Γιατί τα όνειρα ξεκιναγαν και τελείωναν με αυτα...
Και θέλω να κλεισω τα μάτια και όταν τ ανοίξω να ειναι εδώ. ..
Να παίζουμε και να τρέχουμε και να με κοιτάνε με αυτα τα ματια γεμάτα Αγάπη...
Σε ολα μου τα δυσκολα ήταν εκεί, δίπλα μου πάντα και εγώ. ..και εγώ τα προδωσα...
Δε τα κατάφερα να τα κρατήσω...
Και όλα οσα περάσαμε με πονάνε...
Δε θέλω να ειναι αλήθεια αυτό. ..
Να μην εχουμε ζήσει την αγωνία. ..
Να μην εχουμε ζήσει τον πόνο του αποχωρισμού. ..
Να μην ακουω τις φωνές τους ενω ξεμακραινω...
Να μην έχει χαλάσει η ζωη μας για ενα τίποτα δικο του...
Θελω ν ανασάνω και δε μπορώ. ..
Ξέρω πως ηταν οτι σωστότερο έκανα μα δε μπορώ μακριά τους...
Δε μπορώ.
Θέλω να ξυπνήσω και να ειναι εδώ. ..
Σε ποιον να πω αυτά που θα λεγα σε σένα?
...ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου δε μπορώ.
Αν ήξερα απο την αρχή δε θα τα ειχα χάσει.
Μονο να ήξερα.
Βαστα καρδια μου και ας είσαι κενή. ..τους το οφείλεις.

Αυτά που σου λείπουν.

Τα μικρά πράγματα, τα καθημερινα που ξέρεις μόνο εσύ για τον άνθρωπο σου, αυτα σου λείπουν. Γι αυτό είναι ο άντρας σου, η γυναίκα...σου, για τα μικρά αυτά πράγματα που όσοι δεν εχουν μπει σε αυτή τη θέση, ν αγαπήσουν εναν άνθρωπο, πραγματικά, γι αυτό που είναι, τα λένε ατέλειες. Μα είναι αυτά όντως τα πράγματα που κάνουν τον άλλο απλά. ..ξεχωριστό. ..μοναδικό ίσως.

Αξίζει η προσπάθεια

ΠΕΡΗΦΑΝΗ

Περήφανη! Νιώθω περήφανη και προσπαθώ να πιάσω την αναπνοή μου! Είναι τόσο ωραίο το συναίσθημα να ΝΙΩΘΕΙΣ την καρδιά σου να χτυπά στο στήθος σου! Ζωντάνια! Κούραση, χαμόγελο, ζωντάνια!!!

Οι οδηγίες ηταν σαφείς: "Μόνο μισή ώρα, μόνο μετά απο μέτρηση μεταξύ 150-200, μόνο εφόσον "κάνεις βόλτα και όχι άθληση", μονο αν εχεις μαζι κατι γλυκο, ζαχαρομετρο, σκαρφιστηρες.βελόνες, ινσουλινες, τηλεφωνο ΕΚΑΒ, μόνο αν δε βρέχει, αν φυσάει Δυτικά, αν ο μπακλαβάς ειναι ορθη γωνία τρίγωνος, μόνο, μόνο, μόνο. .."
- Yes sir doctor-father-husband-lover-God!!!
Το διακομωδω αλλά πήρα ΑΝΑΣΑ και ξεκίνησα.

Επλυνα το λευκό ποδήλατο που σαπιζε καινούργιο στο υπόγειο, το γυαλισα, αυριο θα του βάλω μωβ κορδέλα και μωβ καλαθακι αν βρω και πισω θα φτιαξω μια τριγωνη σημαιουλα που θα λέει :"ΜΠΟΡΩ να ΖΩ με το ΔΙΑΒΗΤΗ" ή "ΒΟΛΤΑΡΩ με τον ΔΙΑΒΗΤΗ" χα χα.

 Εφτασα στην Ειρηνη σε εικοσι λεπτά, έκατσα, ηρέμησα, αγχωθηκε, γελάσαμε, μετρήθηκα και ήπιαμε καφέ. Τρείς ώρες αργότερα πηρα το δρομο της επιστροφής. .. με κούρασε η επιστροφή εκεί πριν φτάσω σπίτι...δε θα το βάλω κάτω είπα. ..λίγα μετρα έμειναν και η καρδιά μου κόντευε να βγει με την ανασα μου να ηταν τόσο ωραίο το συναίσθημα ...ΖΩΝΤΑΝΙΑ!

Ξάπλωσα και άλλαξα τα βραδινά ξυπνητηρια να χτυπάνε ανα ώρα για να προλάβω πιθανή υπογλυκαιμια, εβαλα στο κομοδίνο το νερό μου, ενα κομμάτι σοκολάτα και οοοολα τα εργαλεία του διαβήτη χα χα.Θα είναι δύσκολη νύχτα αλλά νιώθω περήφανη που δε τα παράτησα .περήφανη ...

ο δικός μου ήλιος...

Και ο θυμός και ο πόνος πάντα 《λένε》 λόγια άσχημα αν και αληθινά και 《θαβουν》μέσα τους αυτά που πραγματικά θέλεις να πεις, αυτα που πραγματικά έχεις ανάγκη, μα φοβάσαι...
Και εγώ φοβόμουν μόνη...
Φοβάμαι χωρίς αυτά...
Φοβάμαι χωρίς εσένα...
Φοβάμαι χωρίς εσάς...
Γιατί ο δικός μου Ήλιος ανέτειλε και έδυε με εσας...

Και περιμένω, σαν τα παραμύθια, να χτυπήσει η πόρτα και ξάφνου να είσαι στο κατώφλι μου και να μη φοβάσαι, γιατί σου φτάνει να έχεις εμένα δίπλα σου και εγω εσένα και όλα να είναι παλι καλά...μα έπαψα απο καιρό να ελπίζω γιατί στο παραμύθι αυτό φαίνεται πως πίστεψα μονο εγώ.
Και δε θέλω να είναι αλήθεια αυτό, απλά δε θέλω.  

Ουφ και πάλι ουφ

Είναι όμως ρε παιδάκι μου, απίστευτα χαζό αυτό που γίνεται, μα γίνεται. Να υπάρχει αυτή η όρεξη να βοηθήσεις. Να είναι τόσο μεγάλη που παράλληλα να παρακινεί και εσένα να βοηθηθείς! Δε ξέρω αν υπάρχουν μέτρα, σταθμά και όρια σ αυτό που λέω και κρίνω, κατά προσωπική ομολογία πάντα, πως ειναι υπόθεση καθαρά προσωπική, για την υπομονή και την επιμονή λέω.
Ξεκινάω λοιπόν Τετάρτη μετά του νοσοκομείου βεβαίως βεβαίως και χωρίς κράξιμο σήμερα να προσπαθώ να βάλω τα πράγματα σε μια θέση.
Αύριο πρωι, αιματολογικές και μετά Πρόνοια να ρωτήσω κάτι λεπτομέρειες για το επίδομα-που κάνε Παναγία μου (τι να πρωτοκανεις και εσύ μεγάλη η χάρη σου)-να το δικαιούμαι για να πάρω μια ανάσα. Ξαφνικά μετά απο χρόνια δουλειάς και μαλιστα σκληρής, να φτάνεις ν αγωνιας πως θα πληρώσεις τα φάρμακα σου που που ειναι και ζωτικής σημασίας δε πίστευα πως θα ζορίζομουν να καλυψω, έγινε όμως και όπως λεμε Αυστραλιστι...when life gives you lemons...
Ξεκινάμε λοιπόν με αυτά αύριο Πέμπτη και έχει ο Θεός.
Κατά τ άλλα λιακάδα γι άλλη μια μέρα και Happy B Day little sis!!!!!και ησουν μόλις 6 οταν έφυγα για το πανεπιστήμιο και τώρα 21! Πόσα χρόνια. ..και άλλα τόσα να ναι ακόμη πιο καλα ναι?
Πακεταρα τα playmobil ευλαβικά και τα ετοίμασα για τη μεγάλη μετακόμιση (!)...όταν. ..δε μου πάνε και σ αυτό το θέμα καλά τα πράγματα! Μα τωρα που θα κατέβω για τις γιορτές επιβάλλεται να μιλήσω της Νανσυς.Το αποθεματικό γράφει μολις 147 € και απο αυτά χρειάζομαι για εξετάσεις και εισιτήρια. Ουφ και πάλι ουφ ...

και τ άστρο έπεσε

Κοντοστάθηκα βγαίνοντας απο τ αμαξι...
-πηγαίνετε θα σας προλάβω, είπα!
Είχα καιρό να νιώσω όμορφα κοιτώντας τον ουρανό και σήμερα, ω, σήμερα τ άστρα ειναι τόσο όμορφα ,τόσο αληθινά σαν ψεύτικα. ..χα χα...αληθινά σαν ψεύτικα!
Κάθισα λίγο στα σκαλιά και χάθηκα ανάμεσα στους αστερισμούς...
Έχεις δει τη διαφήμιση της ΙΚΕΑ?ναι αυτή με τις κρεββατοκαμαρες λέω.έχει το κρεββάτι μ.., αυτό που "αρνείται" το είναι μου να κοιμηθεί μήνες τώρα...πόσο το αγάπησα αυτο το κρεββάτι σκέφτηκα, όπως το μαχαίρι επαληψης του βουτύρου και το τενεκεδενιο λαδερο της Ρίτσας, τη λαβιδα μου "για όλες τις δουλειές", τον καναπέ που άπλωσα τα όνειρα μου, τα χελωνονιτζακια μου, τα πολύχρωμα μαξιλάρια και τα καδράκια με τις φωτογραφίες.τ αυτοκίνητο που ταξίδεψε της αγωνίες μου και πολλά άλλα. ..αψυχα γεμάτα ζωη...
...τη δική μου!
Αν μπορούσα να καταλάβω....
Αν μπορούσα να διώξω όλα τ άσχημα. ..
Αν μπορούσα να φερω πίσω την Αγάπη στην καθημερινότητα μου πάλι...
Ζοριστηκα σήμερα πάλι...δεν έχω αποφασίσει ουρανε μου τι θα κάνω ακόμη, και ας λένε πως δεν είμαι έτσι εγώ, μήπως επειδή δεν ήμουν έτσι εγώ έπαιξαν μαζί μου?
Θύμωνω, θυμώνω για δυο λόγους...έναν μαύρο και έναν καφέ...και τίποτα μα τίποτα δε διορθώνει το κακό και τον πόνο. ..
-έλα Ρου, τι περιμένεις?
Δίκιο έχουν τι περιμένω? Να πέσει τ άστρο και να κάνω τί? Ευχή? Μα τι να ευχηθώ.παω μέσα πριν χάσω και αυτά που έχω ακόμη ή αυτους που έμειναν. ..
Γύρισα την πλάτη και τ άστρο έπεσε. ..ίσως την επόμενη φορά. ..

Imagine...

Imagine...

Το βράδυ να ξυπνάνε τα παιχνίδια και να μας προσέχουν που κοιμόμαστε ζώντας παράλληλα μια λιλιπούτεια Ζωή, στις γλάστρες, τα δέντρα και τους κήπους μας να ζούνε νεράιδες και ξωτικά και τ άλογα των στάβλων το βράδυ ν αρματώνονται για τους πρίγκιπες και τους τενεκεδενιους πολεμιστές, στη θάλασσα ιππόκαμποι να τραβάνε κοραλλένιες άμαξες που κρύβουν μέσα τους μικροσκοπικές γοργόνες και μικροσκοπικά λαμπιόνια να φωτίζουν τη πλάση...

Πολλοί από εσάς θα πείτε. ..ας πείτε ότι θέλετε. .για εμάς τους άλλους όμως για φαντάσου. ..να είναι αληθινό όντως?
Imagine έναν πιο όμορφο κόσμο...
Καλύτερους ανθρώπους ...
Αξίες για τις όποιες ακόμα παλεύουμε. ..
Και ιδανικά στα οποία ακόμη πιστεύουμε. ..
Χαμόγελα...Αγάπη...ΟΝΕΙΡΑ

...για φαντάσου!

Οσα φέρνει ο χρόνος...

Τελικά υπάρχει λόγος που κάθε πράγμα γίνεται...στον καιρό του!
Σαν να σε προφυλασει ας πούμε μια ανωτερα δύναμη απο κάτι που ενδεχομενος να μην έχει έρθει η στιγμή να αντιμετωπισεις και έτσι δημιουργει ας πουμε,την "καταλληλη στιγμή"...
...αν και μεταξύ μας...για μερικά πραγματα είτε δεν υπάρχει η "καταλληλη στιγμή" είτε απλά όποια στιγμή και αν γίνουν...δεν υπάρχει η καταλληλη...απαιτουμενη...ιδανική...ψυχραιμια για να τ αντιμετωπισεις...
οπότε απλά σου δίνει χρόνο για να "ξεθυμανει ο θυμός"...τέτοια υπερβολη ενα πράγμα!
Το λοιπόν να μαστε ένα χρόνο μετά...
Πολλα αλλάξανε και πρώτα απ όλα εγω!
Καλη ή όχι ,η αλλαγή,αυτή είναι...αυτή Είμαι!
Αηδία να πω;
Θα πω...
Δε ξέρω αν νιώθω ΩΡΑΙΑ επειδή ειχα δίκιο...
Μηπως άραγε το οτι έχω και είχα δίκιο, δικαιολογει τ αδικαιολογητα;
Μηπως κάνει τη ξεφτίλα μικροτερη;
Βέβαια και όχι...
Μακάρι να τα επιβεβαιωνα νωρίτερα...δε θα έχανα ενα χρόνο...δε θα έχανα τα μικρά...δε θα έχανα οσα ΑΓΑΠΩ!γι αυτά θυμώνω!
Το ύφασμα φαινόταν απο την αρχή...εγώ εθελοτυφλουσα!
Αρκετά.
Ένας χρόνος μετά μετρα πληγές...που επουλωνονται...
Θέματα που.. ψάχνουν λύση!
Ανθρωπους που ξεσκαρταρισα και χαιρετησα με χαμογελο γιατί απλά ετσι μου αρμόζει!
Την Υγεία μου να ειναι το Α και το Ω μου!
Καινουργια πρόσωπα που μου χάρισαν χαμογελο εκεί που δε πίστευα πως μπορω να νιώσω πάλι!
Δυσκολιες που...ξεπερνιουνται!
Αναγκαία ταξιδια...
Οικονομικα εμπόδια...
Χαρτουρες...διαδικασιες...διαδικαστικα...δικηγόροι και γιατροί!
δε λέω πως θα είναι εύκολο...
...μα δε σκοπεύω να χάσω αλλο χρόνο!
Για ποιόν;

Το λοιπόν..

...Ολα, αλλάζουν και όλα ίδια μενουν...
...και εγώ, που πιο πολύ, τη σιγουριά των ''ίδιων'', αναζητώ σαν ανθρωπος...
...γυρνώ σ αυτά.. (που αλλάζουν και που τα φοβάμαι...Θεέ μου  πόσο τα φοβάμαι... )
...με βλέμμα απαστράυτον, και χαμόγελο σιγουριάς και ρίχνω μια τέτοια μούτζα ...που μόνο η Μαριλένα θα καταλάβαινε...
...για τη μούτζα είμαι σίγουρη και που πάει όλη στα παλιά.
...για τα νέα που έρχονται, σφίγγω δόντια και λέω καλως ορίσατε!

Και ότι ήθελε προκύψει!

Μαρ, ξέρω πως θα πεις:

''δεν είσαι έτοιμη να διαχειριστείς όσα νιώθεις, μη γράφεις ακόμη...πάρε το χρόνο σου''

Και εγώ σου λέω:

''δίκιο έχεις και ενδεχομένως να μην είμαι και ποτέ...έτοιμη εννοώ''

Και το λοιπόν?
Δε θα ζήσω?

...και ξέρεις καλά πόσο πολύτιμος και μετρημένος είναι ο χρόνος μου...

Ρ.