Της τέντας το τίποτα.

Νέος Κόσμος , αρχή της δεύτερης και τελευταίας εβδομάδας. Ο Δ. επιμένει να μείνω κι άλλο ή έστω να φύγω και να ξανάρθω και εγώ τον κοιτώ με αυτό το βλέμμα.θα έλεγα πολλά παλιότερα, θα ένιωθα ακόμη περισσότερα αλλά χαμογελώ και ψελλίζω.
Σ ευχαριστώ για όλα.

Ήρθες τη στιγμή που ήθελα να λησμονισω που λέει και το άσμα.οι τελευταίοι μήνες με τον Δ.στο πλάι μου ηταν σωτηριοι.Είδα την άλλη μεριά, αυτή που είχα χάσει, ειδα όμως και μια μεριά μου που δε γνώριζα πως είχα-και σ αυτό με βοήθησε μόνο αυτός. Το λοιπόν οσα έμαθα πως μπορώ, τα κρατάω ΘΗΣΑΥΡΟ, μα σε φιλώ στα μάτια και συνεχίζω.

Οσο και αν προσπαθεί κάποιος, αν εσύ δε θέλεις, δε θα κάνεις, δε θα πεις, δε θα νιώσεις, δε θα δεις.Είναι αυτοί οι κάποιοι που θα παρεις χωρίς να δώσεις, αυτοί που χωρίς να το ξέρουν θυσιάζονται στη διαδρομή που ψάχνεις τον εαυτό σου...και αν είσαι τυχερή να βρεις πάλι ένα κομμάτι του, εκείνο που άξιζε. 《Είσαι η ρου που πάντα ήσουν, για μένα》, διαβάζω το μνμ του Τόλη ξανά και ξανά και ας ξέρουμε καλά πως εκείνη η ρου πέθανε εκείνη τη Παρασκευή.

Κάθε μπαλκόνι λέει έχει άλλη θέα και εγώ είναι ώρες που έχω κολλήσει να κοιτώ στο τίποτα της τέντας.
Καλό βράδυ. 

-μαμά ποιός είναι αυτος?

-Η δαδα, η θεια Χιτινα, ο μπαμπας, η μαμα, η θεια λουλα....
...μαμά ποιός ειναι αυτός?

Ήρθε ο πρίγκηπας με την αδερφή μου για το Πάσχα, ο γαμπρός μου θα δουλεύει ολη τη Μ.εβδομάδα και επειδή θα φύγω και εγώ και θα λείπω στις γιορτές, ήρθαν για να τους δω και να με δουν...βασικά εγώ να δω τον πρίγκηπα.

Δε φοράει παμπερς εδω και κάτι μέρες, τώρα που έχουν χρόνο και εν όψη καλοκαιριού προσπαθούν να το κόψουν.

-Γιώργο παμε να κατουρισουμε στην τουαλέτα? -ναι θεία Λουλα!
Και βαλαμε το πολυχρωμο παιδικο καθισματακι και μετά ξεφορτωθηκαμε τα περιττά ρούχα και τσρρρρρρρρ.

-την τιναξες Γιώργο?
Χαμογέλασα, να και κάτι που δεν ακούς συχνά σε ένα σπίτι με κορίτσια μόνο χα χα.Υποθέτω πως μαθαίνεις κάθε μέρα πως να είσαι μαμά γιού!

Συνήθως με το κτελ φτάνουν μεσημέρι οπότε βρεθήκαμε στο τραπέζι να τρώμε πολύ σύντομα! Γέλια χαρές και εννοείται ο πρίγκηπας να μονοπωλεί το ενδιαφέρον όλων και ομολογώ πως αυτό θα γίνεται πάντα. Στα πρώτα του βήματα, λέξεις, γράμματα, σκιρτήματα, χτυπήματα, βαθμούς, αποβολές, γιορτές, εκδρομές, πορειες, σχολείο, πανεπιστήμιο, στρατό.θα είναι πάντα ο δικός μου μικρός πρίγκηπας.

-ο θείος Κωστας είναι Γιώργο! -Α! Ο Θείος Κωστας είναι..
Γιατί θα είναι πάντα ολα τόσα απλά όσο παραμένεις παιδί.

Σφιχτηκα.χαμογέλασα.οι δικοί μου κρατάνε τις ισορροπίες και εγω το βαρύ φορτίο ενός "μυστικού" και το αφήνω να βαραίνει μονο εμένα.

Οικογένεια είναι όσοι βρίσκονται στο σπίτι, σαν κλείσει η πόρτα οταν βραδιάζει. Λίγες μέρες είναι, μετά θα φύγω!!!

collateral damages

Ετοιμάζοντας τα πράγματα μου για ένα ακόμη ταξίδι, σκέφτομαι ποσες αποφάσεις πήρα τον τελευταίο καιρό, πόσες απώλειες είχα, πόσες αλλαγές και χαμογελώ ακόμη και αν είναι μέσα απο τα δόντια γι αυτήν την τελευταία, τη Σημερινή.
Οι δυο καλύτεροι μου φίλοι λενε πως είναι μαζί μου ακόμη και αν διαφωνούν λέγοντας πως δεν είμαι εγω τέτοιος άνθρωπος. Και σας ρωτώ εγώ και αν επειδή οντως δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος μου φέρθηκαν έτσι?

Η απόφαση πάρθηκε, μένει μονάχα να σκεφτώ αν θα το κάνω πριν φύγω ή μόλις επιστρέψω.Είναι θέμα αξιοπρέπειας, ανθρώπινης υπόστασης και γυναικείας περηφάνιας. Δεν εχω κάτι να χάσω και θέλω να νιώσει οπως ένιωσα εγώ, που πάλευα να σώσω τα ασωστα χωρίς να ξέρω την αλήθεια. Να δούμε θα εκτιμήσει όσα έχει τώρα? Που δε της έφταναν ήθελε και τα δικά μου.
Χαλάλι της όμως, ενα μηδενικό και οι δυο.
Ενα τίποτα.
Παράπλευρες απώλειες θα το πω και ας με κρίνει ο ΜΕΓΑΛΟΣ οταν έρθει ή ωρα.
Εγώ παιχνίδια στη πλατη μου δε τα συγχωρώ. 

χάδι

Και πέρναγα τα δαχτυλα μου χαιδευοντας τα μαλλιά σου και οταν έφτανα στ αφτιά σου εσκυβες το κεφάλι σου στη φορά των δαχτυλων μου για να μη σταματησω...
Και ηταν η ευτυχία αυτή αρκετή για μένα.

αυτό νιώθω

Ο καιρος καιρό δεν εχει

Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός...
Σε καίει και σε σκοτώνει λέω εγώ...
Ο Τόλης κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες (και σ ευχαριστώ) μα ακόμη δεν είμαι έτοιμη και έτσι..."δραπετεύω" απ τις παρέες).
Εχθές και μετά απο δύο ώρες βόλτα με τη μηχανή στο κρύο...ω! Θεέ μου είχε κρύο...
"Με κατάφερε" να πάμε στην Όλγα και στον Αντώνη.
Με ζορίζουν τα ζευγάρια, αυτή είναι η αλήθεια.
Τα παιδια είναι μαζί 15χρόνια με τις δυσκολίες τους και με δυο παιδάκια σε ξένο τόπο που έκαναν δικό τους με τον καιρό-και τους παραδέχομαι!
Αυτά τα ζευγάρια με γυρνάνε αστραπιαία πίσω, όταν τρώγαμε όλοι μαζί στο μπαλκόνι μας...
Είναι αρκετή η ΞΕΦΤΙΛΑ που νοιώθω εγώ για μένα...δε θέλω με τίποτα να τη νιώσουν και οι άλλοι.
Ξέρω πως δεν έκανα εγώ κάτι για να ντρεπομαι, το γεγονός όμως απο μόνο του με κάνει να μη μπορώ να βγάλω τη βρωμιά τους απο πάνω μου.
Για μένα ο χρόνος λειτουργεί ΑΛΛΙΩΣ λοιπόν γιατί ξεδιπλώνονται και αλήθειες.
Και την ΑΛΗΘΕΙΑ όσο κι αν την ΑΓΑΠΩ καμιά φορά πρέπει να είμαι και έτοιμη να την αντέξω.
Επικεντρωνομαι σε άλλα πράγματα, κάπως... πιο σημαντικά ας το πω...
Αιματολογικές που αναβάλλω χωρίς λόγο...ή μάλλον ξέρω το λόγο, φοβάμαι τ αποτελέσματα, φοβάμαι τα "μη" και τα "οχι" που θ ακολουθήσουν.
Δουλειά πότε και πάνω απ όλα πού...με καίει το πού...αμφιταλλαντευομαι και δε ξέρω αν το "εδώ" θα λειτουργήσει αν το "αλλού" θα βοηθήσει...
Χαρτιά.
Γιατροί.
Δικηγόροι.
Διαζυγιο.
Ένα ένα λέω.
Ένα ένα τη φορά.
Πρώτα πρώτα δουλεύουμε το χαμόγελο.
Θα έρθουν όλα με τον καιρό τους...!
Χρειάζομαι απλά χρόνο.

Μέτρησα...χίλιες φορές