ο δικός μου ήλιος...

Και ο θυμός και ο πόνος πάντα 《λένε》 λόγια άσχημα αν και αληθινά και 《θαβουν》μέσα τους αυτά που πραγματικά θέλεις να πεις, αυτα που πραγματικά έχεις ανάγκη, μα φοβάσαι...
Και εγώ φοβόμουν μόνη...
Φοβάμαι χωρίς αυτά...
Φοβάμαι χωρίς εσένα...
Φοβάμαι χωρίς εσάς...
Γιατί ο δικός μου Ήλιος ανέτειλε και έδυε με εσας...

Και περιμένω, σαν τα παραμύθια, να χτυπήσει η πόρτα και ξάφνου να είσαι στο κατώφλι μου και να μη φοβάσαι, γιατί σου φτάνει να έχεις εμένα δίπλα σου και εγω εσένα και όλα να είναι παλι καλά...μα έπαψα απο καιρό να ελπίζω γιατί στο παραμύθι αυτό φαίνεται πως πίστεψα μονο εγώ.
Και δε θέλω να είναι αλήθεια αυτό, απλά δε θέλω.