2015

2015
Αλλάζει κατι σε λίγες ωρες?
Αλλαζει.
Εδω άλλαξε μια ολόκληρη ζωη σε λίγα μονο λεπτά.
Μου φαινεται απίστευτο κάποιες φορές οταν το θυμάμαι.
Αν κλείσω τα ματια,φέρνω ολες τις στιγμές απο εκει και έπειτα με εξαίρεση την περίοδο που έμεινα μόνη με τα μικρά.
Ειναι αγκάθι θαρρώ και απ άμυνα και μονο το απορρίπτω θυμητικά.
Ευτυχια ευχομαι.
Την προσωπική,την αληθινή,αυτή που βγαίνει απο μεσα σου και σε γεμίζει.
Ως τώρα (τον ενάμιση χρονο που περαςε) επέλεγα ανθρώπους διπλα μου ερωτικά ως εκει που ηθελα εγω,χωρίς δεσμεύσεις,άδεια κρεβάτια συναισθηματικά και οσο το σκέφτομαι,ακομη και αν ηταν κανά δυο μονο αλλα με διάρκεια μεσα στο έτος,απορώ Μ εμένα.
Πως το εκανα εγω αυτο?Κι ομως.
Και πέρασα καλά και πήρα...πήρα,το φαντάζεσαι?πηρα πολλα και έδωσα ψίχουλα.
"Απομακρη σε καθε είδους τρυφερότητα" ετσι είχε πει ο Φώτης αρχές του καλοκαιριού.
Και ηταν αληθεια.
Εχθές βρέθηκα στο αυτοκίνητο του μικρού.μετα την βόλτα και την κουβέντα ,βρέθηκα ανάσκελα να ζω τον έρωτα που δεν έζησα ως τωρα...σκέφτηκα τ αμάξι μου,που πλήρωσα με πολλα πηγαινε ελα νυσταγμένος και πως το τράκαρε πηδώντας αυτην μέσα του.αηδίασα.
Με κοίταξε ο μικρός και με πηρε αγκαλια.αυτος με πηρε.με κράτησε εκει σα ΘΥΣΑΥΡΟ .
Μα δεν ειναι αυτο αρκετό σκέφτηκα και μάλλον άδικο και γι αυτόν.
Να θελει πολλα και να δινω τίποτα.
Ουτε κανέναν ανθρώπινο καφέ.
Σαν παράνομο ζευγαρι να γυρνάμε τη νυχτα μακρια απο τα ματια του κόσμου.
Τι μου φταίει κι αυτος?
Εγω φταίω.
Εγω δεν αφήνομαι,εγω δε δίνομαι.
Να εχεις μάθει να δίνεις και απο αυτο να ζεις και ξαφνικά να μην εχεις να νοιαστεις για κάποιον αλλο περα απο τον εαυτό σου και αυτο το τελευταίο να μη το κανεις και με ζήλο.
Περίεργο.
Ξύπναγα και με περίμεναν δυο γαβ και ηταν η ζωη μου.
Τωρα κενή.
Ανήμπορη να δώσω αγαπη.
Σαν να μην το αξίζω.
Ηλιθιό συναίσθημα.
Δε καταλαβαίνω γιατι υποβάθμιζω τοσο το ειναι μου.
Η ακομη χειρότερα...γιατι αφησα τον τιποτένιο να το κάνει.
Ξένη στους φίλους.
Απόμακρη απο την οικογενεια μου.
Άδεια απο αισθήματα.
Μονη.
Και αυτην την εσωτερική μοναξιά σαν να την αφησα να μπει στο πετσί μου και να ριζώσει.
Δε ξερω αν το κανω απο φόβο να προσπαθησω να βρω αυτο που λείπει ή απο φόβο μηπως δε τα καταφέρω.
Στην μια και στην αλλη περίπτωση,φόβος ειναι.
Φόβος.
Ρ
Το 2015 ευχομαι να φέρει ευτυχια.
Εσωτερική ευτυχια.να λάμπουν τα ματια ξανά απο έρωτα.το καθε τι να εχει σημασία και να μη προσπερνά Α διαφορα

Πράγματα...εγώ.

Αγαπώ τα φώτα της πόλης απο ψηλά,τα φωτάκια τα Χριστούγεννα και το ημίφως στο δωμάτιο κρατώντας χαμηλό το πατζούρι.
Lacta μπισκότο.
Καραμέλες zero κανέλλα.
Προτιμώ την Πράσινη κούπα του καφέ,στη μύτη μαύρη ζάχαρη και το καλοκαίρι 1/2pine μπύρας για τον φραπέ.
Διαλέγω Premier αλλαντικών στα goodys ή club φιλέτο κοτόπουλου με extra σως.
Το πιο όμορφο χαμόγελο το εχουν τα playmobil και την αγάπη που σου δίνει ενα ζώο δε στη δίνει κανένας άνθρωπος.
Ο καλύτερος μήνας του μέλιτος θα ηταν αραγμένοι σε εναν ήσυχο όρμο σε ενα μικρό νησι με ενα 4μετρο ιστιοφόρο με μια καμπίνα ,βουτιές ,κρασί,κουβέντα και ερωτας για λίγες μερες.
Ονειρεύομαι ενα μικρό σπιτι με κήπο και μεγάλα παράθυρα.
Δε μου αρέσουν τα κάλαντα και να στολίζω δέντρο.
Το χρώμα στις κουρτίνες που μισούσαν Μητροπάνος και Λάκης ,ηταν μωβ.
Θέλω να ζήσω στην Αυστραλία.
Φοβάμαι τ αυτοκίνητα αλλα θα ηθελα ενα wv cross touran ενω λατρεύω την ML 550 της Mercedes .
Δε φοβάμαι τον θάνατο,αλλα δεν αντέχω την απουσία.
Πάσχω απο σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 ο οποίος υπάγεται στην κατηγορία των ανιάτων ασθενειών.
Ειχα παντα περισσότερα κιλά απο αυτα που θέλετε και το αγαπημένο μου χρώμα ειναι το κόκκινο.
Οι καλύτεροι μου φίλοι ειναι άντρες,ο Τολης και ο Θανάσης με τον δεύτερο να με εκπλήσσει με την πορεία του ως οικογενειάρχης.
Παντα ηθελα δίδυμα και ναι δε μου αρέσουν τα φουστάνια.
Με πρόδωσε ο μονος άνθρωπος που δεν επρεπε ,για καποια αλλη και ετσι έληξα τον γάμο μου.

Διαβάζω Κυριακάτικες εφημερίδες και την μπουγάτσα μου την τρώω μιση-μιση.
Ο Robert frost και ο Shakespeare ειναι οτι πιο κοντά εχω σε ποίηση.
Λατρεύω το παγωτό μηχανής.
Θεωρώ τα μεταλλικά έπιπλα κρύα και τα μαξιλάρια Μ αρέσουν πολυ,πολλά και παντού.
Αν μπορούσα να διαλέξω το επάγγελμα μου θα ήταν χειρουργός στην εντατική,αν ήμουν ελεύθερος Επαγγελματίας θα ειχα το δικο μου B&B με μολις εφτά δωματια.
Φοράω αθλητικά,κοιμάμαι με ενα t-shirt και οι καλτσες μου δεν ειναι ποτε ζευγάρια...αν ειναι κατι δε παει καλα.
Πριν μπω σε ενα σπιτι ,σχεδόν παντα ισιωνω το πατάκι στη είσοδο.ψυχαναγκαστικο ξερω.
Με μεθας με το λευκό κρασί,ερωτεύομαι με το strawberry μοχιτο και τη γρανίτα φράουλα με μαύρο ρούμι.
Αγαπημένη τούρτα λευκή λεμόνι και αμύγδαλο.
Amaretto τον χειμώνα .
Δε χτενίζω ποτε τα μαλλιά μου εκτος πριν μπω για μπάνιο.
Αγαπημένο αφρόλουτρό Nivea ρόδι.
Το άρωμα μου θα ειναι οσο  το βρίσκω Gucci rush κόκκινο.
Δε φοράω παντόφλες γιατι σκονταφτω...τραγικό ξερω.
Μ αρέσουν οι ουλές και τα σημάδια σε εναν άνθρωπο και τα καθαρά βλέμματα.
Αν νυσταξω δε κολλάω να παρατήσω την παρέα και να σωθώ στα σκεπάσματα,ειμαι η κακοτερότερη παρέα για club.
Δε καπνίζω αν και για μια φορά θελω να πιω και να την ακούσω.
(To be continued)

Εμείς,οι ευαίσθητοι αυτής της γης...

Ο Φώτης με λέει επιπόλαιη.
Είμαι.
Καμιά φορά μάλιστα,είμαι και ενώ το καταλαβαίνω,όχι απλά δε κάνω κάτι να το αλλάξω,αλλά επιμένω να είμαι...ορίστε ,μόλις με είπα χαζή...
Εμείς οι διαβητικοί μαθαίνουμε να ζούμε με τα "οχι"...
Μαθαίνουμε να ζούμε με τα "πρεπει"...
Ζούμε με τα "μη"...
Δε παραπονιέμαι γιατί ειμαι και απο τους τυχερούς.
Έζησα κάποια "φυςιολογικά" χρόνια !
Οταν όμως πασχίζω να σηκωθώ απο το κρεββάτι τα πρωινά,μετριέμαι και βλέπω νούμερα που με τρομάζουν,κουράζομαι με το παραμικρό,ελέγχω το δέρμα στα χέρια και τα πόδια μου πριν κοιμηθώ,προσέχω μη κοπώ,τρέμω και δε μπορώ να περπατήσω...δε σου κρύβω πως τρελαίνομαι..
Δε σου κρύβω πως φοβάμαι.
Πιο πολύ απ ολα τρέμω στην ιδέα να μη γίνω μαμά...
Ορίστε,τι την ήθελα την κουβέντα βραδιάτικα?
Μ ακοϋς?
Τι την ήθελα.
Και μη μου πεις Μάρ μου τα γνωστά περί υιοθεσίας,ανάδοχης κλπ.
Τα ξέρω ολα αυτά.
ξερω και τις δυσκολίες τους και πιο πολυ τις προϋποθέσεις.
Και οι προϋποθέσεις ειναι που μου κόβουν τα πόδια και δε κλείνουν οι πληγές...
Οχι ο διαβήτης.
Αυτόν παει τωρα,τον παντρεύτηκα.
Ασε με σΗμερα να τα πω,χωρις κήρυγμα,ασε με να φωνάξω,να κλάψω,να πω τις μπούρδες μου έστω,να μην ειμαι δυνατή,να μη Προσπαθήσω για λιγο ακομη,να μην...να μην...να μην...
Ουφ...
Οχι,δεν ένιωσα καλα,εννοειται και δεν ένιωσα γιατι τίποτα δε λύθηκε...
Μονο η γλώσσα μου και είπα καποια απο αυτα...
Ειναι αληθεια...
Εμείς που με αλλο μάτι κοιτάμε τη ζωη,ειμαστε δυνατοί...
Μα για να φτάσουμε εδω σφίξαμε πολυ το στομάχι...
Καταπίαμε πολλούς Κόμπους...
Πήδηξα με πολλα εμπόδια...
Κλάψαμε πολλα ποτάμια...
Ειμαστε ευαίσθητοι κάτω απο την πανοπλία μας...
Εμείς,οι ευαίσθητοι της γης...
Καληνυχτα...

Ρου.

Το χρώμα της μοναξιας

-μωβ θήκη ειναι αυτή?
-οχι ρε ετσι ειναι η πίσω όψη του κινητού μου...της απάντησα.
-wicked!μου είπε η Στελιτσα στο γραφειο.το Λατρευω το μωβ.

Ξεκίνησα να της λεω πως εμένα δε μου άρεσε ποτε ,γιατι πίστευα παντα πως οι κουρτίνες στο χρώμα που μισουσες οταν τραγούδαγαν ο Λακης με τα ψηλά του και ο Θεός μου Μητροπάνος,είχε αυτο το χρώμα και εγω αυτο το χρώμα ουτε αδιάφορο το ειχα,ουτε δε μου άρεσε απλά...εγω το μωβ το μισούσα.

Πριν χρονια στο πρώτο μου τατουάζ,κάπου πίσω στο 2000 σας γυρνώ,οταν τύπωσα τον Άγγελο μου να με συντροφεύει για παντα,το πιο όμορφο και λαμπερό πράγμα πανω του,το φωτοστέφανο του ρε,μωβ το εκανα...
Θαμπό...
Σκοτεινό...
Μοναχικό...
(Γιατι αυτο φόβομουνα γι αυτόν,γιατι αυτο ηταν το πιο αληθινό επάνω του,γιΤι αυτο δεν ηθελα ποτε για κανενα...βέβαια αυτή τη σκέψη την κράτησα για εμένα...)

Τις γιορτές απο παιδι δεν της ηθελα.
Κάλαντα δεν είπα ποτε και δε μ αρεσει να τ ακούω.
Η πολυκοσμία με κάνει να σφίγγω τα δάχτυλα μου και τα γέλια αντιχουν τρομακτικά στ αυτιά μου.
Ενας λόγος ακομη μεγάλος ειναι τα παιδικά χαμόγελα.
"Μαζι με τα θελω τον άλλων,το κακό ειναι πως έρχονται και τα δικα σου θελω και σου χτυπάνε την πορτα"
Και αυτα τα "θελω" αυτόματα κανουν "ανασκόπηση"του χρόνου που περασε μεν αλλα άφησε τα σημάδια του και ρίζωσαν πανω μου δε...
Τα φώτακια ομως τα λατρεύω.
Ας επικεντρωθούμε κΑι φετος σε αυτα λοιπον...

-ρε συ Ρουλα πως τα καταφέρνεις?μωβ μπουφαν,μωβ γάντια,μωβ στέκα,μωβ σκιά,μωβ παπούτσια,μωβ...μωβ...μωβ
-ειδες Βαρβάρα?κομπλε ολα της απάντησα.

Και τοτε σαν απο ταινία κόλλησα.παγωσαν ολα.
Φόρεσα τη μοναξιά μου ΘΥΣΑΥΡΟ και την άφησα να μπει στο πετσί μου...
Εγω που τη σιχαινομουνα για τον Καθένα...
Και ας ειναι χιλιάδες γύρω σου...
Σημαντικοί διπλα σου...
Εσυ νιώθεις μονος...
Σου λείπει η χαρα που σου στέρησαν και πασχίζες να βρεις νιώθοντας ακομη μετα απο καιρο παραταιρος ...

Και το κακό ειναι πως πια δε παραπονιέμαι...
Φοράω τα μωβ μου και νιώθω και "όμορφη" μεσα Σ αυτα...

Ρου.

Ατιμη καρδιά...

Άτιμη καρδιά...
Αυτή που σε πονάει και δε μπορεις ν αναπνεύσεις...
Που σε ρίχνει κάτω και δε μπορεις να ελέγξεις χέρια και πόδια...
Αυτή η πανούργα που σε κάνει να νιώθεις σαν ανθρακικό σε αναψυκτικό...
Μπουρμπουλήθρες...
Αυτή που σε κάνει να πετάς...
Αυτή που κλείνεις τα ματια και την Ακους...
Την ακούς ,το καταλαβαίνεις?
Αυτή που κάποτε σου έκλεψε την ανάσα και πασχίζες να μείνεις όρθια απο τον πόνο...
Αυτή που -πολυ σοφά -σε κράτησε ζωντανή τοτε ενω εσυ πιστεύεις τ αντίθετο...
Τωρα σε ρίχνει στα πόδια του γυμνή και σου λέει ΖΗΣΤΟ....
Γιατι οτι σου μένει ειναι οι στιγμές μικρη μου...
Οι στιγμές...
Οχι αυτές που σου έκλεψαν ηλιοστάλαχτή μου,αλλα αυτές που σου χαρίζονται τωρα...
Και στο repeat να παίζει...
Ατιμη καρδιά...δίχως να ρωτήσεις,δίνεις τα κλειδιά...

Θοδωρής Κοτονιας-τα κλειδιά.

Αυτος,εκει,εδω,περίεργα ωραια.

Του το είπα προχθές...
Με μήνυμα πριν κοιμηθούμε...
Μαζί με τις προτάσεις για τη δουλειά,τα άγχος και τις ανησυχίες μου...
Το κράξιμο για τη συμπεριφορά του πού με τρελαίνει και την απαιτητικότητα μέσα στην αναμπουμπούλα,τα πασαλίματα και τα λάθη...
Α,ναι τι του είπα...
Του είπα το λοιπόν πως θέλω σταθερό μισθό ακόμη και το χειμώνα ,ακόμη κι αν δεν είναι όσα πέρνω το καλοκαίρι,για να μπορέσω να νοικιάζω το δικό μου σπίτι ακόμη κι αν είναι τρύπα(ακόμη κι αν θέλει να μου νοικιάσει σπίτι στο νησί,δείχνοντας μου πολλά για το αύριο),να φύγω απο το πατρικό μου το οποιο δε με καλύπτει στα 33μου πριν φρικάρω,να ανησυχώ για τους δικούς μου λογαριασμούς,να ζήσω εκει και να κανω και ενα παιδι να γλυκάνει η καρδιά μου...
Και η απάντηση ήταν..
Αντε γκρινιαααααα μη σε αρχίσω παλι ..
Και παρόλα αυτα ,να ξέρεις Σ αγαπάω.
Και ξαφνικά όλα πέρασαν.
Ειλικρινά. Ειναι ο μόνος που μπορώ να πάρω ανάσα μαζί του.
Με χαλαρώνει.
Νιώθω ασφάλεια.
Ο μόνος που οταν παω γραφείο με πέρνει και κάνουμε βόλτες αγκαλιά.
Στον μονο που αφήνομαι να με κρατήσει,αυτή ειναι η αληθεια.
Τον ακούω.
Του μιλάω.
Τον θυμώνω.
Μου γελάει.
Περιμένει απο μένα...
Επενδύει σε μένα.
Ακουμπάω πανω του κατα κάποιο τροπο.
Δε ξερω αν ειναι οκ αυτο.
Ξερεις.
Ο μεγάλος αδερφός.
Αυτος που δεν ειχα και ηθελα να εχω.
Περίεργο.
Ε,και?
Εμένα μου κάνει καλο.
Ρου