Ατιμη καρδιά...

Άτιμη καρδιά...
Αυτή που σε πονάει και δε μπορεις ν αναπνεύσεις...
Που σε ρίχνει κάτω και δε μπορεις να ελέγξεις χέρια και πόδια...
Αυτή η πανούργα που σε κάνει να νιώθεις σαν ανθρακικό σε αναψυκτικό...
Μπουρμπουλήθρες...
Αυτή που σε κάνει να πετάς...
Αυτή που κλείνεις τα ματια και την Ακους...
Την ακούς ,το καταλαβαίνεις?
Αυτή που κάποτε σου έκλεψε την ανάσα και πασχίζες να μείνεις όρθια απο τον πόνο...
Αυτή που -πολυ σοφά -σε κράτησε ζωντανή τοτε ενω εσυ πιστεύεις τ αντίθετο...
Τωρα σε ρίχνει στα πόδια του γυμνή και σου λέει ΖΗΣΤΟ....
Γιατι οτι σου μένει ειναι οι στιγμές μικρη μου...
Οι στιγμές...
Οχι αυτές που σου έκλεψαν ηλιοστάλαχτή μου,αλλα αυτές που σου χαρίζονται τωρα...
Και στο repeat να παίζει...
Ατιμη καρδιά...δίχως να ρωτήσεις,δίνεις τα κλειδιά...

Θοδωρής Κοτονιας-τα κλειδιά.