Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Κυριακάτικα πρωινά..οικογενειακά!

Καλημέρα...
Καλημέρα Κυριακής,το λοιπόν αυτή η καλημέρα ήταν απο τα παιδικά μου χρόνια η πιο όμορφη!
Σήκωνόσουν υπο τον χτύπο των δαχτύλων του πατέρα μου στην πόρτα...
-τοκ,τοκ,τοκ μπουγααααατσα!Ξυπνήστεεεε!
ναι,στην οικογένεια μου είμασταν απο αναντάμ μπαμπαντάμ καλοφαγάδες, κάποιοι απο εμάς βέβαια ακόμη περισσότερο,αλλά αυτα ειναι τα ωραία μας σωστά?

Φωνές,γέλια,ζεστός καφές ν αχνίζει,παιδικά και κουβέντες μπερδεμένος...ανακατεμένες σαν τ αρώματα απο τα διαφορετικά πρωινά.χυμός φυσικός για τον πατέρα και μαρμελάδες σπίτικές,ακόμη μπουγάτσα με τυρί και με κρέμα για τη μαμά ,τη Στρατία και αργότερα για τη μικρή,εγω έτρωγα ...απ ολα ,άρα με τα χρόνια έγινε ανάμεικτη και εννοείται ροδοπάκι για όλους.Η μυρωδιά απο την πίτα να ψήνεται και το φρεσκοκομμένο κέικ δεν λείπουν ακόμη και τώρα απο το τραπέζι μας...

Δυστυχώς έχουν αλλάξει πολλά,αλλά ευτυχώς τα απλά πράγματα παραμένουν,Οικογένεια!Δε ταιριάζεις πάντα,όχι με όλους δηλαδή,αλλά είναι αυτοί που είναι πάντα εκεί και θέλουν πάντα το καλό σου,ακόμη και αν θυμώνεις,αντιδράς,διαφωνείς και ολα αυτά τα χαρακτηριστικά της οικογένειας που κρατάς μέχρι τα βαριά γεράματά σου.Η γιαγιά μου κερνάει καφέ και σοκολατάκια,ακόμη και αν δε θέλεις,και οι Ξανθιώτες καταφθάνουν πάντα με τα καλούδια τα ποντιακά της συμπεθέρας η οποία μετράει φέτος τον τελευταίο της χειμώνα.Κουβέντες για το φαγητό που ήδη μαγειρεύεται,ενώ ήδη υπάρχει η ερώτηση ρουτίνας του τι θα φάμε αυριο στο αέρα ...κλασική ελληνική οικογένεια!το φαγητό ειναι το επίκεντρο όλων.

Είμαι τυχερή,που έχω τέτοια οικογένεια!Έχει τα ψεγάδια της αλλά αυτο είναι το τέλειο της.Και οι Κυριακές είναι οικογένειά!Αρα και οι οικογένειες είναι Κυριακές.
Καλημέρα Κυριακή

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Ένας χρόνος άδεια...

Ένας χρόνος.
Στο πετσί μου τον κουβαλώ,ρίζωσε εκεί και θα μείνει για πάντα,ακάλεστος,οπως σχεδόν και ολα τα ζόρια...
Που πας αδερφέ?με ρωτήσεις αν αντέχω?
"Αντέχεις" θα πει η Μάρ...
Ακομη δακρύζω...
Ακομη γυρίζω...
Τρέμει η φωνή,σπάει...
Προσεύχομαι να μην ειναι αληθεια,ενα κακό όνειρο σου λεω να ειναι και το πρωι να ειναι και τα δυο εδω...
Ανοίγω το πορτοφόλι μου,αυτήν τη μια μοναδική και χιλιοδιπλωμενη-ξαναδιπλωμενη φωτογραφία,την κρατώ θησαυρό που πονάει...
Δε μένω πίσω...
Μα δε παω μπροστα δίχως αυτα...
Απλα δε θέλω να παω...
Κατι ν αλλάξει προσεύχομαι...
Κατι να γινει καλο και να τα παρω πίσω...οσο εγωιστικό και ν ακούγεται...
Κατι να γινει και να μην το ζήσαμε οι τρεις μας αυτο ποτέ...
Μου θυμώνω...
Μου ρίχνω ευθύνες...
Μετα Με δικαιολογώ αλλα δε με πειθώ...
Προσπαθώ να γεμίζω το χρόνο που μένει άδειος...
Μου λείπει η χαρα στα ματια τους και δεν τα εχω εδω να μοίραστω τον καθε πόνο...την αρρώστια...ολα οσα μαζι τους πέρασα...Με αΥτα...γι αυτα...
Χαζό?μπορει...μα ειναι η αληθεια...
Η δική μου αληθεια.
Ένας χρόνος περασε και ετσι σημερα έπρεπε να ειμαι εδω...
Έφυγα απο το νησι... επέστρεψα...χωρις αυτα ...αλλα γι αυτα...
Μου λείπουν...
Ειναι καλα εκει μα μου λείπουν...
Θα μου λείπουν παντα...
Και πως άραγε να γεμίσεις το κενό που μένει παντα κενό?
Οι συνέπειες των επιλογών μας ειναι αυτές,λεω...
Ακομη και αν αυτή ηταν η Μονή επιλογή...
Μονόδρομος...
Έκλαψα...
Έκλαψα...
Έκλαψα...
Έσκασα...
Πήρα τηλέφωνο,τ άκουσα στο βάθος και χαμογέλασα με δάκρυα στα ματια...
Ειναι καλα ,είπα...
Οχι ,αυτο δε γέμισε το κενό...
Κάπως το μικρύνε ομως...
Ενα ευχαριστω σε αυτόν τον άνθρωπο που βρέθηκε στο διάβα μας...τωρα που εγω δεν ειμαι ικανή να τα φροντίζω...
Υποθέτω πως οι επιλογές ειναι αποτέλεσμα του γολγοθά του καθένας...
Ε,αυτος έμενε να ειναι ο δικός μου...
Σημερα ειμαι καλα...δυνατή...αυριο ομως δε ξερεις...
Ετσι λοιπον ηταν η καλύτερη επιλογή Ρου...
Ετσι λεω...
Η καλύτερη επιλογή...
Ακομη και αν ηταν η μοναδική...
Μονόδρομος..
Ένας χρόνος άδειος...

Ρ.