Είναι οι βασικοί, αυτοί που είναι πανταχού παρόντες και χώρια τους δε φαντάζεσαι την ύπαρξή σου, είναι οι μηδαμινής σημασίας, αυτοί που τους διατηρείς εκεί και ποσώς σ’ ενδιαφέρει η διακοσμητική παρουσία τους και είναι και οι ξεχωριστοί.
Αυτή η τελευταία κατηγορία είναι και η πιο περίπλοκη.
Γιατί γι'αυτήν σπάνια μιλάς,ακόμη πιο σπάνια παραδέχεσαι την ύπαρξή της.
Μόνο κάτι μεθυσμένα και ζαλισμένα βράδια, ξεμπερδεύεται η γλώσσα και η σκέψη μαγικά, και εκφράζεσαι με συναισθήματα.
Εκείνες τις νυχτιές ξεδιπλώνει, το άτσαλο κουβάρι της η καρδιά σου κι αποκαλύπτει το διαφορετικό.
Δεν προσχεδιάζεις τι θα ξεστομίσεις, αδυνατείς να κρατήσεις λογαριασμό.
Τ'απωθημένα, κόβουν βόλτες ένα ένα.
Θυμάσαι κάτι ανοιξιάτικα απογεύματα με μυρωδιές από φρεσκοανθισμένα κι ολοζώντανα στολίδια της φύσης και μαζί τους, άνθιζες και εσύ.
Έλαμπες χαμογελαστή μέσα στο ροζουλί σου φόρεμα και το μόνο που θυμάσαι, είναι να κρατιέσαι από ένα δυνατό χέρι.
Ένα χέρι που μ’ έναν εξαιρετικά ανεξήγητο τρόπο, ήταν πάντα παρόν σε όλες τις πολύτιμες στιγμές σου.
Πόση αξία έχουν τα χέρια ενός ανθρώπου;
Στην αρχή, σφίγγεις μια παλάμη, ξεκινάς μια γνωριμία.
Στη συνέχεια, προσπαθείς να εφεύρεις καινοτόμα τεχνάσματα για ν'ακουμπάς αυτό το χέρι όλο και πιο συχνά.
Σου προκαλεί μια ανεξήγητη έλξη.
Αυτό το άγγιγμα, χωρίς λογική εξήγηση, μεταβάλλεται πηγαία σε αγκαλιά κι αυτή η αγκαλιά έχει αποκτήσει μια αίγλη, όμοια μ’ εκείνη που ένιωσες όταν έσφιξες για πρώτη φορά το πρώτο παιχνίδι που σου πήραν.
Τώρα πια, το χέρι δεν είναι ένα μα δυο, τα οποία πλέκονται γύρω σου με πρωτόγνωρο πάθος κι ορμή κι εσύ κουρνιάζεις μέσα τους γιατί αισθάνεσαι μια ασφάλεια και ζεστασιά όμοια με μητρικής αγκαλιάς.
Τα χέρια αυτά, ήταν παρόντα την πρώτη φορά που γκρεμοτσακίστηκες βίαια στο έδαφος κι έπεισες τον εαυτό σου πως αδυνατείς να σηκωθείς.
Σαν «από μηχανής θεός», με τα χέρια του, σε βοήθησε ν'ανυψωθείς ξανά.
Kαι θυμάσαι και τις φορές,που τα χέρια σας μπλεγμένα, έκαναν ζογκλερικά στον αέρα.
Ξαφνικά όμως, το τοπίο θόλωσε και πλέον οι δυο αυτοί μικροί θεοί σου απουσιάζουν.
Έφυγαν κλείνοντας μ’ ορμή πίσω τους την πόρτα αντηχώντας ένας βαρύγδουπος ήχος, και ακούστηκε η απώλεια.
Τη στιγμή εκείνη λοιπόν καλείσαι ν’ ανασυνταχθείς, να θέσεις μια νέα τάξη των πραγμάτων.
Η άνοιξη έχει έρθει και σε καλεί να χαρείς τα χρώματά της, φορώντας και πάλι το ροζουλί σου φόρεμα.
Κι ας μην κρατάς πια το ζευγάρι με τα μαγικά χέρια κι ας έχεις ξεχάσει πως έμοιαζε το πλατύ σου χαμόγελο.
Θέλοντας και μη λοιπόν, αφήνεις πίσω τον «από μηχανής θεό σου», μηδενίζεις το κοντέρ και ξεκινάς απ'την αρχή.
Και κάπου εκεί, καταλαβαίνεις γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι ξεχωριστοί.
Είναι εκείνοι, που αναγκαστήκαμε να ξεχάσουμε.
Που έπρεπε ν'απεξαρτηθούμε με το στανιό, λες κι ήταν λέπρα.
Έτσι κι εμείς, σαν από αντίδραση και πείσμα τους κάναμε κατηγορία ολάκερη και τους κουβαλάμε μέσα μας, κάπου βαθιά ριζωμένους.
Τόσο βαθιά, που κι εμείς οι ίδιοι, συχνά ξεχνάμε πως υπάρχουν και μας τσιγκλάνε κάθε που 'χει υγρασία, σαν τραύμα παλιό.
Μόνο που τα τραύματα, είναι και εκείνα πεισματάρικα.
Και που και που μας εκδικούνται, όταν κοιτάνε κάτι άγνωστα ζευγάρια χέρια, να μπλέκονται μεταξύ τους, σφιχτά.
Και θυμόμαστε ξανά τα δικά μας.
Εκείνα, που τότε, με κόπο μπλέξαμε και τώρα έχουμε σχεδόν ξεχάσει πως έμοιαζε η αφή και η ζεστασιά τους, λες και τα τιμωρούμε για τη συμφορά που μας προκάλεσαν.
Ίσως είναι που μαζί με τα χέρια μπλέχτηκαν κι οι καρδιές μας.
Ίσως πάλι που επιμέναμε με πάθος, πως αυτά τα χέρια δε θα ξέμπλεκαν ποτέ και τώρα μας ντροπιάζει η αποτυχία μας
.Ίσως πάλι να μην είναι τίποτα απ’ αυτά.
Κι ίσως κάποια στιγμή, να ξαναβρεθούν μπλεγμένα.
.jpg)
