Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Ένας χρόνος άδεια...

Ένας χρόνος.
Στο πετσί μου τον κουβαλώ,ρίζωσε εκεί και θα μείνει για πάντα,ακάλεστος,οπως σχεδόν και ολα τα ζόρια...
Που πας αδερφέ?με ρωτήσεις αν αντέχω?
"Αντέχεις" θα πει η Μάρ...
Ακομη δακρύζω...
Ακομη γυρίζω...
Τρέμει η φωνή,σπάει...
Προσεύχομαι να μην ειναι αληθεια,ενα κακό όνειρο σου λεω να ειναι και το πρωι να ειναι και τα δυο εδω...
Ανοίγω το πορτοφόλι μου,αυτήν τη μια μοναδική και χιλιοδιπλωμενη-ξαναδιπλωμενη φωτογραφία,την κρατώ θησαυρό που πονάει...
Δε μένω πίσω...
Μα δε παω μπροστα δίχως αυτα...
Απλα δε θέλω να παω...
Κατι ν αλλάξει προσεύχομαι...
Κατι να γινει καλο και να τα παρω πίσω...οσο εγωιστικό και ν ακούγεται...
Κατι να γινει και να μην το ζήσαμε οι τρεις μας αυτο ποτέ...
Μου θυμώνω...
Μου ρίχνω ευθύνες...
Μετα Με δικαιολογώ αλλα δε με πειθώ...
Προσπαθώ να γεμίζω το χρόνο που μένει άδειος...
Μου λείπει η χαρα στα ματια τους και δεν τα εχω εδω να μοίραστω τον καθε πόνο...την αρρώστια...ολα οσα μαζι τους πέρασα...Με αΥτα...γι αυτα...
Χαζό?μπορει...μα ειναι η αληθεια...
Η δική μου αληθεια.
Ένας χρόνος περασε και ετσι σημερα έπρεπε να ειμαι εδω...
Έφυγα απο το νησι... επέστρεψα...χωρις αυτα ...αλλα γι αυτα...
Μου λείπουν...
Ειναι καλα εκει μα μου λείπουν...
Θα μου λείπουν παντα...
Και πως άραγε να γεμίσεις το κενό που μένει παντα κενό?
Οι συνέπειες των επιλογών μας ειναι αυτές,λεω...
Ακομη και αν αυτή ηταν η Μονή επιλογή...
Μονόδρομος...
Έκλαψα...
Έκλαψα...
Έκλαψα...
Έσκασα...
Πήρα τηλέφωνο,τ άκουσα στο βάθος και χαμογέλασα με δάκρυα στα ματια...
Ειναι καλα ,είπα...
Οχι ,αυτο δε γέμισε το κενό...
Κάπως το μικρύνε ομως...
Ενα ευχαριστω σε αυτόν τον άνθρωπο που βρέθηκε στο διάβα μας...τωρα που εγω δεν ειμαι ικανή να τα φροντίζω...
Υποθέτω πως οι επιλογές ειναι αποτέλεσμα του γολγοθά του καθένας...
Ε,αυτος έμενε να ειναι ο δικός μου...
Σημερα ειμαι καλα...δυνατή...αυριο ομως δε ξερεις...
Ετσι λοιπον ηταν η καλύτερη επιλογή Ρου...
Ετσι λεω...
Η καλύτερη επιλογή...
Ακομη και αν ηταν η μοναδική...
Μονόδρομος..
Ένας χρόνος άδειος...

Ρ.



2 σχόλια:

  1. ξέρεις Ρου (μου) την τρέλα που έχω, ψυχοπάθεια σχεδόν, όχι μονο για τα δικά μου μικρά, ακόμά περισσότερο για όλα τ' άλλα. την ξέρεις καλά!
    επίσης ξέρεις πως ψέμματα δε λέω, έχω αυτόν τον ψυχαναγκασμό, που με κάνει ανίκανη να χρυσώνω το χάπι.
    η αλήθεια λοιπόν, καλύτερα είναι έτσι. χίλιες φορές! ίσως να μην είναι "καλύτερα" για σένα, για εκείνα όμως είναι..
    αγάπη, σταθερό περιβάλλον. και ελευθερία (θυμάσαι πως τα αποκαλούν όσοι τα βλέπουν να βολτάρουν; <3 ) και ασφάλεια..
    τι άλλο θέλουμε, παρά το καλύτερο για ό,τι-όσους-όσα αγαπάμε;
    για μάς, φτάνει μια φωτογραφία, χιλιοτσαλακωμένη.. μέσα μας ξέρουμε, πως έτσι είναι στ' αλήθεια Καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το ξερω πως ειναι καλα Μάρ και ειμαι το λιγότερο ευγνώμων και το ξερεις...
    Απλα αυτο δε το κάνει πιο εύκολο...
    Που και αυτο το ξερεις.
    Θα με συγχώρε

    ΑπάντησηΔιαγραφή