Μποκαμβιλίτσα μου,
σου γράφω με μυαλο σταματημένο απο το χρονο, σαν καραβάκι που άραξε σε βράχο και περιμένει να το ''τραβήξουν'' μα οχι για να σωθεί πια, παρά για να δώσει σειρά σε κάποιο άλλο,νέο,πιο δυνατο...κοιτώ μα δε μιλώ και αφήνω καταστάσεις να με προσπεράσουν αφού κουράστηκα να τις κυνηγώ και να μην τις φτάνω...μονο τη ζΩΗ μου έπιασα απο το μπράτσο λίγο πριν με προσπεράσει και αυτή...
-Μείνε εσυ...
τις είπα ψιθυριστά,της έριξα ένα βλέμμα μισο απο ντροπή και ελπίδα και ψέλλισα με βλέμμα χαμηλο μα χαμογελοντας
-Μείνε μαζί μου,σε χρειάζομαι...
ανταποδωσε το βλέμμα,μα σαν το δικο της να έλεγε ''νομιζα πως δε θα το ζηταγες ποτε'' και έμεινε δίπλα μου κρατώντας μου σφιχτά το χέρι...
Πιστεύω στους Ανθρώπους.
Στη δύναμη των Θέλω τους.
Τα λογια που σου λένε πριν κοιμηθεις.
Τα χαμογελα που σου χαρίζουν σε κάθε δυσκολία.
Απογοητευτηκα ομως.
Μέχρι να μπορέσω να πιστέψω σε μένα πάλι πρώτα, θα τους αφήσω πίσω μου.
Δεν έχει η καρδιά διακοπτη βρε χαζή...
... μα αν είχε θα τον έκλεινα.
Ρ.
