Σχέσεις...ανθρώπων...

Χρονια σου πολλα,μα παν απ ολα να ειναι χρονια καλα...
και να μη μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο να το πεις...
Να το σκέφτεσαι όλη μερα και τελικά να στέλνεις ενα μήνυμα,απρόσωπο ίσως ,αλλα έστω,ενα μήνυμα...

Οι άνθρωποι στη ζωη μου λιμάνια μικρά...
μα λιμάνια...
άραξα να κοπάσει η φουρτούνα και τ αγάπησα.
Και μια μερα κόβονται οι σχέσεις,οι επαφές,και ομως εσυ τους έχεις στην καρδιά σου...και πως τους αποχωρίζεσαι?ε?
Που έμαθες ν αγαπάς τα δύσκολα τους και να γελάς με τα καλα τους,ε?
Πως τους έκανες οικογένεια και τωρα πρέπει παλι να γίνουν ξένοι?ε?
Αφορμή τα γενέθλια της...
Μάνα...
Μάνα του...
Μάνα μου...

Χρονια καλα να ειναι,μονο καλα...παντα καλα και ας μη ειμαι εκει για σένα.
Σ ευχαριστώ για οσα...για ολα...

Αφορμή γι αυτο το ποστ...

"Δεν έχεις κανένα ίχνος στοργής απέναντι μου..."

"Δεν εχω ίχνος στοργής για κανέναν μετά τη χρονιά που πέρασε..."

Αφορμή για τα παρακάτω αυτή η κουβέντα πριν λίγο...

Δεν έχω αυτό είναι η μόνη αλήθεια.

Κανένα ίχνος στοργής.

Στα όμορφα λόγια γυρνώ το κεφάλι αλλού...

Στα χάδια τραβιέμαι...

Στις καθαρές ματιές φοβάμαι μη γίνω καθρέφτης...ή εγώ ή αυτές...

Δεν αφήνομαι ,δεν εμπιστεύομαι,δεν πιστεύω,δεν ,δεν ,δεν...και οταν νυχτωνει ειναι το χειρότερο μου.

Χωρίς αυτα.

Χωρίς.

Χωρίς κανένα ίχνος στοργής .

Για κανέναν .