Αναπνοή ...

Αναπνοή...
Περπάτησα ώρες εχθές...
Έφτασα ως το νεο κολυμβητήριο στην άλλη άκρη της πόλης,κοίταξα το ρολόι και περπάταγα ήδη περισσότερο απο ώρα,ήταν απολύτος φυσιολογικό να  ζαλιστώ...
Ηταν ο Πέτρος εκει ,είχε τον μικρό του τον Νικόλα στο τμήμα της Χριστίνας,μόλις τεσσάρων ο μικρός...
Μόλις τεσσάρων...
-----------------------
Ο Κώστας με έπερνε μολις τελείωσε απο το γραφείο για να πάμε για καφέ αλλα δεν το άκουγα στο κολυμβητήριο μέσα και έτσι θα πιούμε έναν σήμερα πριν την αναρρίχηση.
πρέπει να κατέβω και εγω στο γραφείο να πάω τα τιμολόγια.
-------------------------------------------------------------------------
Ερχεται ο Φώτης επιτέλους...
Μετά απο ένα μήνα Ταυλάνδη,βρίσκει το δρόμο της επιστροφής.
Μου έλειψε, η αλήθεια ειναι.
Να ερθει να μπούνε μερικά πράγματα σε θέση...γιατί η "θέση τους" οπως παντα λέμε,δε μπορώ να σου πω με σιγουριά ποια είναι.
Ανασαίνω.
-------------
Παρηγγειλα ενα ξύλινο παπιγιόν για τον μικρό.
Ειναι μοναδικά κομμάτια φτιαγμένα στο χέρι απο δυο ταλαντούχα παιδιά στην Καρδίτσα.
Το κοστος ειναι μικρό αν αναλόγιστείς τον κόπο ,την τέχνη ,το μεράκι και την μοναδικότητα.
Εννοειται και δε το ξέρει.
Εννοειται και δε θα του το πω.
Θα το αφήσω στο μπαρ στο καφέ.
Θα του το δώσει ο σερβιτόρος μολις παει.
---------------------------------------------------
Γι αλλο σε ηθελα.
Αναπνέω.
Η Αδερφή μου ειναι ήδη με το μωρο εδω και ενα μήνα σπιτι.
Εννοειται κοιμάμαι στον καναπέ.
Ο γαμπρός μου αναμένει την απόλυση του αφου του βγάζουν το λάδι καθημερινά.
Αποζημίωση μηδέν σαν ωρομίσθιος που ειναι δηλωμένος.
Και το έργο θα ξαναπαίξει.
Επιστροφή στο πατρικό.
-----------------------------
Ο καιρός πλησιάζει να φύγω στο νησι.
Ξεκινάω μαθήματα οδήγησης,περνώ το δίπλωμα και φεύγω.
Το ταξίδι που ηθελα το αναβάλλω μέχρι νεωτέρας και κανω την καρδιά μου πέτρα που λέει και ο λόγος.
Τα οικονομικά γίνονται και παλι δυσκολότερα για ολους
--------------------------------------------------------------------
Τις τελευταίες μερες ο ταχυδρόμος μου φέρνει πράγματα του μαλακά.
Η κάρτα miles and bonus.
Η family card της ΙΚΕΑ.
Ο Σταυρός με πηρε τηλ για την οφειλή του που θα καλύψω εγω.
Τον κρετινο.
Τον καραγκιόζη.
Μου ήθελε και dolce vita.
Άι σηχτηρ.
--------------
Αναπνοή.
Το πρωινο του μήνυμα έλεγε :
"Δεν ειναι πως μου έλειψες τη νυχτα,ειναι που μου ελειπες Σ ΟΛΗ μου τη ζωη"
Τωρα αληθεια?
Ο γλυκός μου.
------------------

Ρ.

Ζωντανή μέσα σου...

- Ελα μου...
- θέλω να σε δω...
-Είναι 5 το πρωί μικρέ μου...
- Είμαι απ έξω.
-------------------
Κάπως έτσι είναι τα τηλεφωνήματά μας.
Στην αρχή ήταν πιο αραιά,όσο περνάει ο καιρός γίνονται καθημερινά.
Το αμάξι πια είναι ζεστό και η μουσική παίζει ήδη πριν μπω.
Στον ίδιο σταθμό.
--------------------
-Μη μου το κάνεις αυτό...
-Γιατί?Δε Σ αρέσει?
-------------------
Μ αρέσει,γι αυτό και δε θέλω,αλλά πως να του το πω?
Αυτός καθημερινά έρχεται πιο κοντά και εγώ κρατάω τις αποστάσεις "ασφαλείας" μου...
Και πως να μην τις κρατάω?ένα παιδί στα 26 είναι και εγω,έτη εφτά μπροστά του...
Μετράω έναν αποτυχημένο γάμο,μια καρδιά που κρύβεται και ανύπαρκτη εμπιστοσύνη για τα πάντα...
Αυτός έχει όνειρα...διάθεση...περίσσια χαμόγελα...
Καμιά φορά ζηλεύω την ελεύθερη καρδιά του...την ανεμελιά του!
----------------------------------------------------------------------------
- Άκου μικρέ μου, πρέπει να το σταματήσουμε όλο αυτό ,δεν φταίς εσύ, εγώ φταίω,είναι που...δε ξέρω τι θέλω...δε μπορώ να θέλω ακόμα...και εσύ...Ω, εσύ είσαι απλά...τα πάντα είσαι...και είσαι εκεί..σε κάθε δυσκολία...σε κάθε γκρίνια μου γελάς...και δε σου αξίζει όλο αυτό...
Δε σου αξίζω εγώ...
- Εγώ δεν σου αξίζω ηλίθια!
---------------------------------
Να!Έτσι αντιδρά και με σκοτώνει...και δε μπορώ να βάλω τέλος...
Κοιμάται γαλήνιος...σχεδόν ευτυχισμένος...οχι,οχι...εγώ μάτι δε κλείνω...μόνο τον χαζεύω...τον χαϊδεύω...ίσως για να σιγουρευομαι κατά διαστήματα πως είναι αληθινός...
-----------------------------------------------------------------------------------------
Θυμώνει και φωνάζει και διεκδικεί και προτείνει και διαφωνεί και τσακωνόμαστε και απαιτεί και ζητάει και δίνει και θέλει και κάνει και και και...και καμιά φορά τον κοιτώ στα μάτια και βλέπω πως ξέρει πως απο αυτό όλο κερδίζω εγώ και όχι αυτός αλλα έιναι εκεί και επιμένει γιατί ακόμη και αν κλέβω απο την ζωντάνια του αυτή δεν έχει πρόβλημα...
Προτιμά νομίζω να με κρατά ζωντανή και ας πεθαίνει αυτός.
-----------------------------------------------------------------------
Ίσως πάλι έτσι να το νώθω εγώ...πως πεθαίνει.
Γιατί αυτός είναι κάθε μέρα και πιο ζωντανός...
Οπως και εγώ...
Ίσως να μένει ζωντανός για να είμαι και εγώ...
Και αν φύγω?
Και αν του φύγω?
---------------------
Πως να του το κάνω αυτο?

Ηλιοστάλαχτη.

Έτη επτά.

Σαν αύριο,έτη επτά.
Με τον θάνατο απο μικρή δεν είχα διαφορές.
Οτι ήταν δικά του έπερνε,όσα ήθελα εγώ κρατούσα.
Μα την απουσία...την απουσία την τρέμω.

Σαν αύριο,έτη επτά.
Και αυτός ήταν κάποτε ο αγαπημένος μου αριθμός.
"Τωρα δεν έχω πια αγαπημένο" τραγουδάει ο Γ.Ανδρεάτος στο σκάκι...
"Όλα ,όλα και τ αλογά μου θα στα δώσω...όλα,όλα"

Όπως κάθε χρόνο λοιπόν και αύριο θα χαθώ απο τις παρέες.
Θα πάω στα κρυφά να τον εδώ και να τα πούμε όπως πάντα.
Μόνο που τώρα θα θέλα να μου απαντούσε σε όσα θα του πω.
Μα ειναι με αυτό τώρα,έτη επτά που σιωπά.
-----------------------------------
Της αγάπης την ουσία λέει την μετράς στην απουσία.
Τους ανθρώπους που αγαπήθηκαν ,μου έλεγε συχνά,τους χωρίζει μοναχά ο θάνατος.
Να,αυτός που σε πήρε και με άφησε μιση θαρρώ.
Να μου προσέχεις εκεί.

Σ αγαπώ.
Για τον πατέρα μου,το είναι μου το ίδιο.

....

(....Για εμάς τους "εν ανάγκη φαρμακευτικής αγωγής",το τέλος του έτους συνεπάγεται με απογραφή της αποθήκης φαρμάκων άρα έλλειψης αυτών από το φαρμακείο και λίγη ταλαιπωρεία παραπάνω από αυτήν που ήδη ζούμε 
Στην πολλοστή επίσκεψη μου στο φαρμακείο σήμερα,αφού πέρασε όλη η οικογένεια τις περασμένες μέρες που εγώ δε μπορούσα, η ευγενική φαρμακοποιός μου εξηγούσε για ακόμη μια φορά... :
"συγνώμη κ.Κονσαλάκη έπρεπε να μου τα είχαν φέρει ως τώρα,αλλά καταλαβαίνεται την σύγχυση στην αποθήκη,και τα αποθέματα των συναδέλφων δεν επαρκούν και αν δεν έρθουν ως τις δύο,αύριο είναι αργία και...και αν χρειαστεί εγώ θα σας τα φέρω σπίτι..."
Την άκουγα αλλά δεν τη κοίταγα,δίπλα μου ένα υπερήλικο ζευγάρι.ο χαμογελούσε και σχολιάζε και γελούσε,όσο ο κύριος,αγαρμπα, προσπαθούσε να βοηθήσει την κυρία να ντυθεί...
Η φαρμακοποιός μου είπε πως χρόνια τώρα έρχονται κάθε μέρα και μετράνε την πίεση και το σάκχαρο της κυρίας.
Ο κύριος γερός σαν τράγος..
Έκανα να κρύψω τα εξανθηματα στο κουρασμένο κορμί μου λες και θα φαινοντουσαν κάτω από μπλούζες,μπουφάν,κασκόλ...
Χαμογέλασα γλυκά στους κυρίους.
Ευχαρίστησα ευγενικά την φαρμακοποιό.
Και ψελλισα ένα :
"την Τετάρτη λοιπόν "
______________________________________
Να αγαπιέσαι στα δύσκολα.
Στα εύκολα,όλοι μας μπορούμε.
Ρ.
Έφυγα χορεύοντας αυτό στο μυαλό μου.

Sia-chandelier)

Απο το fb μου σημερα το πρωι.

Σωπαίνω.

Ξεσπαω σε κλάματα.

1,2,3,1,2,3 drink

1,2,3,1,2,3 drink

Αναπνοή.

Σιωπή ξανά.

Τα ματια μου υγρά σαν τοτε που δεν στεγνώναν ποτε,που με κοίταζαν και έλεγαν πως δε μπορει "θα στερέψει ο πόνος"!

Αν κλείσω τα ματια θα σου πως πως δε θελω να τ ανοίξω γιατι Σ αυτο το δωματιο που περιστοιχίζομαι απο αγαπημένα πράγματα- ΔΕΝ ΑΓΑΠΩ ΚΑΝΕΝΑ!

Χαζές σκέψεις που παιρνούν μορφή φωνής χορεύουν στο μυαλό μου σε εναν τρελό χορό που με ζαλίζει.

"Άνανδρος"

"Λίγος"

"Ψεύτης"

Και ανοίγω τα ματια και τα ψάχνω.

ΣΥΝΕΛΘΕ Ρου .

Άνοιξε την αγκαλια σου παλι.

Μην αντιδράς.

Μην αντίμιλάς.

Μην τον αφήσεις να κλέψει ουτε ενα χαμόγελο!

Σκιά ειναι δεν είπαμε?

Σκιά.

Ενα φάντασμα Ρου .

Δεν υπαρχει.

Δε μπορει να σου κάνει αλλο κακό.

Εσυ εισαι ήλιος Ρου 

ΗΛΙΟΣ τ ακούς?

---------------------------------------------------------------------------

"Τους ανθρώπους που αγαπήθηκαν πραγματικά,τους χωρίζει μονο ο θάνατος"

Χαμογελάω.προσπαθω τουλαχιστον.θα παρω τον τολη για αυτόν τον καφέ μας τον μεσημεριανό που οσο κι αν τον κοιτώ και θελω να κλάψω,αντράκι το παίζω...αντράκι.να μην τον στεναχώρησε.να μη του δείξω πως δεν ειμαι καλα.

Που πήγαν οι εποχές που γέλασα με ρε Ρου?με ρώταγε η Μαρία τις προάλλες στο αεροδρόμιο ενα αναμονή για Ρόδο.πως θελει εν ταξίδι να κάνουμε μόνες,φίλες και πως αν ειναι εγωιστικό?

Και της είπα οχι.

Και σκέφτηκα τα τόσα χρονια που δε πήγα να την δω γιατι "δε μπορούσαμε" και αυτος ξαφνικά την είδε για τον εαυτό του.

Το ίδιο λέγαμε προχθές με τον τολη για τα άπειρα πράγματα του που πετάξαμε ,άθικτα στη συσκευασία.πεταμενα χρηματα.και τις δικές μου Κυριακάτικες εφημερίδες που θυσιάστηκαν ...

Το εγω αντί του εμείς και τούμπαλιν .

Ηρεμώ σιγα σιγα.

Μπόρα ήταν.ξέσπασμα .ειμαι σίγουρη πως παίζει ρόλο το χαμόγελο ολο γλυκά εκείνου του κυρίου στην κυρια του.

Κυρια.

--------------------------------------------------------------------------------

Στο σπιτι πρόβλημα που δε συζητάμε ,δεν υπαρχει.

Άνθρωπος που χαμόγελα ,δεν πονάει.

Και το θέατρο συνεχίζεται.

----------------------------------------------

Ο Φώτης γιορτάζει αυριο.

Τι να πρωτο σου ευχηθώ αδερφέ μου...

Μια αγκαλια να σου κανω ολο αγαπη για ευχή να ΣΑΙ καλα και ενα ευχαριστω.

Μετα ο μπάρμπα Γιαννης.

Το μνημόσυνο της θείας.Ενας χρόνος.

Και η ζωη συνεχίζεται ηλιοσταλαχτή μου.

Ρ.