Εδώ μεγάλωσα, εκεί όμως αγάπησα, έτσι τώρα και μετά απ όλα αυτά, δεν έμεινε ν αγαπώ κάτι...περισσότερο πως με ζορίζουν όλα θα λεγα πια.Είναι χαζό.Δεν μπορώ οσα αγαπούσα, δεν αντέχω όσους λαχταρουσα, νιώθω ξένα τα γνωστά και τούμπαλιν. ..βασικά νιώθω πιο οικεία ανάμεσα σε ξένους...δρόμους και ανθρώπους.
Δεν υπάρχει όμως πιο όμορφη αίσθηση απο αυτήν της βόλτας στους άδειους δρόμους της πόλης μου με λιακάδα. Όπως σήμερα, έφυγα πιο Νωρίς, λέγοντας απλα ένα γειά και ξαμολυθηκα.Η διαδρομή ειναι σχεδόν πάντα η ίδια, σήμερα όμως έκανα στροφή και πήγα στα κόκκινα βράχια, εκεί πηγα εκείνη την Παρασκευή με την Ειρήνη, όταν το έπαιζα ήρεμη ενώ ήθελα να φωναξω στη θάλασσα.
Λιακάδα, ησυχία και καθαρός αέρας και απέναντι το βουνό χιονισμένο. Η αντίθεση. Σαν καθε τι καλό που κρύβει το κακό του.Σαν τη πραγματικοτητα.Πήρα μια ανάσα και γύρισα. Κουράστηκα αρκετά σήμερα και έπρεπε να ξαπλώσω. Να δραπέτευσω απο τις παρέες.
