Της τέντας το τίποτα.

Νέος Κόσμος , αρχή της δεύτερης και τελευταίας εβδομάδας. Ο Δ. επιμένει να μείνω κι άλλο ή έστω να φύγω και να ξανάρθω και εγώ τον κοιτώ με αυτό το βλέμμα.θα έλεγα πολλά παλιότερα, θα ένιωθα ακόμη περισσότερα αλλά χαμογελώ και ψελλίζω.
Σ ευχαριστώ για όλα.

Ήρθες τη στιγμή που ήθελα να λησμονισω που λέει και το άσμα.οι τελευταίοι μήνες με τον Δ.στο πλάι μου ηταν σωτηριοι.Είδα την άλλη μεριά, αυτή που είχα χάσει, ειδα όμως και μια μεριά μου που δε γνώριζα πως είχα-και σ αυτό με βοήθησε μόνο αυτός. Το λοιπόν οσα έμαθα πως μπορώ, τα κρατάω ΘΗΣΑΥΡΟ, μα σε φιλώ στα μάτια και συνεχίζω.

Οσο και αν προσπαθεί κάποιος, αν εσύ δε θέλεις, δε θα κάνεις, δε θα πεις, δε θα νιώσεις, δε θα δεις.Είναι αυτοί οι κάποιοι που θα παρεις χωρίς να δώσεις, αυτοί που χωρίς να το ξέρουν θυσιάζονται στη διαδρομή που ψάχνεις τον εαυτό σου...και αν είσαι τυχερή να βρεις πάλι ένα κομμάτι του, εκείνο που άξιζε. 《Είσαι η ρου που πάντα ήσουν, για μένα》, διαβάζω το μνμ του Τόλη ξανά και ξανά και ας ξέρουμε καλά πως εκείνη η ρου πέθανε εκείνη τη Παρασκευή.

Κάθε μπαλκόνι λέει έχει άλλη θέα και εγώ είναι ώρες που έχω κολλήσει να κοιτώ στο τίποτα της τέντας.
Καλό βράδυ.