Την ψάχνω

Ειναι στιγμές που σκεφτομαι πως αν οι σκέψεις μας ακούγονταν θα υπήρχε ενα συνεχές σουσουρο.

Κατέβηκα στο καραβι σημερα και ενω περίμενα λιγότερο απο πέντε λεπτά οι σκέψεις που έκαναν ηταν αμέτρητες και αν είχαν φωνή θα ηταν κάπως ετσι:

"Κοιτα χάρα η κυρια,χοροπηδάει και χαιρεταει,ποιον χαιρεταει μωρε,και άραγε την βλέπουν η άδικα χοροπηδάει και χαίρεται?τι γλυκό Μαράκι,τι τυχεροί γονείς,γονείς,να παρω γλυκό απο τον Γιώργο,εχουν καιρο να έρθουν στο μαγαζί,να εχει γινει κατι άραγε?το θερμοσίφωνο το έκλεισα?χρειαζομαστε και πετρέλαιο μη ξεμείνουμε,εγω βενζίνη άραγε εχω?μου την σπάει που ειναι χαλασμένο το καντράν μωρε και δε βλέπω,τι θεος αυτος στα δεξιά,να παρω στον ΟΑΕΔ να στειλω τα χαρτιά στον Καρπετα.,μια πίτσα λαχταρησα,να κανω μπάνιο και να ξυριστούν,να παραδώσω τιμολόγια μη ξεχάσω και να δω τι θα γινει με τα φάρμακα της Μαρίνας,δένει το καραβι,τι ωραια δουλειά του καπετάνιου"

Να μη τα πολυλογώ...

Ασταμάτητες σκέψεις που αν γινουν λέξεις θα ειναι μια συνεχές βαβούρα...

Μίλησα με τον Καρπετα σημερα...

Έχουμε εκκρεμότητες για την φορολογική..

Ηταν η πρώτη φορά που με άνεση του μίλησα και τον ρώτησα ποτε θα ξεκινήσουμε να κανουμε χωριά δήλωση.

Δικηγόροι και λογιστές ειναι τα μονα που μας ενώνουν πια...οποία Ένωση δηλαδή...

Θα ερθει και η μερα που ολα αυτα θα ανήκουν στο παρελθόν,εγω θα ειμαι και παλι Κονσαλακη και οχι Παναγιωταρακου και αυτος μια κακή ανάμνηση.

Γιατι μπορει να λεω πως έζησα καλα μαζι του,αλλα με τελείωσε,οποτε παραμένει κακιά ανάμνηση...

Δεν εχει τόση δουλειά αποψε
Αυτο φέρνει εννοειται άγχος,γκρίνια κλπ.
Ευτυχως η νυχτα ειναι δροσερή...
Σκεφτομαι συνεχεια το καλοκαιρι που τελειώνει...
Ποσα περάσαμε...
Μια καθημερινή και συνεχόμενη γκρίνια η φετινή σεζον...
Ηταν και δυσκολη,ειναι και λιγο λογικό...
Οι καβγάδες ατέλειωτοι...
Φουντώνει,πετάει φλέβα,φωνάζει,τα ματια καίνε και οι γροθιές πανω σε τραπέζια και πόρτες πανε και ερχονται...

Και εγω λοιπον ν απορώ Μ εμένα...
Δε μπορει λεω καποια μεγάλη αμαρτία εχω κάνει στα χρονικά και τον φορτώθηκα...
Και μετα χαμογελώ...
Λεω δε μπορει,κάποιος λόγος θα υπαρχει που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας...
Και στη δουλειά εκανα λάθη και θα τα πληρώσω και με το παραπανω αλλα λεω οκ.
Ετσι πρεπει να γινει.

Και μου λείπουν πολλα.
Και μου λείπουν τα μικρά.
Και μετα θυμωνω.
Και Άι σηχτηρ.

Και θελω ενα παιδάκι.
Ενα παιδάκι,ενα γελάει,χαρα στη ζωη μου.
Να μπορω να δώσω την περίσσια αγαπη μου.
Γιατι στα χάδια τ αντρικά ειμαι πια ,πως να το πω,αλλεργική...
Κρατάω οσα θελω και σε ολα τ αλλα κανω πίσω...
Δε δέχομαι...
Μα πέρασαν πια τόσα χρονια...
Και σε ρωτώ...ποσα ακόμα?

Και αν βρεις την αγαπη,πες της οτι την ψάχνω .

Εγω πέθανα εδω...-

Και προσπαθώ ν ανασανω...
Λεω δε μπορει...
Δεν ειναι λεω δυνατόν...
Και λυγίζω...
Και σπάω...
Πέφτω στα γόνατα...
Φωνάζω δίχως φωνή και χάνω τη γη ...
ΦΛΕΓΕΤΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ...
εγω φταίω...
ΘΕΕ ΜΟΥ εγω φταίω...
Και μετα τον καταριέμαι...
Γιατι αν ηταν άντρας τίποτα απο Ολα οσα ζήσαμε δε θα είχε συμβεί...
Πρωτα ο Ζιζου...
Ετσι ξαφνικά...
Τρεις μήνες μετα η Ναρα...
Και δε μου είπε τίποτα...
Τίποτα...
Γιατι ειχα προβλημα με την υγεία μου...
Γιατι αργοπεθαίνα...
Κι αυτα πιο γρηγορα απο εμένα...Τ ακούς?
Κι αν ξερεις πως ειναι κάπου...σε συγχωρείς ...
Αν ξερεις πως δεν άντεξαν...πως ζεις?
ΜΟΥ ΛΕΣ?
----------------------
Και τα βάζω με μένα...
Κι τα βαζω με τον μαλακά...
Αν ήξερα απο την αρχή...αν ηταν σωστός άντρας δε θα τα έχανα...
Για ποιον μου λες?
------------------------
Χριστέ μου...
Δεν άντεξαν...
Κι αυτος ο ανθρωπος του Χριστού γιατι δε μου το είπε?
Θα ειχα πάρει τη μικρη πίσω...
Θα την ειχα πάρει...
Με καθε κοστος...
Τ ακούς ρε Ρου?
Τ ακούς?
--------------
Και τωρα τι?
---------------
Σαν φάντασμα...
Είμασταν τέσσερις...
Τρεις...
Αυτα μαζι ...
Και τωρα...?
----------------
"Καθένας μοναχός πορεύεται στη ζωη,μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξερω.
Το δοκίμασα.
Δεν οφείλει.
Άφησε με να ερθω μαζι σου"
Σονάτα του σελήνοφωτος.
Γ.Ριτσος
---------------
Μα το μαζι έπαψε απο καιρο να υπαρχει.
Τοσο καιρο έλεγα...
Χωρις ΕΣΑΣ λειψή...
Τωρα?
Νεκρή.
Ρ.

Αυτα που θα λέγα σε σενα...

Βραδάκι...
Αστέρια γέμισε ο ουρανός ...
Αστέρια, καταλαβαίνεις...
Και γυρίζει το μυαλό πίσω...
Και θυμάμαι...
Άραγε η επαφή πονάει πιο πολυ ή η αποχή?
---------------------------------------------------
Και μετα θυμώνω...
Θυμωνω τ ακούς?
Θυμωνω που  τα χαλασες ολα...
και εχασα εγω τα μικρά...
Τα μικρά μου...
Τη ζωη μου...
Και σε ποιον να πω?
Που εσυ ήσουν βλάκα το Α και το Ω μου?
Σε ποιον να πω λοιπον αυτα που θα λέγα σε σενα?
Ουτε στον ιδιο τον εαυτό μου δε μπορω...
--------------------------------------------------
Και κλαιω...
Που διάλεξες τα εύκολα...
Και αυτο που με πειραζει πιο πολυ ειναι που σε πίστεψα...
Σε πίστεψα και αφησα εμένα ελεύθερη να ονειρευτω...
Και εσυ έλεγες θα εισαι εκει παντα μεσα στη ζωη μου...
Και την γκρεμίσες..
Τοσο εύκολα...
Ποσο εύκολα σκεφτομαι γκρεμιζεις οσα με τόση δυσκολία χτίσαμε...
Και μετα ξυπνάω στο ψέμα.
---------------------------------
Στο ψέμα...
Και αν ηταν ολα ετσι?
Ψέμα εννοώ...ποσο εύκολα το πίστεψα..
Ποσο όμορφα έμαθα να ζω Σ αυτο...
Και ακομη χειρότερα...ποσο πολυ το αγάπησα.
-------------------------------------------------------
Συγνώμη "Ζ" ...
Συγνώμη "Ν"...
Σε ποιον να τα πω ρε?
Καληνυχτα.

Ευτυχία ειναι αυτό...

Ησυχία Δευτέρας και πρωινό στο ξενοδοχείο...
Η οικογένεια Tatoianu ξυπνάει σιγα σιγα...
Ο μπαμπάς Andrei..
Τα δίδυμα Corali και Mati...
Η μαμά Raluca...
Τα δίδυμα...
Και να το χαμόγελο μου πλατύ...
--------------------------------------
Πρωινό Δευτέρας.
Αναμένοντας το ονειράκι μου με το καραβι των 09:00.
Το ονειράκι της θείας.
Διακοπές στο νησί λοιπόν.
Χαμογελάκι ευτυχίας.
--------------------------
Ευτυχία ειναι αυτο λοιπόν.
Και αν ενα μπουκλάκι ξανθό,ενα μαγιουδάκι μικρο,ενα καπελάκι στραβό,ενα χαμογελάκι γλυκό σε κάνει να χαμογελάς απο ευτυχία...
Αυτην την ευτυχια θέλω.
Ρ.

Counting stars...34

Χρονια μου καλά...Χρονια μου πραγαματικά μόνο καλά...
Και με πήραν τα κλάματα το πρωι...
Η μαμά μου μου έστειλε μήνυμα...
Πριν το διαβάσω κάν ήξερα πως κατι τρέχει...
Ξερεις η μαμά μου δεν ανοίγετε εύκολα...
Δε Σ αγκαλιάζει...
Δε σου λεει σ αγαπω...
------------------------
Ειναι σαν και μένα πια....
------------------------------
"Χρονια πολλα και μονο ευτυχια στη ζωη σου, Σ αγαπω πολυ"
Αυτα έλεγε...
Και για να τα πει η μαμά μου αυτα,ξέρει τι νιώθω...
Έκλαψα λοιπον...
Τι φταίνε και αυτοί οι ανθρωποι γύρω μου για τα οσα μου συνέβησαν και για τα οσα παλεύω...
---------------------------
"Χρονια πολλα κορίτσι μου,οτι επιθυμείς και του χρόνου διπλή"
Ετσι είπε ο φφς το πρωι...
Ξερεις το διπλή ειναι στην πραγματικότητα αυτο που επιθυμώ και δεν μπορω να εχω...
Και μετα γυρνάω παλι στα λόγια της μητέρας μου...
---------------------------
34 λοιπον...
Ευχη δε θα κανω.
Παντως ειμαι περίεργα φετος...
Μ έπιασε παλι το φεύγιω...
------------------------------
Και να σου οι ευχές απο τους καλεσμένους μου...
Και η καθιερωμένη τούρτα του κουμπάρου μου...
Και οι εκπλήξεις απο τα φτεράκια ,τη Κουμπαρά και την Μαρία με τον Βαγγέλη!
Και εγω εδω...αλλα οχι εδω...
-----------------------------------
Χαρούμενα γεννεθλεια το λοιπον...Και το βραδυ οπως καθε χρονο θα μετράω τ άστρα της ζωής μου ...
Και σημερα θα μετρησω 34!

Η βαλίτσα...

Η φετινή σεζον ειναι δυσκολη...
Ο Φώτης δυστροπος λογο δουλειάς...
Ο Κωστας νευρικος λογο ατυχήματος...
Ο καιρός αναποφάσιστους...
Εγω απο προσανατολισμένη με οσα εχω στο κεφάλι μου...
Το ξενοδοχειο ομως όμορφο και ηδη με κόσμο...
Και το καινούργιο στα σκαριά και ο Αξίερος στα κάπως του...
Νεύρα...Φωνές...
Και εμειναν μερες τρεις για τα γεννεθλεια μου...
Και με οσα γίνονται ακομη δεν εχω αποφασίςει αν θα κλείσω τη βαλίτσα με τα πράγματα μεσα για να φύγω ή αν θα την αδειάσω και θα την βαλω στη ντουλάπα...
Ακομη δεν εχω αποφασίσει...
Αυτη η βαλίτσα
Που κουράστηκα να τη γεμίζω φουρτουνες βρε παιδι μου...
Και έμειναν μερες τρεις και ακομη ν αποφασίσω...
Και ο καιρός περνά και γίνομαι πια 34!
Εμειναν μερες τηρεί σακί η βαλίτσα εκει να με κοιτα...
Μερες τρεις...

Σε πειράζει...

"Εννοειται και σε πειραζει μαλάκα μου"θα μου έλεγες...
Και με πειραζει...αληθεια με πειραζει...
Καληνυχτα.

Κυριακάτικο Πρωινό

Γράφω φευγαλέα πριν ξεκινήσει η φούρια της μέρας και μεταξύ βαψίματος πινακίδας και ωωωωωπ αναμονή άφιξης ΦΦ...
Χα χα χα...
Κάπου το λοιπόν διάβασα πως ευτυχισμένος ,λέει ,είναι ,αυτός που αγαπάει λιγότερο...
Μωρέ τι μπούρδες είναι αυτές?
Ν αγαπάτε...
Ν αγαπάτε...
Ν αγαπάτε με όλη σας την ψυχή...
Γιατι η αγάπη ειναι στη θαλασσα που κοιτώ μπροστα μου...
Στον ήλιο που χτυπά στις πέτρες...
Στα χαμόγελα που κρύβουν οι ματιές των ανθρώπων...
Ακομη και στις φωνές ,οταν κάποιος σε νιαζεται...
Αγαπη περίσσια βρίσκεις στην κυρα Μαρίνα που φροντίζει τα λουλούδια της...
Στον Πανό που ποτίζει με χαμόγελο τα βότανια του...
Στον ΦΦ που με φωνάζει...
Ακομη και στου Κωστάκη την γκρίνια για τα παράλογα..
----------------------------------------------------------------------------------------------
Ν αγαπάτε λοιπον το καθε τι...
Τα Κυριακάτικα πρωινά ακομη πιο πολυ...
Γιατι ειναι μονο αγαπη...και αγαπη ειναι Οικογενεια...
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
και οικογενεια ειναι αυτοί που ειναι στο σπιτι ,το βραδυ,οταν γυρνάει το κλειδί...
Σε οποιο σπιτι θεωρείς εσυ...
Οποίοι κι αν ειναι αυτοί που ειναι μεσα...
Καλη μας Κυριακή.

Wish list

Το 2013 ηταν η χρονια που άλλαξε η ζωη μου απότομα και ριζικά .
Οι καταστάσεις με την προσωπική μου ζωη φαντάζουν γελοίες (και ειναι) οταν μπροστα βάλεις τα θέματα υγείας.
Δε το βάλαμε κάτω.
Βρήκαμε με το Θεό μια μέση λύση και δώσαμε συνέχεια στο κεφάλαιο ζωη.
-----------------------------------------------------------------------------------------
"Μια φορά μου χες πει τι ειναι αυτο που ζω,τι ειναι αυτο που δίψα για να Σ Αγαπω...
Στο χέι πει η ψυχή,θα στο πω Και εγω..."
Δε τ αρνούμαι αυτο που ζούμε ΑΓΑΠΗ γράφει παντού!
---------------------------------------------------------------------
Λοιπον μια μερα πήγα να δω τον πατέρα μου,ξέρετε αυτόν που ακομη ντρέπομαι να του πω...μα ξέρει τα παντα!εκατσα λοιπον λίγες ώρες αμίλητη και μετα έβγαλα χαρτί και έγραψα.

                                                       - Wish list -
                                           
                                                         Μανούλα 
                                                  Δίπλωμα οδήγησης
                                                        Αυστραλία
                                                   Φάρμα με άλογα
                                                        Stan smith
                                   Μικρο σπιτι με μεγάλα παράθυρα και κήπο

Δε τη λες και μεγάλη και εννοειται οχι ακατόρθωτη.Τα τελευταία χρονια εκανα πολλα πράγματα και βάζουμε τικ στη φάρμα με τ άλογα πέρυσι το χειμώνα στο Κορωπι.το ταξίδι στην Αυστραλία ερχεται τον Οκτώβρη...καημένε Φωτη χα χα χα... 

                                          "Δε θα πας πουθενά,δε Σ αφήνω..."

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Τα  Stan Smith μου τα πηρε προχθές ...
Τι χαρα ειχα...
Απο μικρη ειχα λατρεία στ αθλητικά...
Κοιμόμουν τα πρωτα βραδια αγκαλια και μετα τα φορούσα εξω...
Ετσι εκανα και τωρα.
Τα ηθελα λευκά με κόκκινο αλλατελικα τα είχε λευκό πράσινο και λευκό μπλε...
Διάλεξα Αυτα με το μπλε. 
Έφτασε στο νησι και τα ξέχασε στο γραφειο...τα παπουτσάκια μου ήρθαν με το επόμενο πλοίο!
Ναιιιιιιι!Ακομη ενα τικ στη wish list.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το επόμενο τικ Θα μπει καλώς εχόντων των πραγμάτων σε κανά δυο βδομάδες!
-Ρου,πολυ βασικό,αν δε πάρεις δίπλωμα,χωριζουν οι δρόμοι μας!
 Ετσι μου είχε πει πέρυσι τον Αύγουστο...το ξαναθυμήθηκε Σ ενα καφέ στο ΝΟΑ παρέα με Τολη κάπου τα Χριστούγεννα και ενα πρωινο που πέρασα απο το γραφειο,πριν προλάβω να βγάλω μπουφάν με λεει "σήκω"!
Νόμιζα θα κάναμε βολτα και ετσι φαινόταν,περπατησαμε ως το πάρκινγκ,μπήκαμε στο Mercedes και πήγαμε...στη σχολή οδηγών!τωρα αληθεια?πηραμετ αυτοκίνητο για να παμε πέντε τετράγωνα πιο κάτω?
- Λευτερη,του λεει,τι χρειάζεται για να βγάλει η Ρου δίπλωμα χθες?
Και απο τοτε πέρασαν κοντα δυο μήνες με τα διαδικαστικά!και ήρθε ο καιρός!
Την επομενη εβδομαδα αφήνω το νησι και ξεκινάω ταχύρρυθμα μαθήματα.
Αντε να δουμε.τικ?
-----------------------
Κατα τ αλλα ειναι Μάης και θελω να φύγει γρηγορα,αν γινεται και να μην υπαρχει καθόλου.Τα γεννεθλεια του μωρού και μετα τελος.
Οι εργασίες πηγαίνουν καλα...πολλα τα ευρω αλλα καλα...γέρος να ναι ο Φώτης ν αντέχει...
Τωρα που είπα γερος..
Ο Κώστας θα κρατήσεις το νάρθηκα ολο το καλοκαίρι...
Ζορίζεται...
Δε παραπονιέται αλλα το καταλαβαίνεις...
Οσο μπορουμε τον βοηθάμε,οσο μπορει βοηθά και αυτος.
Ανήσυχο πνεύμα ο μικρός.
Τωρα που είπα μικρός...
Να παω ...να τον παρω...να πάμε ν διαλέξει παιχνίδι για τα τέταρτα γεννεθλεια του που εχασα..
Τέσσερα ρε...τέσσερα όμορφα!
Σε αγαπώ ονειράκι μου....

Για τον Απρίλη που έφυγε...

Και μου λέει η Μαριλενα...
Έστω μια λέξη Ρου...
Και απάντησα μονολεκτικά "σημερα"..
Και πέρασαν απο τοτε τέσσερις μερες...
-----------------------------------------------
Κάπως ετσι καταλαβαίνεις πως ο χρόνος κυλάει σαν νεράκι...
Και πως ξεκίνησε,ανεπίσημα έστω,η σεζον.
----------------------------------------------------
Εχθές είχαμε τα σαράντα.
Μέτρησα επίσημα λοιπον 50 ημέρες στο νησι.
Σε καποια απο τα σημαντικά θα σταθώ και θα κλείσω.
Ειναι Κυριακή πρωι,εχω καλη παρέα που αναχωρεί με το απογευματινό καραβι και θελω να κλεψω καθε χρονο τους.
--------------------
Γίναμε τέσσερα.
Τέσσερα Μ ακούς?
Κυριακή Πρωτομαγιάς θυμάμαι οδηγούσεμε προς το μητέρα να τον υποδεχτούμε.
Και εγινε τέσσερα.
Θα μετράω τα χρονια με αυτόν,γιατι αν το καλοσκεφτείς,ολα τα υπολοιπα, αυτα τα τέσσερα χρονια δεν ηταν και πολυ καλα...
Πέρασαν λοιπον τέσσερις σχεδόν μήνες παραμονής στη γιαγιά και ολα πήγαν κατευχην και επιτέλους πήγανε στο σπιτι τους.
Στην Αλεξανδρουπολη.
-Αδερφη,με βλέπεις?σε χαιρετάω απο το μπαλκονι.
Και εγω το μονο που βλέπω ειναι απέραντη θαλασσα και στο βάθος το καραβι της γραμμής.
Χαμογελάω.
Ολα θα πανε καλα.Καλη αρχή.Καλη σταδιοδρομία κυρια υπό διευθύντρια.
---------------------------------------------------------------------------------------
Του Αη Γιωργη,είχαμε ευχές και τρέχαματα.
Ο Κώστας ηταν επάνω στο κιόσκι της παραλίας ,προσαρμόζε τα περσινά μαγκουτ και εγω στα δεκα μέτρα έπλενα καποια φύλλα για να τα περάσει μετα.
Ο Μοντυ έβαφα τα δωμάτια προσωπικού και η κυρα Μαρίνα στα σεντόνια της.
Άπλωμα,μάζεμα,πλύσιμο και παλι απ την αρχή.
Ανέβηκε να κόψει λοιπον ενα ξύλο που ήθελε ακομη καποια τροποποίηση και ενω κάναμε την πλάκα μας σε Κλαςματα δευτερολέπτου με δια περασε η συνεχόμενη τσιριδα του.
.
Γύρισα τον κοίταξα και έτρεξα στην κουζινα.
Αρπαξα την πρώτη πετσέτα που είδα και πήγα κοντα.
Το κόψιμο ηταν ως το κόκκαλο και το αίμα πηδάγε...
---------------------------------------------------------------
Ευτυχως δεν το έκοψε!
Ευτυχως δεν το έκοψε!
Χριστέ μου !
---------------
Συνήλθα.Τον ξάπλωσα αφησα τον Μοντυ να τον πατάει και την κυρα Μαρίνα να τρέχει πανικόβλητη.
-το τηλέφωνο μου Μαρω,γρήγορα.
Δε κάλεσα το ΕΚΑΒ.θα έκανε πανω απο είκοσι λεπτά.
Το village σκέφτηκα.
Η Σοφία έστειλε τον κύριο Γιάννη.
Απο το πως πήγαμε ,πως τον έραψε πρόχειρα ο δήμαρχος να σταματήσει η αιμορραγία,πως έφυγε με την καταδίωξη για χειρουργείο απέναντι,δε κατάλαβα.
Μονάχα οταν γύρισα στο κτημα να κανω μπάνιο για να φύγουν τα αίματα απο πανω μου έκλεισα τα ματια και πηρα αναπνοή.
ΑΝΑΠΝΟΗ!
-----------------------------------------
Η αποθεραπεία θα πάρει καιρο και ίσως τα δυο του δάχτυλα δεν επανέλθουν αλλα ειναι αρτιμελης και γι αυτο ευχαριστω τον Αη Γιωργη.
Ολους μας τρόμαξε...
---------------------------
-Με λαχτάρισες...
-Σ αγαπω.
Γλύφτη,μαλαγανα,σκεφτομαι...
Ίδιοι εσυ και ο Φώτης.
Μα αν δεν σας πάλευα...πως θα την πάλευα?
-----------------------------------------------------
Η κινηση στο νησι εχει ανοίξει τα τριήμερα και ο καιρός καλοκαίριαζει απο καμια φορά.
Οι αλλαγές ειναι όμορφες αλλα πολυ κουραστηκες.
Θα σας ανεβάσω φωτογραφίες οταν τελειώσουμε.
-----------------------------------------------------------
Εντωμεταξύ εχω αμελήσει πολλα.
Και να κανω γενικά αλλα και να σας γράψω.
Θα κλείσω με την εικόνα αυτη του χθες.
------------------------------------------------
Βολτα με τη μηχανή το βραδυ.
Κοίταγα μια ουρανό,μια θαλασσα,μια ουρανό.
Ενα φωτεινό αστερι έπεφτε και εμένα να το κοιτάζω με ενα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας ώσπου χάθηκε.
-ευχή,ευχη,γρηγορα ...
(Τι δε κατάλαβες σκέφτηκα και επανέλαβα την εικόνα)
"...μ ενα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας..."
----------------------------------------------
Τα έχουμε ολα οσα χρειαζόμαστε πραγματικά σας λεω.
Τα αλλα που ψάχνουμε μας δημιουργούνε μονο άγχος.
Αυτα που ειναι να έρθουν καλώς να έρθουν.
Και αυτα που ειναι να φύγουν,στα τςακιδια να πανε.
--------------------------------------------------------------
-Ρου μου,βάλε μπροστα ενα παιδάκι,με οποιο τροπο μου είπε η μητέρα μου και εδω ειμαστε εμείς,μην αφήσεις το χρονο να περάσει και δε χαρείς τη ζωη που θελεις για σενα.
Έκλαψα.
Κλαιω.
Οσο κι αν κρατιέμαι σε απόσταση ,με μια κουβεντα της ξέρει...
Τι θελεις...
Τι μπορεις...
Ποσο διαφορετικές ειμαστε και ποσο την εχω στεναχωρήσει.
-----------------------------------------------------------------------
Ο Τάκης και η Ελευθερια περιμενουν μωρο,η μικρη του Αλεκου και της Μαρίας εγινε ενός και της 
Δημητρας λεει λογάκια και ψηλωνει απίστευτα γρήγορα.
Για λιγο καιρο τα παιδιά του κόσμου θα ειναι παιδιά μου.
Εχει ο Θεός.
Αληθεια.
Και ίσως και τα σχέδια του αυτα να ηταν για εμένα.
-------------------------------------------------------------
"Παλι ευχαριστω να λες"
Καλη μου γιαγιακα.

Καλημερα.
Ρ.

Κουβέντα με εμένα.

"Οταν μικρη μου σε κοιτώ,εκεί,κλεφτά στον καθρέφτη,λεω δε μπορεί...δεν έγιναν σε σένα ολα αυτά,δευτερόλεπτα μετα χαμογελώ...
Οχι μονο έγιναν σε σένα αλλα αντέχεις ακομη και το παλεύεις...αστέρι μου...
Ετσι σε λέει αυτός και εχει δίκιο.
Οι αναπνοές ,ακομη ,σου ειναι δύσκολες,μα κοιτά...αναπνέεις!
Τα όνειρα ειναι άπιαστα,μα κοίτα ...ονειρευεσαι!
Η ευτυχία δεν ήρθε ακόμη βρε Ρου μου,μα κοίτα...χαμογελάς!
<<μη στενοχώριεσαι που φεύγω>>
<<ίσως καποια στιγμή γίνουμε φίλοι>>
<<για παντα>>
<<με λατρεύεις?>>
<<ειμαι ευτυχισμένος>>
<<Σ αγαπω>>
Σουφρώνεις κάπως το φρύδι,σπάς το Μπιμπίκι που επισκιάζει το προσωπάκι σου και νιώθεις μια ικανοποίηση παρά την παροδική ασχήμια που σου φέρνει.
Εννοείται και έχεις θυμό μωρε Ρου μέσα σου,δεν είναι και λίγο.
Προσπαθείς να πάρεις τα πάνω σου λοιπόν και χτενίζεις τα μαλλιά σου.
Ρε Ρου τώρα αλήθεια?
Χτενίζεις τις μπούκλες σου?
Εννοειται και τις χτενίζεις ...νιώθεις τόσο τυχερή που έχεις ακόμη τις όμορφες μπούκλες σου...
Νωρίτερα έβαψες τα μάτια σου όμορφα όπως ΣΟΥ αρέσουν και για πρώτη φορά μετά απο χρόνια έβαψες τα χείλη σου...
Και ηταν τόσο όμορφα γιατι σου θύμιζαν φράουλα και μέσα σε αυτην την γεύση,της φράουλας,κρύβεις όσα αγαπάς...
Χαμογελάς και συνεχίζεις να χτενίζεις τα μαλλάκια σου...
Αυτό το καλοκαίρι θα κάνεις Πολλά πράγματα
Το σίγουρο είναι πως τα περισσότερο θα αφορούν εσένα και το δικό σου καλό.
Ναι?
Αντε σου δινω ένα μεγάλο φιλί.
Κουκλάρα μου.
Και δε μιλάω για το σώμα σου που κουβαλάει περιττά κιλάκια,αλλα για την πανέμορφη ψυχή σου,φτιαγμένη απο διαμάντια.
Ακατέργαστα.
Και ας κουβαλάει βάρη"

Ρ.

Θάνατος,αυτός ο κλέφτης.

Οχι,δεν είμαι ο άνθρωπος που θα σε παρηγορίσει.
Ίσως βρω και την αντίδραση κάποιον μπροστα στο θάνατο και υπερβολική.
Μπορει και να με παρεξηγήσεις ή και να με θεωρήσεις αναίσθητη.

Κλέφτης ειναι.
Κλέβει χαμόγελα.
Κλέβει αγκαλιές.
Κλέβει χρονια και όνειρα.

Και σου φέρνει ενα πράγμα μονο και στο ριζώνει βαθειά μεσα στην ψυχή.
Την απουσία.
Και αυτή μάνα μου ,δεν αντέχεται με τίποτα.
Το λοιπόν ο πατέρας μου έλεγε πως τους ανθρώπους που αγαπήθηκαν τους χωρίζει μονάχα ο θάνατος.
Και ειναι η μονη αληθεια.

Εγω λοιπόν που δε τα βάζω με το θάνατο,που δε του θυμώνω,που δε τον φοβάμαι ,δεν είμαι καλο στήριγμα να κλάψεις...
Δε θα φωνάξω,δε θα κλάψω,δε θα πνίγω,θα τον υπόδεχτώ ως πρεπει και θα τον αφήσω να κάνει κι αυτος το καθήκον του...
Περίεργα Σ ακούγονται ,το ξερω...

Μα θελω απόψε να σου πω πως :
πονώ που πονάς και ας μη στο δείχνω...
Κλαιω που κλαις κι ας μη δακρύζω...
Μα θα μαι εκει να μοιραστώ την απουσία γιατι ειναι το μονο πιο δύσκολο απ όλα.
Το ξερω.
Το έζησα.
Το ζω.
Και ειμαι ,πίστεψε με,πια δυνατή ν αντέξω.

Κι ο πόνος θα δώσει τη θέση του στον χρόνο να καταλαγιάσει...
Κι ο δρόμος τον χρονο θ ακολουθήσει πιστά...
Και ολα θα περάσουν και εγω θα ειμαι εκει να σου χαμογελώ κι ας ειναι αυτό το πιο δύσκολο της απουσίας.
Κι με τον καιρο,θα χαμογελάςεις και εσυ ξανά και ίσως και να γελασεις και πιο σύντομα απο οσο νομίζεις...μα θα γελασεις...και τοτε η απουσία θα γινει πιο εύκολη..
Πιο εύκολη Μ ακούς?

Κι αυτο ειναι Αγαπη καθε είδους.
Μαζι στα δύσκολα.
Μαζι.

Για τον ΦΦ.

Άνοιξη.

Άνοιξη σου λεω,χαμογέλα.

Πρώτη επίσημη της άνοιξης σημερα και Κυριακή.

Αρα κόσμος στο σπιτι.

Γυναίκομάνι σου λεω,έξι γυναίκες και ενας ο μικρός.

Περίεργα έκλεισε ο μήνας.

Ομορφα ξεκίνησε ο Μαρτης.

Πολλα στο μυαλό μου να γινουν,καλο αυτο γιατι ειμαι σε εγρήγορση.

Το κακό ειναι πως καποιοι μένουν εκτός πλανου.

Ακομη δε με ενοχλεί ,δε ξερω για αυριο μεθαύριο βέβαια.

Παράπλευρες απώλειες θα λέγα.

Απο την αλλη,πιάνω και εγω ρε παιδι μου τον εαυτό μου να βάζω τέλιτςες και οχι τελειες.

Κουλό?

Εντελώς.

Ενα ταξίδι στη συμπρωτεύουσα και καποια μικρά γεγονότα αλλάζουν τις προτεραιότητες μου και ενω βάζω τελος λεω στον μικρό,το βραδυ γίνονται τέλους εώς και το πρωι κόμμα με συνέχεια και θαυμαστικό!

Σαν τη ζωη ενα πράγμα.

Ουφ ρε δε ξερω.

Ανοιξη.

Να ενα χαμόγελο στα χείλη.

Και πολλα τηλεφωνήματα,και μολις σταματά το κινητο ξεκινά το σταθερό.

Και να τα πλάνα,τα αστεία,τα γέλια.

Σαν την άνοιξη.

Και να τα χρώματα,και να οι όμορφοι ανθρωποι και να τα κοντομάνικα με τ άσπρα μπράτσα.

Ολα όμορφα.

Η μαγεία του να Σ ομορφαίνουν τα απλα.

Άνοιξη,μια ανάσα πριν το καλοκαίρι.

Αχ μια ανάσα.

Το κομμάτι του παζλ.

Ακούγοντας Imagine κάπου στη Δελφών ,μετα απο την απογευματινή βροχή.
Οι συζητήσεις άπειρες το τριήμερο.
Άπειρες.
Οι βόλτες στη πόλη απο τα παλιά μου απλα αναγκαίες.
Τα πειράγματα πολλά.
Τα πράγματα που με περιμένουν κατα την επιστροφή πολλά.
Και απο ανθρώπους,ο Φώτης και ο μικρός.
Οι σημαντικά αναγκαίοι.

Η Κυριακή στη συμπρωτεύουσα κρατάει στα κρεβάτια τους ξενυχτήδες του Σαββάτου και ξαμολαει στους δρόμους τους ιδιοκτήτες τετράποδων.
Ηθελα να χαμογελάσω γιατί την ξερω αυτην τη μαγεία της κυριακάτικης βόλτας με το σκύλό που δεν ειναι βιαστική σαν τη καθημερινή όπου χρονο σε κλέβει η εργασία,αλλα ενας κόμπος...ο γνωστός, ηταν εκει.

-έχετε σκυλάκι? με ρώτησε ευγενικά ο κύριος οταν έσκυψα να χαϊδεύψω τον μικρούλη φίλο του.
-ναι,δύο,.απάντησα.
Μετα ξαφνικά σταμάτησα ν ακούω οσα έλεγε...

Δυο...
Ειχα δυο...
Ειχα...
Απο τοτε ειμαι λειψή...
Και αν παλι δάκρυα κυλάνε,ειναι γιατι παντα θα με θεωρώ υπεύθυνη...
Παντα...
Θυμάμαι μονο να προσπαθώ να συνέλθω και να τον χαιρέτησω.

-καλη σας βόλτα,τους είπα.

Η μοναξιά που ζω δε καλύπτεται.
Με κανενα άνθρωπο,με κανενα ταξίδι,με τίποτα.
Υπαρχει παντα αυτο το άδειο στη ματια...
Το άδειο στη καρδιά...
Το άδειο στην ψυχή...
Θα γεμίσει?
Γεμίζει?
Γεμίζει και ποτε μετα απο αυτο?
Δε γεμίζει και ας λες εσυ...

Ενα παζλ δεν ειναι η ζωη?
Ειναι...
Γινεται να φτιάξεις ενα παζλ με ενα κομμάτι λειψό?
Οχι...
Ποσο μάλλον με δυο...
Ρ.

Ε,μα.

Βράδιασε και ο πόνος δε λέει να φύγει.
Παρ οτι δε χρειάστηκα περαιτέρω εξετάσεις και επέμβαση ,ο πόνος δε λέει να φύγει.
Δε λέει να φύγει.
Σαν τον μαλάκα που μου κάτσε στο λαιμό και προσπαθεί να με πνίξει.
Αλλα δε θα σου περάσει.
Άρνηση θυμός διαπραγμάτευση και αποδοχή.
Εδω εγω παλεύω με το θάνατο με το μαλακά θ αγχώνω?
Αντε μου και γαμησου πια.
Ρ.

Αναπνοή ...

Αναπνοή...
Περπάτησα ώρες εχθές...
Έφτασα ως το νεο κολυμβητήριο στην άλλη άκρη της πόλης,κοίταξα το ρολόι και περπάταγα ήδη περισσότερο απο ώρα,ήταν απολύτος φυσιολογικό να  ζαλιστώ...
Ηταν ο Πέτρος εκει ,είχε τον μικρό του τον Νικόλα στο τμήμα της Χριστίνας,μόλις τεσσάρων ο μικρός...
Μόλις τεσσάρων...
-----------------------
Ο Κώστας με έπερνε μολις τελείωσε απο το γραφείο για να πάμε για καφέ αλλα δεν το άκουγα στο κολυμβητήριο μέσα και έτσι θα πιούμε έναν σήμερα πριν την αναρρίχηση.
πρέπει να κατέβω και εγω στο γραφείο να πάω τα τιμολόγια.
-------------------------------------------------------------------------
Ερχεται ο Φώτης επιτέλους...
Μετά απο ένα μήνα Ταυλάνδη,βρίσκει το δρόμο της επιστροφής.
Μου έλειψε, η αλήθεια ειναι.
Να ερθει να μπούνε μερικά πράγματα σε θέση...γιατί η "θέση τους" οπως παντα λέμε,δε μπορώ να σου πω με σιγουριά ποια είναι.
Ανασαίνω.
-------------
Παρηγγειλα ενα ξύλινο παπιγιόν για τον μικρό.
Ειναι μοναδικά κομμάτια φτιαγμένα στο χέρι απο δυο ταλαντούχα παιδιά στην Καρδίτσα.
Το κοστος ειναι μικρό αν αναλόγιστείς τον κόπο ,την τέχνη ,το μεράκι και την μοναδικότητα.
Εννοειται και δε το ξέρει.
Εννοειται και δε θα του το πω.
Θα το αφήσω στο μπαρ στο καφέ.
Θα του το δώσει ο σερβιτόρος μολις παει.
---------------------------------------------------
Γι αλλο σε ηθελα.
Αναπνέω.
Η Αδερφή μου ειναι ήδη με το μωρο εδω και ενα μήνα σπιτι.
Εννοειται κοιμάμαι στον καναπέ.
Ο γαμπρός μου αναμένει την απόλυση του αφου του βγάζουν το λάδι καθημερινά.
Αποζημίωση μηδέν σαν ωρομίσθιος που ειναι δηλωμένος.
Και το έργο θα ξαναπαίξει.
Επιστροφή στο πατρικό.
-----------------------------
Ο καιρός πλησιάζει να φύγω στο νησι.
Ξεκινάω μαθήματα οδήγησης,περνώ το δίπλωμα και φεύγω.
Το ταξίδι που ηθελα το αναβάλλω μέχρι νεωτέρας και κανω την καρδιά μου πέτρα που λέει και ο λόγος.
Τα οικονομικά γίνονται και παλι δυσκολότερα για ολους
--------------------------------------------------------------------
Τις τελευταίες μερες ο ταχυδρόμος μου φέρνει πράγματα του μαλακά.
Η κάρτα miles and bonus.
Η family card της ΙΚΕΑ.
Ο Σταυρός με πηρε τηλ για την οφειλή του που θα καλύψω εγω.
Τον κρετινο.
Τον καραγκιόζη.
Μου ήθελε και dolce vita.
Άι σηχτηρ.
--------------
Αναπνοή.
Το πρωινο του μήνυμα έλεγε :
"Δεν ειναι πως μου έλειψες τη νυχτα,ειναι που μου ελειπες Σ ΟΛΗ μου τη ζωη"
Τωρα αληθεια?
Ο γλυκός μου.
------------------

Ρ.

Ζωντανή μέσα σου...

- Ελα μου...
- θέλω να σε δω...
-Είναι 5 το πρωί μικρέ μου...
- Είμαι απ έξω.
-------------------
Κάπως έτσι είναι τα τηλεφωνήματά μας.
Στην αρχή ήταν πιο αραιά,όσο περνάει ο καιρός γίνονται καθημερινά.
Το αμάξι πια είναι ζεστό και η μουσική παίζει ήδη πριν μπω.
Στον ίδιο σταθμό.
--------------------
-Μη μου το κάνεις αυτό...
-Γιατί?Δε Σ αρέσει?
-------------------
Μ αρέσει,γι αυτό και δε θέλω,αλλά πως να του το πω?
Αυτός καθημερινά έρχεται πιο κοντά και εγώ κρατάω τις αποστάσεις "ασφαλείας" μου...
Και πως να μην τις κρατάω?ένα παιδί στα 26 είναι και εγω,έτη εφτά μπροστά του...
Μετράω έναν αποτυχημένο γάμο,μια καρδιά που κρύβεται και ανύπαρκτη εμπιστοσύνη για τα πάντα...
Αυτός έχει όνειρα...διάθεση...περίσσια χαμόγελα...
Καμιά φορά ζηλεύω την ελεύθερη καρδιά του...την ανεμελιά του!
----------------------------------------------------------------------------
- Άκου μικρέ μου, πρέπει να το σταματήσουμε όλο αυτό ,δεν φταίς εσύ, εγώ φταίω,είναι που...δε ξέρω τι θέλω...δε μπορώ να θέλω ακόμα...και εσύ...Ω, εσύ είσαι απλά...τα πάντα είσαι...και είσαι εκεί..σε κάθε δυσκολία...σε κάθε γκρίνια μου γελάς...και δε σου αξίζει όλο αυτό...
Δε σου αξίζω εγώ...
- Εγώ δεν σου αξίζω ηλίθια!
---------------------------------
Να!Έτσι αντιδρά και με σκοτώνει...και δε μπορώ να βάλω τέλος...
Κοιμάται γαλήνιος...σχεδόν ευτυχισμένος...οχι,οχι...εγώ μάτι δε κλείνω...μόνο τον χαζεύω...τον χαϊδεύω...ίσως για να σιγουρευομαι κατά διαστήματα πως είναι αληθινός...
-----------------------------------------------------------------------------------------
Θυμώνει και φωνάζει και διεκδικεί και προτείνει και διαφωνεί και τσακωνόμαστε και απαιτεί και ζητάει και δίνει και θέλει και κάνει και και και...και καμιά φορά τον κοιτώ στα μάτια και βλέπω πως ξέρει πως απο αυτό όλο κερδίζω εγώ και όχι αυτός αλλα έιναι εκεί και επιμένει γιατί ακόμη και αν κλέβω απο την ζωντάνια του αυτή δεν έχει πρόβλημα...
Προτιμά νομίζω να με κρατά ζωντανή και ας πεθαίνει αυτός.
-----------------------------------------------------------------------
Ίσως πάλι έτσι να το νώθω εγώ...πως πεθαίνει.
Γιατί αυτός είναι κάθε μέρα και πιο ζωντανός...
Οπως και εγώ...
Ίσως να μένει ζωντανός για να είμαι και εγώ...
Και αν φύγω?
Και αν του φύγω?
---------------------
Πως να του το κάνω αυτο?

Ηλιοστάλαχτη.

Έτη επτά.

Σαν αύριο,έτη επτά.
Με τον θάνατο απο μικρή δεν είχα διαφορές.
Οτι ήταν δικά του έπερνε,όσα ήθελα εγώ κρατούσα.
Μα την απουσία...την απουσία την τρέμω.

Σαν αύριο,έτη επτά.
Και αυτός ήταν κάποτε ο αγαπημένος μου αριθμός.
"Τωρα δεν έχω πια αγαπημένο" τραγουδάει ο Γ.Ανδρεάτος στο σκάκι...
"Όλα ,όλα και τ αλογά μου θα στα δώσω...όλα,όλα"

Όπως κάθε χρόνο λοιπόν και αύριο θα χαθώ απο τις παρέες.
Θα πάω στα κρυφά να τον εδώ και να τα πούμε όπως πάντα.
Μόνο που τώρα θα θέλα να μου απαντούσε σε όσα θα του πω.
Μα ειναι με αυτό τώρα,έτη επτά που σιωπά.
-----------------------------------
Της αγάπης την ουσία λέει την μετράς στην απουσία.
Τους ανθρώπους που αγαπήθηκαν ,μου έλεγε συχνά,τους χωρίζει μοναχά ο θάνατος.
Να,αυτός που σε πήρε και με άφησε μιση θαρρώ.
Να μου προσέχεις εκεί.

Σ αγαπώ.
Για τον πατέρα μου,το είναι μου το ίδιο.

....

(....Για εμάς τους "εν ανάγκη φαρμακευτικής αγωγής",το τέλος του έτους συνεπάγεται με απογραφή της αποθήκης φαρμάκων άρα έλλειψης αυτών από το φαρμακείο και λίγη ταλαιπωρεία παραπάνω από αυτήν που ήδη ζούμε 
Στην πολλοστή επίσκεψη μου στο φαρμακείο σήμερα,αφού πέρασε όλη η οικογένεια τις περασμένες μέρες που εγώ δε μπορούσα, η ευγενική φαρμακοποιός μου εξηγούσε για ακόμη μια φορά... :
"συγνώμη κ.Κονσαλάκη έπρεπε να μου τα είχαν φέρει ως τώρα,αλλά καταλαβαίνεται την σύγχυση στην αποθήκη,και τα αποθέματα των συναδέλφων δεν επαρκούν και αν δεν έρθουν ως τις δύο,αύριο είναι αργία και...και αν χρειαστεί εγώ θα σας τα φέρω σπίτι..."
Την άκουγα αλλά δεν τη κοίταγα,δίπλα μου ένα υπερήλικο ζευγάρι.ο χαμογελούσε και σχολιάζε και γελούσε,όσο ο κύριος,αγαρμπα, προσπαθούσε να βοηθήσει την κυρία να ντυθεί...
Η φαρμακοποιός μου είπε πως χρόνια τώρα έρχονται κάθε μέρα και μετράνε την πίεση και το σάκχαρο της κυρίας.
Ο κύριος γερός σαν τράγος..
Έκανα να κρύψω τα εξανθηματα στο κουρασμένο κορμί μου λες και θα φαινοντουσαν κάτω από μπλούζες,μπουφάν,κασκόλ...
Χαμογέλασα γλυκά στους κυρίους.
Ευχαρίστησα ευγενικά την φαρμακοποιό.
Και ψελλισα ένα :
"την Τετάρτη λοιπόν "
______________________________________
Να αγαπιέσαι στα δύσκολα.
Στα εύκολα,όλοι μας μπορούμε.
Ρ.
Έφυγα χορεύοντας αυτό στο μυαλό μου.

Sia-chandelier)

Απο το fb μου σημερα το πρωι.

Σωπαίνω.

Ξεσπαω σε κλάματα.

1,2,3,1,2,3 drink

1,2,3,1,2,3 drink

Αναπνοή.

Σιωπή ξανά.

Τα ματια μου υγρά σαν τοτε που δεν στεγνώναν ποτε,που με κοίταζαν και έλεγαν πως δε μπορει "θα στερέψει ο πόνος"!

Αν κλείσω τα ματια θα σου πως πως δε θελω να τ ανοίξω γιατι Σ αυτο το δωματιο που περιστοιχίζομαι απο αγαπημένα πράγματα- ΔΕΝ ΑΓΑΠΩ ΚΑΝΕΝΑ!

Χαζές σκέψεις που παιρνούν μορφή φωνής χορεύουν στο μυαλό μου σε εναν τρελό χορό που με ζαλίζει.

"Άνανδρος"

"Λίγος"

"Ψεύτης"

Και ανοίγω τα ματια και τα ψάχνω.

ΣΥΝΕΛΘΕ Ρου .

Άνοιξε την αγκαλια σου παλι.

Μην αντιδράς.

Μην αντίμιλάς.

Μην τον αφήσεις να κλέψει ουτε ενα χαμόγελο!

Σκιά ειναι δεν είπαμε?

Σκιά.

Ενα φάντασμα Ρου .

Δεν υπαρχει.

Δε μπορει να σου κάνει αλλο κακό.

Εσυ εισαι ήλιος Ρου 

ΗΛΙΟΣ τ ακούς?

---------------------------------------------------------------------------

"Τους ανθρώπους που αγαπήθηκαν πραγματικά,τους χωρίζει μονο ο θάνατος"

Χαμογελάω.προσπαθω τουλαχιστον.θα παρω τον τολη για αυτόν τον καφέ μας τον μεσημεριανό που οσο κι αν τον κοιτώ και θελω να κλάψω,αντράκι το παίζω...αντράκι.να μην τον στεναχώρησε.να μη του δείξω πως δεν ειμαι καλα.

Που πήγαν οι εποχές που γέλασα με ρε Ρου?με ρώταγε η Μαρία τις προάλλες στο αεροδρόμιο ενα αναμονή για Ρόδο.πως θελει εν ταξίδι να κάνουμε μόνες,φίλες και πως αν ειναι εγωιστικό?

Και της είπα οχι.

Και σκέφτηκα τα τόσα χρονια που δε πήγα να την δω γιατι "δε μπορούσαμε" και αυτος ξαφνικά την είδε για τον εαυτό του.

Το ίδιο λέγαμε προχθές με τον τολη για τα άπειρα πράγματα του που πετάξαμε ,άθικτα στη συσκευασία.πεταμενα χρηματα.και τις δικές μου Κυριακάτικες εφημερίδες που θυσιάστηκαν ...

Το εγω αντί του εμείς και τούμπαλιν .

Ηρεμώ σιγα σιγα.

Μπόρα ήταν.ξέσπασμα .ειμαι σίγουρη πως παίζει ρόλο το χαμόγελο ολο γλυκά εκείνου του κυρίου στην κυρια του.

Κυρια.

--------------------------------------------------------------------------------

Στο σπιτι πρόβλημα που δε συζητάμε ,δεν υπαρχει.

Άνθρωπος που χαμόγελα ,δεν πονάει.

Και το θέατρο συνεχίζεται.

----------------------------------------------

Ο Φώτης γιορτάζει αυριο.

Τι να πρωτο σου ευχηθώ αδερφέ μου...

Μια αγκαλια να σου κανω ολο αγαπη για ευχή να ΣΑΙ καλα και ενα ευχαριστω.

Μετα ο μπάρμπα Γιαννης.

Το μνημόσυνο της θείας.Ενας χρόνος.

Και η ζωη συνεχίζεται ηλιοσταλαχτή μου.

Ρ.