Το χρώμα της μοναξιας

-μωβ θήκη ειναι αυτή?
-οχι ρε ετσι ειναι η πίσω όψη του κινητού μου...της απάντησα.
-wicked!μου είπε η Στελιτσα στο γραφειο.το Λατρευω το μωβ.

Ξεκίνησα να της λεω πως εμένα δε μου άρεσε ποτε ,γιατι πίστευα παντα πως οι κουρτίνες στο χρώμα που μισουσες οταν τραγούδαγαν ο Λακης με τα ψηλά του και ο Θεός μου Μητροπάνος,είχε αυτο το χρώμα και εγω αυτο το χρώμα ουτε αδιάφορο το ειχα,ουτε δε μου άρεσε απλά...εγω το μωβ το μισούσα.

Πριν χρονια στο πρώτο μου τατουάζ,κάπου πίσω στο 2000 σας γυρνώ,οταν τύπωσα τον Άγγελο μου να με συντροφεύει για παντα,το πιο όμορφο και λαμπερό πράγμα πανω του,το φωτοστέφανο του ρε,μωβ το εκανα...
Θαμπό...
Σκοτεινό...
Μοναχικό...
(Γιατι αυτο φόβομουνα γι αυτόν,γιατι αυτο ηταν το πιο αληθινό επάνω του,γιΤι αυτο δεν ηθελα ποτε για κανενα...βέβαια αυτή τη σκέψη την κράτησα για εμένα...)

Τις γιορτές απο παιδι δεν της ηθελα.
Κάλαντα δεν είπα ποτε και δε μ αρεσει να τ ακούω.
Η πολυκοσμία με κάνει να σφίγγω τα δάχτυλα μου και τα γέλια αντιχουν τρομακτικά στ αυτιά μου.
Ενας λόγος ακομη μεγάλος ειναι τα παιδικά χαμόγελα.
"Μαζι με τα θελω τον άλλων,το κακό ειναι πως έρχονται και τα δικα σου θελω και σου χτυπάνε την πορτα"
Και αυτα τα "θελω" αυτόματα κανουν "ανασκόπηση"του χρόνου που περασε μεν αλλα άφησε τα σημάδια του και ρίζωσαν πανω μου δε...
Τα φώτακια ομως τα λατρεύω.
Ας επικεντρωθούμε κΑι φετος σε αυτα λοιπον...

-ρε συ Ρουλα πως τα καταφέρνεις?μωβ μπουφαν,μωβ γάντια,μωβ στέκα,μωβ σκιά,μωβ παπούτσια,μωβ...μωβ...μωβ
-ειδες Βαρβάρα?κομπλε ολα της απάντησα.

Και τοτε σαν απο ταινία κόλλησα.παγωσαν ολα.
Φόρεσα τη μοναξιά μου ΘΥΣΑΥΡΟ και την άφησα να μπει στο πετσί μου...
Εγω που τη σιχαινομουνα για τον Καθένα...
Και ας ειναι χιλιάδες γύρω σου...
Σημαντικοί διπλα σου...
Εσυ νιώθεις μονος...
Σου λείπει η χαρα που σου στέρησαν και πασχίζες να βρεις νιώθοντας ακομη μετα απο καιρο παραταιρος ...

Και το κακό ειναι πως πια δε παραπονιέμαι...
Φοράω τα μωβ μου και νιώθω και "όμορφη" μεσα Σ αυτα...

Ρου.