Το λοιπόν..

...Ολα, αλλάζουν και όλα ίδια μενουν...
...και εγώ, που πιο πολύ, τη σιγουριά των ''ίδιων'', αναζητώ σαν ανθρωπος...
...γυρνώ σ αυτά.. (που αλλάζουν και που τα φοβάμαι...Θεέ μου  πόσο τα φοβάμαι... )
...με βλέμμα απαστράυτον, και χαμόγελο σιγουριάς και ρίχνω μια τέτοια μούτζα ...που μόνο η Μαριλένα θα καταλάβαινε...
...για τη μούτζα είμαι σίγουρη και που πάει όλη στα παλιά.
...για τα νέα που έρχονται, σφίγγω δόντια και λέω καλως ορίσατε!

Και ότι ήθελε προκύψει!

Μαρ, ξέρω πως θα πεις:

''δεν είσαι έτοιμη να διαχειριστείς όσα νιώθεις, μη γράφεις ακόμη...πάρε το χρόνο σου''

Και εγώ σου λέω:

''δίκιο έχεις και ενδεχομένως να μην είμαι και ποτέ...έτοιμη εννοώ''

Και το λοιπόν?
Δε θα ζήσω?

...και ξέρεις καλά πόσο πολύτιμος και μετρημένος είναι ο χρόνος μου...

Ρ.