Αυτος,εκει,εδω,περίεργα ωραια.

Του το είπα προχθές...
Με μήνυμα πριν κοιμηθούμε...
Μαζί με τις προτάσεις για τη δουλειά,τα άγχος και τις ανησυχίες μου...
Το κράξιμο για τη συμπεριφορά του πού με τρελαίνει και την απαιτητικότητα μέσα στην αναμπουμπούλα,τα πασαλίματα και τα λάθη...
Α,ναι τι του είπα...
Του είπα το λοιπόν πως θέλω σταθερό μισθό ακόμη και το χειμώνα ,ακόμη κι αν δεν είναι όσα πέρνω το καλοκαίρι,για να μπορέσω να νοικιάζω το δικό μου σπίτι ακόμη κι αν είναι τρύπα(ακόμη κι αν θέλει να μου νοικιάσει σπίτι στο νησί,δείχνοντας μου πολλά για το αύριο),να φύγω απο το πατρικό μου το οποιο δε με καλύπτει στα 33μου πριν φρικάρω,να ανησυχώ για τους δικούς μου λογαριασμούς,να ζήσω εκει και να κανω και ενα παιδι να γλυκάνει η καρδιά μου...
Και η απάντηση ήταν..
Αντε γκρινιαααααα μη σε αρχίσω παλι ..
Και παρόλα αυτα ,να ξέρεις Σ αγαπάω.
Και ξαφνικά όλα πέρασαν.
Ειλικρινά. Ειναι ο μόνος που μπορώ να πάρω ανάσα μαζί του.
Με χαλαρώνει.
Νιώθω ασφάλεια.
Ο μόνος που οταν παω γραφείο με πέρνει και κάνουμε βόλτες αγκαλιά.
Στον μονο που αφήνομαι να με κρατήσει,αυτή ειναι η αληθεια.
Τον ακούω.
Του μιλάω.
Τον θυμώνω.
Μου γελάει.
Περιμένει απο μένα...
Επενδύει σε μένα.
Ακουμπάω πανω του κατα κάποιο τροπο.
Δε ξερω αν ειναι οκ αυτο.
Ξερεις.
Ο μεγάλος αδερφός.
Αυτος που δεν ειχα και ηθελα να εχω.
Περίεργο.
Ε,και?
Εμένα μου κάνει καλο.
Ρου