Οι Κυριακές στο πατρικό μου υπήρξαν πολύβουες και πολυκοσμικές απο αναντάμ μπαμπαντάμ ,όπως συνηθίζουμε να λέμε εδώ..
Αυτή την Κυριακή λείπουν οι Ξανθιώτες αλλά την θέση τους πήραν οι φοιτήτριες φίλες της μικρής που -ευτυχώς για μένα- κάνανε κατάληψη στο δωμάτιο μου και έτσι κοιμήθηκα ,γι ακόμη μια φορά στον καναπέ.
Ξέρω,περίεργες ακόμη επιστροφές...
Μετράω τρεις μερες που επέστρεψα μετά από 4μήνες απουσίας και προσπαθώ να εγκληματιστώ για το λίγο που θα μείνω..αύριο εχω εκκρεμότητες να τακτοποιήσω με την δουλειά ,να πιω ενα καφέ με τον Φώτη για τις λεπτομέρειες και την Τρίτη αναχωρώ για Θεσσαλονίκη πρωι πρωι για να προλάβουμε το νοσοκομείο.
Κοιτάω δεξιά και αριστερά και δε ξέρω απο που ν αρχίσω.
Τι να πρώτο πετάξω και τι να κρατήσω.
Οι φωτογραφίες ακομη με ζορίζουν αλλα το μόνο σίγουρο ειναι πως κρατάω του Ζ και της Ν κάτω απο το μαξιλάρι και το "κουτί της Αλήθειας " κάτω απο το κρεββατι ...μου!
Οσο χαζό και αν ακουστεί δε τον νιώθω κρεββατι μου και θέλω να το ξεφορτωθώ...οπότε το βάζω στη λίστα με τα "άχρηστα"!
Οι ντουλάπες ειναι το βασικό θέμα,οι κούτες με τα αδιάφορα,με τα άχρηστα,με τα δικά του,με οσα πρέπει να επιστρέψουν και τα αλλα,τα σημαντικά που - θέλω -να επιστρέψουν.
Πρώτη αλλαγή ήταν οι κουρτίνες.
Χαρούμενα χρώματα ξανά μετά απο καιρό για να μπορέσω να εγκληματιστώ παλι,να νιώθω άνετα τον "χρόνο της αποθεραπείας" οπως λέω.
Στις 2/9 επιστρέφω στο νησι για τον γάμο και μετά δε ξέρω πόσο θα μείνω,ποτε θα
έρθω,για πόσο,πότε πάλι κλπ.
-Δε με κορόιδευεις εμένα,μου είπε η Λένα στο αυτοκίνητο,η θλίψη θαμπώνει τα μάτια σου.
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη σιωπηλά,έχει δίκιο,αλλά ο χρόνος θ αλλάξει τα πάντα σιγά σιγά.
Και το σιγά σιγά, αργεί πολύ ακόμη?
Δραπετεύω απο τις παρέες ακόμη και τώρα...
Χαιρέτησα τη Λένα ,πήρα το δώρο μου ανα χείρας και μπήκα στο σπίτι.
Πήρα μια ανάσα βαθιά και μετά φωνές...
-Ρου γύρισες,μας έλλείψες ,πως πέρασες, πως νιώθεις...
αγκαλιές,φιλία,φωνές...πίεση,άγχος...
Ουφ,έκλεισα την πόρτα και ακούμπησα το κεφάλι στην πόρτα...
Πέρασε και αυτό.
Κι η ντουλάπα ηταν ακομη εκει και με περίμενε...
Χαμογέλασα...
Ναι ρε,δε μπορείς ν αποφύγεις το κακό,θα σε βρει...
"Starlight..."
Ο Φωτης καλούσε...
Τι ανακούφιση...
Πόσο μου λείπεις ρε,ακόμη και να τσακωνόμαστε,ζούμε μια άλλη ζωή...
Μια καινούργια.
Με το Μαράκι,με τη Ρένια και τον Τζιμμυ και τα φτερά και τον Βάγγο μου και την Κέλλυ και όλους.
Αυτό το παντελόνι και το πουκάμισο,δε θέλω ακόμη να τα πετάξω...
Ναι θα τα κρατήσω σε μια γωνιά.
Ρ.
Αυτή την Κυριακή λείπουν οι Ξανθιώτες αλλά την θέση τους πήραν οι φοιτήτριες φίλες της μικρής που -ευτυχώς για μένα- κάνανε κατάληψη στο δωμάτιο μου και έτσι κοιμήθηκα ,γι ακόμη μια φορά στον καναπέ.
Ξέρω,περίεργες ακόμη επιστροφές...
Μετράω τρεις μερες που επέστρεψα μετά από 4μήνες απουσίας και προσπαθώ να εγκληματιστώ για το λίγο που θα μείνω..αύριο εχω εκκρεμότητες να τακτοποιήσω με την δουλειά ,να πιω ενα καφέ με τον Φώτη για τις λεπτομέρειες και την Τρίτη αναχωρώ για Θεσσαλονίκη πρωι πρωι για να προλάβουμε το νοσοκομείο.
Κοιτάω δεξιά και αριστερά και δε ξέρω απο που ν αρχίσω.
Τι να πρώτο πετάξω και τι να κρατήσω.
Οι φωτογραφίες ακομη με ζορίζουν αλλα το μόνο σίγουρο ειναι πως κρατάω του Ζ και της Ν κάτω απο το μαξιλάρι και το "κουτί της Αλήθειας " κάτω απο το κρεββατι ...μου!
Οσο χαζό και αν ακουστεί δε τον νιώθω κρεββατι μου και θέλω να το ξεφορτωθώ...οπότε το βάζω στη λίστα με τα "άχρηστα"!
Οι ντουλάπες ειναι το βασικό θέμα,οι κούτες με τα αδιάφορα,με τα άχρηστα,με τα δικά του,με οσα πρέπει να επιστρέψουν και τα αλλα,τα σημαντικά που - θέλω -να επιστρέψουν.
Πρώτη αλλαγή ήταν οι κουρτίνες.
Χαρούμενα χρώματα ξανά μετά απο καιρό για να μπορέσω να εγκληματιστώ παλι,να νιώθω άνετα τον "χρόνο της αποθεραπείας" οπως λέω.
Στις 2/9 επιστρέφω στο νησι για τον γάμο και μετά δε ξέρω πόσο θα μείνω,ποτε θα
έρθω,για πόσο,πότε πάλι κλπ.
-Δε με κορόιδευεις εμένα,μου είπε η Λένα στο αυτοκίνητο,η θλίψη θαμπώνει τα μάτια σου.
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη σιωπηλά,έχει δίκιο,αλλά ο χρόνος θ αλλάξει τα πάντα σιγά σιγά.
Και το σιγά σιγά, αργεί πολύ ακόμη?
Δραπετεύω απο τις παρέες ακόμη και τώρα...
Χαιρέτησα τη Λένα ,πήρα το δώρο μου ανα χείρας και μπήκα στο σπίτι.
Πήρα μια ανάσα βαθιά και μετά φωνές...
-Ρου γύρισες,μας έλλείψες ,πως πέρασες, πως νιώθεις...
αγκαλιές,φιλία,φωνές...πίεση,άγχος...
Ουφ,έκλεισα την πόρτα και ακούμπησα το κεφάλι στην πόρτα...
Πέρασε και αυτό.
Κι η ντουλάπα ηταν ακομη εκει και με περίμενε...
Χαμογέλασα...
Ναι ρε,δε μπορείς ν αποφύγεις το κακό,θα σε βρει...
"Starlight..."
Ο Φωτης καλούσε...
Τι ανακούφιση...
Πόσο μου λείπεις ρε,ακόμη και να τσακωνόμαστε,ζούμε μια άλλη ζωή...
Μια καινούργια.
Με το Μαράκι,με τη Ρένια και τον Τζιμμυ και τα φτερά και τον Βάγγο μου και την Κέλλυ και όλους.
Αυτό το παντελόνι και το πουκάμισο,δε θέλω ακόμη να τα πετάξω...
Ναι θα τα κρατήσω σε μια γωνιά.
Ρ.
