Την ψάχνω

Ειναι στιγμές που σκεφτομαι πως αν οι σκέψεις μας ακούγονταν θα υπήρχε ενα συνεχές σουσουρο.

Κατέβηκα στο καραβι σημερα και ενω περίμενα λιγότερο απο πέντε λεπτά οι σκέψεις που έκαναν ηταν αμέτρητες και αν είχαν φωνή θα ηταν κάπως ετσι:

"Κοιτα χάρα η κυρια,χοροπηδάει και χαιρεταει,ποιον χαιρεταει μωρε,και άραγε την βλέπουν η άδικα χοροπηδάει και χαίρεται?τι γλυκό Μαράκι,τι τυχεροί γονείς,γονείς,να παρω γλυκό απο τον Γιώργο,εχουν καιρο να έρθουν στο μαγαζί,να εχει γινει κατι άραγε?το θερμοσίφωνο το έκλεισα?χρειαζομαστε και πετρέλαιο μη ξεμείνουμε,εγω βενζίνη άραγε εχω?μου την σπάει που ειναι χαλασμένο το καντράν μωρε και δε βλέπω,τι θεος αυτος στα δεξιά,να παρω στον ΟΑΕΔ να στειλω τα χαρτιά στον Καρπετα.,μια πίτσα λαχταρησα,να κανω μπάνιο και να ξυριστούν,να παραδώσω τιμολόγια μη ξεχάσω και να δω τι θα γινει με τα φάρμακα της Μαρίνας,δένει το καραβι,τι ωραια δουλειά του καπετάνιου"

Να μη τα πολυλογώ...

Ασταμάτητες σκέψεις που αν γινουν λέξεις θα ειναι μια συνεχές βαβούρα...

Μίλησα με τον Καρπετα σημερα...

Έχουμε εκκρεμότητες για την φορολογική..

Ηταν η πρώτη φορά που με άνεση του μίλησα και τον ρώτησα ποτε θα ξεκινήσουμε να κανουμε χωριά δήλωση.

Δικηγόροι και λογιστές ειναι τα μονα που μας ενώνουν πια...οποία Ένωση δηλαδή...

Θα ερθει και η μερα που ολα αυτα θα ανήκουν στο παρελθόν,εγω θα ειμαι και παλι Κονσαλακη και οχι Παναγιωταρακου και αυτος μια κακή ανάμνηση.

Γιατι μπορει να λεω πως έζησα καλα μαζι του,αλλα με τελείωσε,οποτε παραμένει κακιά ανάμνηση...

Δεν εχει τόση δουλειά αποψε
Αυτο φέρνει εννοειται άγχος,γκρίνια κλπ.
Ευτυχως η νυχτα ειναι δροσερή...
Σκεφτομαι συνεχεια το καλοκαιρι που τελειώνει...
Ποσα περάσαμε...
Μια καθημερινή και συνεχόμενη γκρίνια η φετινή σεζον...
Ηταν και δυσκολη,ειναι και λιγο λογικό...
Οι καβγάδες ατέλειωτοι...
Φουντώνει,πετάει φλέβα,φωνάζει,τα ματια καίνε και οι γροθιές πανω σε τραπέζια και πόρτες πανε και ερχονται...

Και εγω λοιπον ν απορώ Μ εμένα...
Δε μπορει λεω καποια μεγάλη αμαρτία εχω κάνει στα χρονικά και τον φορτώθηκα...
Και μετα χαμογελώ...
Λεω δε μπορει,κάποιος λόγος θα υπαρχει που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας...
Και στη δουλειά εκανα λάθη και θα τα πληρώσω και με το παραπανω αλλα λεω οκ.
Ετσι πρεπει να γινει.

Και μου λείπουν πολλα.
Και μου λείπουν τα μικρά.
Και μετα θυμωνω.
Και Άι σηχτηρ.

Και θελω ενα παιδάκι.
Ενα παιδάκι,ενα γελάει,χαρα στη ζωη μου.
Να μπορω να δώσω την περίσσια αγαπη μου.
Γιατι στα χάδια τ αντρικά ειμαι πια ,πως να το πω,αλλεργική...
Κρατάω οσα θελω και σε ολα τ αλλα κανω πίσω...
Δε δέχομαι...
Μα πέρασαν πια τόσα χρονια...
Και σε ρωτώ...ποσα ακόμα?

Και αν βρεις την αγαπη,πες της οτι την ψάχνω .