Το κομμάτι του παζλ.

Ακούγοντας Imagine κάπου στη Δελφών ,μετα απο την απογευματινή βροχή.
Οι συζητήσεις άπειρες το τριήμερο.
Άπειρες.
Οι βόλτες στη πόλη απο τα παλιά μου απλα αναγκαίες.
Τα πειράγματα πολλά.
Τα πράγματα που με περιμένουν κατα την επιστροφή πολλά.
Και απο ανθρώπους,ο Φώτης και ο μικρός.
Οι σημαντικά αναγκαίοι.

Η Κυριακή στη συμπρωτεύουσα κρατάει στα κρεβάτια τους ξενυχτήδες του Σαββάτου και ξαμολαει στους δρόμους τους ιδιοκτήτες τετράποδων.
Ηθελα να χαμογελάσω γιατί την ξερω αυτην τη μαγεία της κυριακάτικης βόλτας με το σκύλό που δεν ειναι βιαστική σαν τη καθημερινή όπου χρονο σε κλέβει η εργασία,αλλα ενας κόμπος...ο γνωστός, ηταν εκει.

-έχετε σκυλάκι? με ρώτησε ευγενικά ο κύριος οταν έσκυψα να χαϊδεύψω τον μικρούλη φίλο του.
-ναι,δύο,.απάντησα.
Μετα ξαφνικά σταμάτησα ν ακούω οσα έλεγε...

Δυο...
Ειχα δυο...
Ειχα...
Απο τοτε ειμαι λειψή...
Και αν παλι δάκρυα κυλάνε,ειναι γιατι παντα θα με θεωρώ υπεύθυνη...
Παντα...
Θυμάμαι μονο να προσπαθώ να συνέλθω και να τον χαιρέτησω.

-καλη σας βόλτα,τους είπα.

Η μοναξιά που ζω δε καλύπτεται.
Με κανενα άνθρωπο,με κανενα ταξίδι,με τίποτα.
Υπαρχει παντα αυτο το άδειο στη ματια...
Το άδειο στη καρδιά...
Το άδειο στην ψυχή...
Θα γεμίσει?
Γεμίζει?
Γεμίζει και ποτε μετα απο αυτο?
Δε γεμίζει και ας λες εσυ...

Ενα παζλ δεν ειναι η ζωη?
Ειναι...
Γινεται να φτιάξεις ενα παζλ με ενα κομμάτι λειψό?
Οχι...
Ποσο μάλλον με δυο...
Ρ.