Θάνατος,αυτός ο κλέφτης.

Οχι,δεν είμαι ο άνθρωπος που θα σε παρηγορίσει.
Ίσως βρω και την αντίδραση κάποιον μπροστα στο θάνατο και υπερβολική.
Μπορει και να με παρεξηγήσεις ή και να με θεωρήσεις αναίσθητη.

Κλέφτης ειναι.
Κλέβει χαμόγελα.
Κλέβει αγκαλιές.
Κλέβει χρονια και όνειρα.

Και σου φέρνει ενα πράγμα μονο και στο ριζώνει βαθειά μεσα στην ψυχή.
Την απουσία.
Και αυτή μάνα μου ,δεν αντέχεται με τίποτα.
Το λοιπόν ο πατέρας μου έλεγε πως τους ανθρώπους που αγαπήθηκαν τους χωρίζει μονάχα ο θάνατος.
Και ειναι η μονη αληθεια.

Εγω λοιπόν που δε τα βάζω με το θάνατο,που δε του θυμώνω,που δε τον φοβάμαι ,δεν είμαι καλο στήριγμα να κλάψεις...
Δε θα φωνάξω,δε θα κλάψω,δε θα πνίγω,θα τον υπόδεχτώ ως πρεπει και θα τον αφήσω να κάνει κι αυτος το καθήκον του...
Περίεργα Σ ακούγονται ,το ξερω...

Μα θελω απόψε να σου πω πως :
πονώ που πονάς και ας μη στο δείχνω...
Κλαιω που κλαις κι ας μη δακρύζω...
Μα θα μαι εκει να μοιραστώ την απουσία γιατι ειναι το μονο πιο δύσκολο απ όλα.
Το ξερω.
Το έζησα.
Το ζω.
Και ειμαι ,πίστεψε με,πια δυνατή ν αντέξω.

Κι ο πόνος θα δώσει τη θέση του στον χρόνο να καταλαγιάσει...
Κι ο δρόμος τον χρονο θ ακολουθήσει πιστά...
Και ολα θα περάσουν και εγω θα ειμαι εκει να σου χαμογελώ κι ας ειναι αυτό το πιο δύσκολο της απουσίας.
Κι με τον καιρο,θα χαμογελάςεις και εσυ ξανά και ίσως και να γελασεις και πιο σύντομα απο οσο νομίζεις...μα θα γελασεις...και τοτε η απουσία θα γινει πιο εύκολη..
Πιο εύκολη Μ ακούς?

Κι αυτο ειναι Αγαπη καθε είδους.
Μαζι στα δύσκολα.
Μαζι.

Για τον ΦΦ.